Αγώνας Αντοχής

Κεφάλαιο 19

"Τα γάντια τα πήρες;"

"Ναι"

"Τις γάζες;"

"Ναι"

"Είσαι σίγουρη;"

"Ναι σου λέω!" φωνάζω στον πατέρα μου.

Έχουμε ακόμα λίγες ώρες για τον αγώνα και περνάω από την ανάκριση όχι τρίτου... δέκατου τρίτου βαθμού...

"Ξύρισες τα πόδια σου;"

"Ναι ρε μπαμπά!"

Δηλαδή νομίζω...

"Είσαι σίγουρη; Μη τρέχουμε με τα ξυραφάκια όπως την προηγούμενη φορά."

Πιάνω την γάμπα μου και είναι λεία. Πάλι καλά το θυμήθηκα

"Ε εντάξει μια φορά έγινε αυτό...δεν χρειάζεται να το κάνεις και θέμα..."

Σιγά...μπορεί να είχαμε αργήσει μισή ώρα εκείνη την μέρα επειδή το 'πολύ καλό' αμαξάκι μας α είχε φτύσει στα μισά του δρόμου, μόλις είχα βγει από το αμάξι έπεσα σε ένα λάκκο με λάσπες γιατί έτρεχα. Μετά όταν έφτασα στο γήπεδο, έβγαλα την φόρμα και να η τρίχα κάγκελο!

Γενικά είχε γίνει ένας πανζουρλισμός μέχρι να πάει ο πατέρας μου στο super market και να ξυριστώ και μετά να γλίστρησα από τα νερά που ξέχασα να σκουπίσω στα πόδια μου αλλά....δεν έχει αλλά βασικά, σαλάτα του καίσαρα τα είχα κάνει.

"Δεν το έκανα, εσύ το συνεχίζεις..."

"Ναι αλλά τώρα εσύ το συνεχίζεις..."

"Εντάξει στοπ τώρα!" φωνάζει. Κάνουμε ένα λεπτό σιγής -για να τιμήσουμε το κληρονομικό IQ μου...

"Εκτός κι αν θες..." συνεχίζω

"Όχι!" με διακόπτει. "Τώρα πάρε λεφτά να φας κάτι από τα Everest και να φύγουμε." μου δίνει λεφτά.

Στο ταμείο το παιδί το οποίο φοράει γυαλιά ηλίου και καπέλο ενώ δεν έχει ήλιο μου δίνει το σάντουιτς μου, το πληρώνω και πηγαίνω στο γήπεδο.

Και δεν έχω καθόλου όρεξη σήμερα...δεν γίνεται να το ακυρώσουμε;

Ούτε για αστεία δεν έχω όρεξη σήμερα. Δηλαδή πόσο χάλια;

Τουλάχιστον θα έρθει ο Ηλίας και η Μαρτίνα να με στηρίξουν...και ο Στέφανος αλλά τον ρόλο του δεν έχω καταλάβει ακόμα...αα ναι είναι μαζί με την Μαρτίνα!

Λυπάμαι την κοπελιά που θα τον πάρει πραγματικά...

Δηλαδή κι εγώ αν ήμουν αγόρι θα ήμουν πιο τζέντλεμαν από αυτό το...πράμα.