Αγώνας Αντοχής

Κεφάλαιο 14

"Τι έγινε και παίρνεις πρωί πρωί;" με ρωτάει κοιμισμένος ο Νίκος.

"Όχι πολλές ερωτήσεις γιατί σου τα έχω μαζεμένα. "

"Δεν φταίω εγώ αν εσύ είσαι πεισματάρα και ξεροκέφαλη εδώ και πέντε μήνες και δεν ακούς τον άνθρωπο! Εμένα δεν με σκέφτεσαι που μου τα πρήζει κάθε μέρα."

"Το ζώο εννοείς." Τον διορθώνω.

"Έστω. Απ'ότι κατάλαβα δεν τον άφησες να σου εξηγήσει."

"Όχι εγώ, ο πατέρας μου." Του λέω και γελάω.

Αυτή η φάτσα του Στεφάνου ήταν ότι καλύτερο.

"Τι εννοείς;"

"Καλά δεν μιλήσατε;"

"Δεν με πήρε τηλέφωνο και υπέθεσα ή ότι τον σκότωσες ή..."

"Τέλος πάντων, αυτά θα σου τα πω από κοντά. Θα πάμε στα Mall;" τον διακόπτω.

"Τι θα κάνεις εσύ στα Mall;"

"Για να πλύνω τα πιάτα. Εσύ τι λες;"
Duhh?

[...]

"Και ποια είναι η Μαρίνα είπαμε;" με ρωτάει για τρίτη φορά.

"Μαρτίνα!" Του φωνάζω ενώ μπαίνουμε μέσα στα Mall. "Και είναι η κοπέλα που με έβγαλε από το γυμναστήριο."

"Τι να φοράνε στις μασκαράδες;" τον ρωτάω και ρίχνω μια ματιά στις βιτρίνες.

"Πάντως όχι φόρμες." Μου λέει και ξεφυσάω.

"Υπονοείς κάτι για τις φόρμες μου;"

Τον κοιτάω αγριεμένα.

"Όχι αλλά εκεί πρέπει να φορέσεις κάτι καλό. Αμέσως εσύ να παρεξηγηθείς."

"Εγώ τις φόρμες μου τις φοράω για το δικό σας το καλό να το ξέρεις."

"Και εμένα γιατί με κουβάλησες ως εδώ;"

"Για να με βοηθήσεις γιατί εγώ δεν σκαμπάζω από τέτοια. "

"Δηλαδή εγώ ξέρω;"

"Χειρότερος από εμένα δεν είσαι, οπότε προχώρα." Τον σπρώχνω και μπαίνουμε μέσα σε ένα μαγαζί.

"Τι λες γι'αυτό;" μου δείχνει μια άσπρη εμπριμέ, όπως κι αν λέγεται αυτό με τα λουλούδια, φούστα.

"Με μία λέξη. Απαίσιο." Του απαντάω και συνεχίζω να ψάχνω.

Λουλουδόκηπο τα έχουν κάνει τα ρούχα.

"Αυτό;" τον ρωτάω και του δείχνω μια ψηλόμεση φούστα μπλε μακριά μέχρι τον αστράγαλο με βαθύ κόψιμο στο ένα πόδι.