Αγώνας Αντοχής

Κεφάλαιο 22

"Μπες μέσα στη ντουλάπα. " μου ψιθυρίζει ο Νίκος και με σπρώχνει.

"Μήπως θες να μπω και κάτω από το κρεβάτι;"

"Καλή ιδέα!" Μου λέει και με βάζει κάτω.

Γιατί χωράω;

Μόνο αν μεταμορφωνόμουν σε catwoman.

Με κάτι κλοτσιές του Νίκου βάζει σε λειτουργία τις γατίστικες ικανότητες μου και μπαίνω μέσα στη σκόνη.

Κι όχι μόνο.

Πολλά κουτιά από πίτσες, κρέπες και γενικά από φαγητά άδεια είναι γεμάτο εδώ κάτω.

Και από δημητριακά σοκολατένια σκορπισμένα.

Τα αγαπημένα μου.

Τα ακουμπάω.

Δεν μοιάζουν με σοκολατένια δημητριακά.

Τα μυρίζω.

Ιου, σκατουλάκια ποντικιού.

Χτυπάω πάνω στα ξύλα το κεφάλι.

"Άουτς!" Ψιθυρίζω και τρίβω το κεφαλάκι μου.

"Εδώ είσαι! Σε βρήκα!" Ακούω να λέει μια φωνή και να με τραβάει.

Στην κυριολεξία. Από το χέρι.

"Γιατί παίζαμε κρυφτό-" βλέπω τον Στέφανο να είναι αυτός που με κρατάει "Ναι μπράβο Νίκο, καλά που μου το θύμησες. Έχω να πάω στο τέτοιο, για...το τέτοιο στον τέτοιον." Λέω αβέβαιη στον Νίκο που ήρθε τρέχοντας στο δωμάτιο.

"Αα ναι, ναι. Στο τέτοιο μωρέ που μου είπες τότε." Συνεχίζει αυτός και μου παίρνει το χέρι από τον Στέφανο.

"Τι ωραία συζήτηση του τέτοιου που πιάσαμε. Είναι μήπως τέτοια για να φύγεις;" με κοροϊδεύει ο Στέφανος.

"Από εδώ είναι η τέτοια." Λέει ο Νίκος δείχνοντας την πόρτα και με σπρώχνει προς αυτή.

"Ναι άντε, πήγαινε στον τέτοιον τώρα να κάνετε τέτοιο. " λέει θυμωμένος κι εγώ φεύγω.

Ναι θα κάνουμε κι ένα τέτοιο για να σου το κάνουμε δώρο.

Άσε μας μωρέ από εκεί.

Μια χαρά δεν ήμουν πριν τον δω; Όχι άλλα ποιος φταίει γι'αυτό;

Χμ...είναι πολύ δύσκολο...

Χτυπάει το κινητό μου και είναι με απόκρυψη.

"Καλώς τον. Την σκέψη σου είχα." Του λέω μόλις το σηκώνω.

"Με συγκινείς τώρα. Τα καλύτερα φυσικά θα σκεφτόσουν ε;"

"Και το συζητάς. Σκεφτόμουν το πόσο κοτούλα που είσαι που δεν ήρθες καν να μου αποκαλυφθείς. Για να πάρεις χρόνο. Μήπως δεν σου έδωσα πολύ; Σε κάνα εξάμηνο ή καλύτερα χρόνο θα μπορέσεις;"