Αγώνας Αντοχής

Κεφάλαιο 25

"Στην υγειά της αχάριστης, που δεν άξιζε τόσο..." ακούω τον Στέφανο να τραγουδάει μαζί με την μουσική

"Να καλέσω κανέναν να σε μαζέψει;" του λέω.

"...και μπορούσα για χάρη της τη ζωή μου να δώσω!" Ακούω τον Νίκο να συνεχίζει το τραγούδι.

Θα κάνω φόνο, παιδιά, βαστάτε με!

"Καλά ρε, τα κατεβάζεις που τα κατεβάζεις τα ποτά εσύ σα να πίνεις νερό, παρασέρνεις και τον Νίκο; " του φωνάζω.

Έστω και έχει πάθει τίποτα ο Νίκος, θα τον στείλω στο Δόξα Πατρί τον άλλον.

"Τον Νίκο; Τον φίλο μου; Εγώ τον παρα..παρε..κατάλαβες τι θέλω να πω." Αρχίζει να γελάει λίγο. "Αυτός ξεφύτρωσε στο μπαρ από το πουθενά..."

"Σε ποιο μπαρ είστε;" τον ρωτάω -ούτε Ελληνίδα μάνα να ήμουν- αλλά δεν επικοινωνεί το παιδί. Χάνει από παντού.

Τον ακούω να παραγγέλνει ένα ουίσκι, αναστενάζει.

"Έφυγε μια νύχτα βιαστικά και την πίκρα μέσα μου έχει αφήσει. Στο ποτό ζητώ παρηγοριά και ζητάω άλλη να τη σβήσει..." τους ακούω να τραγουδούν.

Έτσι όπως το πάει ο άλλος ή κανένα -κούφιο- κεφάλι θα σπάσω ή το δικό μου στον τοίχο με αυτούς που έχω μπλέξει.

"Σωστά τα λες!" Τον ακούω να λέει.

Εγώ επαναλαμβάνω τσιρίζοντας την ερώτηση.

Δεν απαντάει. Τον ακούω να πίνει.

"Θα με έχεις για πολύ στην αναμονή; " τον ρωτάω μετά από λίγο.

"Όχι δεν σε έχω, σε ακούω."

"Άσ'το παιδί μου. Δεν το έχεις."

"Καλά bye." Και μου το κλείνει.

Τον ξαναπαίρνω, χτυπάει για λίγο και μετά σταματάει να χτυπάει.

Παίρνω τον Νίκο και το έχει κλειστό.

Θα πάρω δραστικά μέτρα τώρα.

"Πέτρο; Δεν είσαι σε μπαράκι μαζί με τον Στέφανο και τον Νίκο έτσι;"

Είναι στην τουαλέτα από το μπαράκι που έχει καλή ηχομόνωση γι'αυτό και δεν ακούγεται κανένας ούτε η μουσική. Πλακίτσα. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ε; Όχι; Καλά το αφήνω.

"Προφανώς όχι. Γιατί τι έπαθαν; Πως και είναι μαζί;"

"Έλα μου ντε; Για το καλό του άλλου όχι μάλλον."

"Θες να σε βοηθήσω να τους βρούμε;"

Αυτό είναι παιδί! Σου προτείνει να σε βοηθήσει πριν καν τον ρωτήσεις! Φτου φτου μη τον ματιάσω!