Haar naam is Sophia

Deel 25

"Ma, ik bel je morgen." Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en ze stapte uit. "Badr, loop je even mee naar de voordeur?". Vroeg mijn moeder. Ik stapte uit en we liepen samen richting huis. Toen we voor de voordeur stil stonden keek ma me met een zeer ernstige blik aan. "Badr, waar ben je mee bezig?". Vroeg ze. "Wat bedoel je?". Vroeg ik. Het was verschrikkelijk om tegen mijn bloedeigen moeder te liegen. Maar uiteindelijk was het ook voor haar eigen bestwil. "Luister, Sophia is een lieve en mooie vrouw maar gaat dit niet allemaal een beetje te snel? Je bent nog getrouwd. En wat Christina betreft, ik geloof er niks van dat jullie uit elkaar gaan." Zei ze.

Ik sloot mijn ogen en zuchte diep. "Ma, het is ook nooit goed." Zei ik hoofdschuddend. "Badr, dat bedoel ik niet. Het is wel erg toevallig allemaal dat je een dag nadat ik je verteld heb over het nalatenschap van je vader, je ineens met Sophia wil zijn." Zei ze. "En het feit dat je diezelfde dag nog boos zei Christina nooit te zullen verlaten." Snap je mijn bedenkingen en zorgen?". Ik pakte haar hand en keek haar aan. "Wat moet ik doen om je te laten geloven dat ik...". Ik stopte even en werd misselijk van wat ik zojuist zou zeggen. "...dat ik met Sophia wil zijn."

"Simpel. Scheiden van Christina en trouwen met Sophia. Laat maar zien dat je er echt overheen bent zoon. Laat me maar zien dat je die del eindelijk aan de kant hebt geschoven en je je verstand terug hebt gekregen. Laat maar zien dat je echt voor Sophia wilt gaan door te trouwen met haar. Ze lijkt me de ideale schoondochter. Zeg nou zelf, ze is prachtig nietwaar? Dan verdien jij die titel als erfgenaam. Want laten we heel eerlijk zijn, je denkt toch niet dat ik de nalatenschap van je vader, die miljoenen euros waard is, toevertrouw aan mijn zoon die met een hebzuchtige vrouw getrouwd is? We weten allemaal wel wat haar echte intenties zijn. Je hebt mijn hart al gebroken door met haar te trouwen Badr. Breek mijn hart nogmaals en ik haal je persoonlijk uit het testament. Welterusten jongen, ik ben moe en op. Ik bel je morgen wel."

Ik keek ma met opengesperde ogen aan en kreeg letterlijk storing. Heb ik dit nou allemaal wel goed gehoord? Ik kneep mijn ogen dicht van woede en dacht aan wat mijn eigen moeder zojuist allemaal zei. Christina verlaten voor die domme gans? Ik sterf liever! Ik draaide me om en liep naar de auto waar ze achterin zat. Heb ik door dit idiote plan mijn eigen ruiten ingegooid? Ik stapte in de auto en keek in de binnenspiegel. Ze keek me vluchtig aan en ik dacht aan het etentje van zonet wat een belachelijk idee van mij was. Ze was het allemaal niet waard. Dat hele erfgenaam gedoe en nalatenschap kwam mijn strot uit en als het aan mij ligt hoefde ik het niet meer. Niet op deze belachelijke manier in ieder geval.

Ik gaf gas en reed uiteindelijk weg. "Ik ga direct naar huis. Je wordt afgezet." Zei ik toen ik bijna thuis was. Ik kreeg geen antwoord en draaide me om. Verdomme ook dat nog, ze was in slaap gevallen. Ik reed de oprit op en belde meteen een beveiliger die haar thuis moest afzetten. Ik kon haar geen seconde om mij heen verdragen. Vooral na wat mijn moeder zonet allemaal zei. Ik stapte uit en even later kwam een beveiliger aanlopen aan wie ik de autosleutel overhandigde. "Ik heb u geprobeerd te bellen." Zei hij nogal buiten adem. Ik pakte mijn telefoon en zag inderdaad dat ik een aantal oproepen gemist had van hem. "Haar huis..". Zei hij. "Wat is daarmee." Vroeg ik. "De politie stond voor haar deur. Ik weet niet waarom. Franco heeft me gebeld een aantal uur geleden." Zei hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek hem aan. "Wat moet de politie bij haar?". Vroeg ik nogal verbaast. "Ik kom daar wel achter. Maar haar nu naar huis laten gaan is geen goed idee. Althans zolang ik niet weet waarvoor ze gekomen zijn." Zei hij. Ik knikte langzaam en keek naar Sophia die nog steeds sliep. "Prima, hou me op de hoogte." Zei ik.

Ik liep naar de andere kant van de auto toe en deed de autodeur open. Ze werd wakker en keek me verward aan. "Eruit." Zei ik. Kijkend om zich heen stapte ze uit de auto en hoorde ik haar achter mij aan lopen naar huis. Eenmaal binnen trok ik mijn vest uit en stak ik een sigaret op. "Moet ik niet naar huis?". Ik draaide me om en schudde lichtjes mijn hoofd. "Waarom moet de politie jou hebben?". Vroeg ik. Ze keek me verbaast aan en knipperde met haar ogen. "Politie?". Ik liep naar haar toe en keek haar aan. "Je hebt toch niet je mond voorbij gepraat mag ik hopen?". Ze keek me geschrokken aan en schudde onmiddellijk haar hoofd. "Ze stonden vandaag voor je deur." Zei ik nogal lichtelijk geïrriteerd. "Ik weet niet waarom." Zei ze haast onverstaanbaar. "Je blijft hier totdat ik erachter ben gekomen wat ze van je willen hebben. Begrepen?". Ze knikte met haar hoofd en uiteindelijk liep ik door naar mijn slaapkamer waar ik deze verschrikkelijke dag eruit zou proberen te slapen. Ik hoorde ineens geluid achter mij en draaide me om. Prompt stond ze achter mij. "Wat doe je?". Vroeg ik. "Ik weet niet wat ik nu moet doen." Zei ze. Ik zuchte diep en pakte een plaid die op het bed lag. Ik gooide het naar haar toe en ze ving het net op. "Je weet waar de huiskamer is." Zei ik terwijl ik de slaapkamerdeur dicht gooide.

Ik liep naar bed en keek naar de lege plek van Christina. Met een zucht ging ik op het bed zitten en pakte ik een fotolijstje waar we samen op stonden. Voor even leek ik weer in die tijd te zitten. We waren nog niet getrouwd maar veel gelukkiger dan we nu waren. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door mijn mobiel die overging. Toen ik opnam hoorde ik de stem van Franco, één van de mannen die het huis van Sophia in de gaten hieldt. "Ik weet waarom de politie voor de deur stond. Haar vriendin is in Turkije verongelukt. Ene Leyla ofzo." Ik fronste mijn wenkbrauwen en bedankte hem voor de informatie.

Ik stond even later op en liep naar de huiskamer toe waar ze op de bank lag. Toen ze mij zag ging ze meteen overeind zitten. "Je gaat naar huis." Zei ik. Ze knikte enkel en stond toen op. "Weet je al waarom de politie voor mijn deur stond?". Vroeg ze. Ik dacht aan het gesprek van zonet met Franco en schudde lichtjes mijn hoofd. "Nee." Antwoorde ik. Ze pakte haar tas en jas en liep uiteindelijk langs mij heen naar buiten waar de beveiliger haar al aan het opwachten was. Ik wreef over mijn voorhoofd en ging op de bank zitten. Wat een afsluiter van deze al vreselijke dag..

De volgende morgen was ik vroeg op werk aangezien ik een vergadering had staan met wat directieleden. Toen ik daarmee klaar was liep ik naar mijn kantoor toe voor de volgende bespreking die in mijn kantoor zou plaats vinden. Toen de liftdeur eenmaal open ging keek ik naar mijn assistente die half dood achter haar bureau zat. Ze keek alleen voor zich uit, zelfs toen ik de lift uitliep en voor haar bureau stond. Ik strekte mijn hand uit om mijn agenda in ontvangst te nemen maar ze leek in een andere wereld te zijn. Blijkbaar is ze op de hoogte van het nieuws rondom haar vriendin. Ik pakte uiteindelijk zelf mijn agenda maar en keek haar aan. "Ga naar huis. Ik heb je vandaag niet nodig." Zei ik toen maar. Aan een halve assistente heb ik ook niks aan. Ze knipperde met haar ogen die bloeddoorlopen waren en keek me aan. "Wat?". Vroeg ze. Ik sloot mijn ogen dicht en schudde mijn hoofd terwijl ik naar mijn kantoor liep.

Ik verwachte Farid en wat andere mensen elke moment dus ben ik alles gaan klaarmaken aan de vergadertafel. Iets wat mijn assistente hoorde te doen, maar goed. Toen ik daarmee klaar was hoorde ik geklop op de deur en keek ik op. Farid was er en nog wat andere mensen met wie ik zaken deed. We liepen allen naar de vergadertafel en Farid tikte me even aan. "Is alles wel goed met je nieuwe assistente?" Vroeg hij. "Ja." Antwoorde ik maar kortaf voordat hij weer iets in zijn hoofd haalde. "Hm zo lijkt het niet." Zei hij met opgetrokken wenkbrauwen. "Farid, neem plaats. Ik kom er zo aan." Zei ik lichtelijk geïrriteerd. Ik liep mijn kantoor uit en keek naar Sophia waarvan de ogen glazig stonden. "Ga naar huis." Zei ik. Ze keek op en knikte langzaam. Toen ze opstond en ik me wilde omdraaien om terug te gaan naar kantoor hoorde ik haar iets zeggen. "Je wist het gisteravond al". Ik draaide me om en keek haar aan. "Ja, ik wist het. Wil je nu alsjeblieft vertrekken en je verdrietige bui meenemen. Je schrikt mijn gasten af." Zei ik nogal geïrriteerd. Ze keek me aan en knipperde met haar ogen. Er gleed een traan langs haar gezicht die ze gauw weg veegde. "Je bent....". Ze zweeg en bleef me aankijken. "Ik ben wat?". Vroeg ik. Ze schudde enkel haar hoofd en liep uiteindelijk naar de lift toe.

Terug op kantoor keek Farid mij vragend aan en ik begon meteen met de bespreking. Haar dode vriendin is nu wel het laatste waar ik aan dacht. De woorden van mijn moeder was ik immers nog niet vergeten..