Haar naam is Sophia

Deel 22

Ik werkte de notulen uit en dacht aan de afspraak die Badr zojuist had. Nog steeds was ik sprakeloos van het feit dat je met één vingerknip zo een bedrijf kon kopen en er nog eens een miljoen euro bonus bij deed. Ik keek door de notulen heen en was in ieder geval tevreden, nu meneer Ziane nog. Langzaam stond ik op en wilde ik de notulen naar zijn kantoor brengen toen ik ineens een wel heel bekende stem hoorde.

"Wat doe jij hier??".

Ik draaide me om en zag niemand minder dan Christina staan. Ze sperde haar ogen open en liep langzaam naar me toe alsof ze me elk moment kon aanvliegen. "Ik.. werk hier?". Zei ik vragend. Inderdaad, zelfs ik kon het nog niet geloven. "Jij werkt hier? Voor mijn man?" Zei ze vol ongeloof. Ze stond nu wel heel dichtbij en ik deed automatisch een stap achteruit. Ze had haar nagels of grof gezegd, haar klauwen paraat staan om elk moment aan te vallen. Haar nepblonde lokken vielen over haar schouders en zoals ik al van haar gewend was zag ze er uit alsof ze zo kon doorgaan naar een bruiloft. Te veel make up naar mijn mening en een cocktailjurkje met een wel heel lage decolleté.

"Mooi niet dat jij voor Badr werkt! Jij was één of een andere hoer en nu..". Het werd zwart voor mijn ogen en ik weet niet hoe het gebeurde maar ik gaf haar een klap waar zowel zij als ik versteld van stond. De liftdeur ging tegelijkertijd open en Badr liep eruit. Hij stopte toen hij ons beide zag. "Heb je me nou net geslagen?". Zei ze terwijl ze een hand op haar wang had gelegd. Net toen ik mijn excuses wilde aanbieden draaide ze zich om en keek naar Badr. "Ze heeft me zojuist een klap gegeven! Zeg je er niks van?!". Zei ze neidig. Badr keek ons beide aan en toen naar Christina. "Dan geef je haar een klap terug." Zei hij heel kalm. Haar ogen werden groot en ze knalde van woede bijna uit elkaar. Badr liep langs ons heen zijn kantoor binnen en gooide de deur dicht. Christina keek me woedend en vol haat aan en liep stampvoetend richting zijn kantoor. Ze deed de deur open en toen hard dicht. Haar stem klonk luid terwijl je Badr amper hoorde. Na een minuut of vijf liep ze zijn kantoor uit. Ze had uitgelopen mascara wat vertelde dat ze gehuild had. Ze stevende op mij af en gooide alles op mijn bureau eraf. "Je bent en blijft een hoer!". Zei ze terwijl ze richting de nooduitgang liep. Ik knipperde enkel met mijn ogen maar stond uiteindelijk op om alles op te ruimen.

"Kom hier." Hoorde ik. Ik keek op en zag Badr in de deuropening staan. Langzaam stond ik op en streek ik mijn blouse recht met mijn handen. Toen ik eenmaal binnen was deed Badr de deur dicht en keek hij me meteen aan. "Weet je wat ideaal zou zijn? Dat ik je hier nu ter plekke zou vermoorden." Zei hij met nog steeds een kalme stem. Ik keek hem vol angst aan en toen weer weg. "Ze zei dat ik een hoer ben. Ik pik dat niet." Blijkbaar was die donkere waas die ik zojuist tijdens het uithalen naar zijn vrouw voor mijn ogen had niet verdwenen. Mijn tong werd soepeler en de woede die ik in me had deed daar een schepje bovenop. Badr trok zijn wenkbrauwen op en liep naar mij toe. "Je houdt je handen thuis voortaan. Begrepen?". Zei hij. Nogal bijzonder om dit van een drugsbaas te horen bedacht ik me. "Misschien had je je vrouw moeten inlichten dat ik voor jou werk. Dan hadden we deze situatie kunnen vermijden." Zei ik. Shit, ik had nu al spijt dat ik dat zei!

"Vertel jij me nu wat ik wel of niet tegen mijn eigen vrouw hoor te zeggen?" Vroeg hij kalm. Ik schudde langzaam mijn hoofd en slikte de woorden in die ik wilde zeggen. "Kijk mij eens aan." Zei hij Ik kon niet anders dan recht in zijn blik kijken. Wederom werd ik geconfronteerd met zijn zeer bijzondere kleur ogen die je zo mee zouden voeren naar een totaal andere wereld. "Als ik tegen je praat, kijk je me voortaan aan." Zei hij. Ik knikte langzaam terwijl ik hem aankeek. "Mooi, wegwezen Naciri." Zei hij. "En hou ook meteen op met die idiote gewoonte van je." Hij liep naar zijn bureau en ik was nogal met stomheid verslagen door zijn opmerking. Ik had het zelf niet in de gaten maar dat was omdat ik immuun was geworden voor de pijn. Mijn gebalde vuisten liet ik lichtjes los en gauw draaide ik me om. "De notulen?". Vroeg hij voordat ik zijn kantoor uitliep. "Die heb ik op mijn bureau liggen. Ze liggen alleen door elkaar want...". Ik zweeg en wilde niet zeggen dat zijn gestoorde vrouw mijn hele bureau een flinke veeg heeft gegeven. Badr zuchte en wreef over zijn voorhoofd. "Ik ga ze halen." Zei ik toen maar. Ik snelde me naar mijn bureau en zocht alle uitgewerkte notulen bij elkaar. Toen ik ze eindelijk had verzameld liep ik naar zijn kantoor en legde ik het op zijn bureau.