Haar naam is Sophia

Deel 23

"Wat was dat daarnet! Ze heeft mij geslagen en je doet er niks aan??".

Ik keek haar aan en trok mijn wenkbrauwen op. "Wat wil je dat ik doe?" Vroeg ik. Ze schudde haar hoofd en ging tegenover mij zitten. "Waarom heb je haar in de eerste instantie aangenomen! Hoe is ze hier überhaupt terrecht gekomen!". Zei ze met een nogal luide stem. "Praat rustig of laat mij werken Christina." Zei ik terwijl ik mijn laptop aandeed. "Weet je neefje Adil dat ze hier is?".

Ik keek haar aan en klapte de laptop dicht. "Als je ook maar iets tegen hem zegt sta ik niet voor mezelf in. Begrepen? Laat me nu verdomme mijn werk doen." Zei ik zwaar geïrriteerd. Christina kreeg glazige ogen en begon ineens te huilen. Ik sloot mijn ogen dicht en wreef over mijn voorhoofd. "Waar ben je bang voor?". Vroeg ik. Ze keek om zich heen en toen naar achteren. "Zij hoort hier niet." Zei ze terwijl ze met haar duim naar achteren wees. "Je zult moeten kiezen Badr. Of je gooit haar eruit of..". Ik sloeg keihard met mijm hand op de tafel waarop ze abrupt stil werd. "Of wat?" Vroeg ik. De schrik zat er goed in want ze schoof de stoel naar achteren en stond op. "Ik.. ben niet thuis vanavond. Ik slaap bij mijn ouders!". Ik stond op en liep naar haar toe.

"Christina, als je zo doorgaat zul je spijt krijgen. Zet je verdomde jaloezie opzij en bemoei je niet met mijn zaken. Dit is niet de eerste keer dat ik dit van je vraag. Ik hou van jou en dat weet je, laten we dat dan zo houden vind je niet?". Zei ik. Ik haalde haar lokken uit haar gezicht en trok haar naar mij toe. "Vanavond slaap je thuis bij mij." Zei ik. Ze sloot haar ogen dicht en perste er een glimlach uit. "Hoe lang blijft ze hier?". Vroeg ze. Ik zuchte diep en liet haar los. "Ga mijn kantoor uit, nu." Zei ik terwijl ik terug liep naar mijn bureau. "Prima! Ik ga weg. Maar vanavond slaap ik bij mijn ouders." Zei ze woest. "Je doet verdomme maar! Blijf meteen daar." Zei ik. Ik heb mensen met hoge statussen en zware drugsbazen onder de duim gekregen, maar deze vrouw spant de kroon.

Ze fronste haar wenkbrauwen en keek me met een ernstige blik aan. Zonder een woord te zeggen verliet ze mijn kantoor en zag ik hoe ze het bureau van mijn assistente een flinke veeg gaf. Ik leunde achterover en zuchte diep. Uiteindelijk stond ik op en liep ik naar diegene waar deze hele ruzie om onstaan is. "Kom hier." Zei ik. Ze ruimde de spullen die op de grond lagen op en keek me meteen aan. Normaliter zou ik haar allang van het gebouw hebben gegooid om de klap die ze aan mijn vrouw gaf. Maar op de één of andere manier leek me dat niet eens meer te interesseren. Christina leek met de dag te veranderen in negatieve zin.

Maar hoe dan ook, Sophia moest haar handen thuis houden. Mijn ogen gleden automatisch naar haar gebalde vuisten en het deed me een beetje aan mijn eigen moeder denken. Alleen had mijn moeder geen littekens in haar handpalmen zoals Sophia. Het was een domme en idiote gewoonte. Ik confronteerde haar er ook maar meteen mee en ze was duidelijk geschrokken om het feit dat ik haar gewoonte opgemerkt had. Soms vroeg ik me af of het wel een slim idee was geweest om haar hier in de gaten te houden. Natuurlijk had Christina een punt. De dochter van een dief had hier niks te zoeken en eigenlijk zou ik haar allang al ergens moeten dumpen. Ze liep terug naar haar bureau en kwam even later met de notulen terug.

Ik stond even later op om alles kort te sluiten met de financiële afdeling. Daarna had ik een afspraak met wat klanten en bij terugkomst naar kantoor trof ik mijn moeder aan. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht want het is de eerste keer dat mijn moeder naar mijn bedrijf was gekomen.

"Mooie vrouw." Zei ma terwijl ze ging zitten aan de vergadertafel. "Welke vrouw?" Vroeg ik. Ze keek achterom naar Sophia en toen weer naar mij. Ik trok mijn wenkbrauwen op en schudde mijn hoofd. "Alsjeblieft ma...". Zei ik lichtelijk geïrriteerd. Moest ik me zorgen maken en werd mijn moeder blind door te zeggen dat ze Sophia mooi vond? Ze was zo standaard als ik weet niet wat en totaal niet mijn type. Ik zuchte diep en vroeg mezelf af waarom ik het überhaupt over haar had.