Haar naam is Sophia

Deel 26

Ze is er niet meer.

Ik kon mijn oren niet geloven en keek alleen voor me uit. "Moet iemand u naar huis brengen?". Vroeg de agente tegen mij. Ik keek haar aan en veegde mijn tranen weg. Lichtjes schudde ik mijn hoofd en liep ik verstomd naar buiten. Tranen vielen over mijn gezicht en ik storte in elkaar op straat van verdriet. Huilend begroef ik mijn gezicht in mijn handen en dacht ik aan Leyla die verongelukt was in Turkije. De politie kwam blijkbaar naar huis om dat door te geven en ik was er niet. Ik was met een verschrikkelijke ellendeling die me gebruikte voor zijn eigen louche zaken! Ik haatte hem zo erg dat ik het uitschreeuwde van de pijn die ik voelde diep in mijn hart. Verdriet, onbegrip en boosheid ging er door mij heen en ik kon niet geloven dat er weer een dierbare uit mijn leven werd gerukt! Een voorbijganger vroeg mij blijkbaar of alles ok was. Ik zag zijn lippen bewegen maar ik hoorde niks. De enige persoon aan wie ik dacht was Leyla die ik gisterochtend nog gesproken had en er nu niet meer is.

Ik krabbelde uiteindelijk overeind van de grond en liep wankel naar huis. Vol verdriet en tranen die over mijn gezicht stroomde liep ik naar het huis die wij deelden. Bij de voordeur zag ik haar zussen al staan die net als mij verdronken waren in hun tranen. Ik liep naar ze toe en omhelsde ze één voor één. We wilde zoveel zeggen en we hadden zoveel vragen maar door het nieuws waren we verlamd. Eenmaal binnen vertelde ze mij wat er gebeurt was en hoe meer ik wist hoe verdrietiger ik werd. Ik was mijn beste vriendin kwijt. Mijn vriendin waarvan ik dacht dat ze veilig zou zijn in Turkije kwam daar om in een auto-ongeluk. Zij was de enige die het niet overleeft heeft. Ik veegde mijn tranen weg en hielp de zussen met wat spullen van Leyla. Belangrijke dingen zoals het contract van het huis, de winkel en andere zaken werden verzameld en mee genomen. Na afloop zouden ze morgen terug komen voor de rest van haar spullen.

Toen de voordeur dicht viel keek ik om me heen en pakte ik het zwarte jurkje van Leyla die ik gisteren droeg. Ik hieldt het zo stevig vast alsof het Leyla zelf was die ik in mijn armen had. En ik wilde het niet loslaten, sterker nog ik wilde mee! Ik wilde gaan waar zij naartoe is gegaan want ik heb helemaal niks meer op deze wereld te zoeken. Alles leek tegen mij te werken en ik mocht blijkbaar niet gelukkig zijn.

Ik stond op en liep naar haar kamer waar ik me op haar bed liet vallen. Zo heb ik de hele nacht huilend gelegen totdat de zon opkwam en ik ineens dacht aan de ellendeling voor wie ik werkte. Ik realiseerde me vannacht dat hij wist wat er gebeurt was aangezien ik gisteravond 'ineens' naar huis mocht gaan. Hij wist het heel goed en heeft me niks verteld. Was het zo moeilijk? Een kleine moeite om iemand op de hoogte te houden over een dierbare die ze verloren heeft? Badr was een barbaar en een monster! En ik was het zat. Ik was het spuugzat om zijn puppet te zijn. Ik raakte iedereen kwijt plus mezelf. Morgen zal ik naar zijn gevangenis gaan en ik zal hem vertellen wat ik van hem vind. Als hij me dreigde met Salih of iets anders, dan deed hij dat maar!

Ik stond uiteindelijk op en realiseerde me dat ik mijn kleren van gisteren nog aanhad. Het kon me allemaal niet schelen. Ik pakte mijn tas en jas en ging de deur uit. Het huis waar ik lief en leed deelde met mijn beste vriendin voelde leeg en hol aan. Het zal nooit worden zoals het was. Afscheid van Leyla kon ik amper nemen aangezien ze in Turkije begraven zou worden.

Mijn hoofd zat vol en ik was dood van binnen. Zelfs achter mijn bureau op werk staarde ik enkel voor mij uit. Ik zag Badr heus wel de lift uitlopen, hoe hij zijn hand reikte naar mij zodat ik zijn verdomde agenda zou geven, ik hoorde hem heus wel. Alleen de energie en kracht om iets te doen of te zeggen leek vervlogen. "Sophia?". Hoorde ik ineens. Ik keek naar Farid die met enkele mannen uit de lift was gelopen. "Is alles goed?". Vroeg hij. Ik knipperde met mijn ogen en wilde volmondig nee schreeuwen. Ik wil dat hij me zou helpen uit de klauwen van zijn ellendige vriend. "Ik hoopte dat je mij zou bellen." Zei hij met een glimlach. Ik keek hem alleen aan en toen liep hij door naar het kantoor van Badr. Toen Badr naar mij toe kwam confronteerde ik hem met het feit dat hij het wist van mijn vriendin. Het deed hem niks, hij was koud en kil. Nee, hier blijven doe ik niet. Dit was de laatste keer dat ik hier zou zijn! De consequenties wachtte ik wel af, maar hier blijven in zijn gevangenis wilde ik nooit meer.