Αγώνας Αντοχής

Κεφάλαιο 20

"Αλήθεια τώρα..."

"Τι;" με διακόπτει.

"Τι σου άρεσε από αυτό το ψωνισμένο αγάμητο πλάσμα με το όνομα Λυδία; Αφού μόλις την βλέπεις λες ότι είναι κομμένη πέρα!" ρωτάω τον Νίκο.

Είναι πρωί, δύο μέρες μετά από τις αποκαλύψεις, πήρα εξιτήριο από το νοσοκομείο και τώρα είμαι σπίτι μαζί με τον Νίκο και τον Γκάρφιλντ κάνοντας συζήτηση υψηλού επιπέδου για κάτι νούμερα -μηδενικά- σαν εμάς.

"Και εσένα δηλαδή γιατί σου άρεσε ο Ηλίας;"

"Τι σχέση έχει ο Ηλίας με την Λυδία; Γκάρφιλντ μίλα!"

Γυρίσουμε και βλέπουμε τον Γκάρφιλντ να παίζει με ένα μάλλινο μπαλάκι και να μη μας δίνει σημασία.

"Απολύεσαι!" του φωνάζω, τον παίρνω μαζί με το πατάκι του και τον πετάω μέσα στο μπάνιο.

"Νιάου!" μου νιαουρίζει πίσω από την πόρτα.

"Δεν σε δέχομαι πίσω! Άντε μύρισε τις ακαθαρσίες μας για να μάθεις!" συνεχίζω και γυρίζω για να πάω στο σαλόνι αλλά πέφτω πάνω στον Νίκο.

"Δε με λυπάσαι, δεν πρόλαβα να βγω και θα με ξαναστείλεις."

Πιάνω την καρδιά μου και πάμε στο σαλόνι ενώ -μαντέψτε- γελάει.

"Ας σοβαρευτούμε τώρα λίγο." του λέω με σοβαρό τόνο και με κοιτάει.

"Μη με κοιτάς με τα μάτια χορταριού έτσι."

"Κι εσύ με τα μάτια σκατίλας."

"Ας μην ξεφεύγουμε τώρα από το θέμα!" του λέω πάλι σοβαρά, κοιτιόμαστε "το ξέρω πως ζηλεύεις τα μάτια μου." συνεχίζω και γελάμε.

Ξαφνικά, χωρίς να τον καταλάβω, τον αγκαλιάζω. Τόσο σφιχτά όπως τότε που ήρθα από Θεσσαλονίκη.

Να πω και την αλήθεια μου;

Μου έλειψε πολύ.

"Τι έπαθες;" με ρωτάει ξαφνιασμένος ενώ τώρα ανταποδίδει στην αγκαλιά.

"Συγνώμη. Είμαι απαράδεχτη σαν φίλη και τόσο αναίσθητη. Δεν μπορώ να καταλάβω πως με ανέχεσαι ακόμα." του λέω συγκινημένη.

Δεν είναι και λίγο να μαθαίνεις ότι τόσο καιρό έχει πάθει τόσα πολλά ο κολλητός σου ενώ εσύ είσαι σε ψευδαισθήσεις ότι όλα είναι μια χαρά, σε κοροϊδεύουν ταυτόχρονα για να σε μπλέξουν κι εσένα στο σχέδιο τους.

"Εγώ συγνώμη που δεν σου είπα τίποτα από την αρχή, δεν ήθελα να ανησυχείς." μου λέει και με σφίγγει.