Haar naam is Sophia

Deel 24

Ondanks dat ik al uren geleden thuis was afgezet zat ik nog steeds op mijn bed te rillen van angst. Het enige wat ik voor mij zag was zijn blik die ik maar niet uit mijn hoofd kreeg. Het was ook mijn domme schuld, ik had moeten luisteren naar hem of misschien was het toch een beter idee geweest als Farid en ik ergens anders naartoe waren gegaan. Dat ritje in onzekerheid nam ik maar voor lief.

Ik stond uiteindelijk maar op en trok mijn kleren uit. Na een warme douche trok ik mijn pyjama aan en wilde ik Leyla bellen om gewoon even met haar te praten. Op de hoop dat ik weer iets van energie zou krijgen. Leyla zorgde altijd voor een glimlach op mijn gezicht zelfs in moeilijke tijden.

Net toen ik haar wilde bellen ging de bel van de voordeur. Ik keek naar de klok die acht uur aangaf en vroeg me af wie dat zo laat nog kon zijn. Ik liep naar de voordeur en deed deze op een kier open. Mijn ogen werden groot en ik deinste achteruit. Badr stond voor de deur met zijn handen in zijn broekzakken en keek me van top tot teen aan. Hij schudde lichtjes zijn hoofd en kwam tegelijkertijd naar binnen. "Ik heb al gezegd dat ik het begrepen heb." Zei ik met een schorre en angstige stem. Ik bleef maar naar achteren lopen totdat ik niet meer verder kon. Badr leek me amper aan te kijken. Hij keek eerder om zich heen en toen pas naar mij. Ik was doodsbang voor deze verschrikkelijke man en nu stond hij hier in mijn appartement!

Hij schoof een stoel naar achteren en ging erop zitten terwijl hij een pakje sigaretten uit zijn vest haalde. Hij stak een sigaret op en keek weer om zich heen. "Dat mag ik hopen voor je." Zei hij terwijl hij me aankeek. "Ik ben hier voor het volgende..". Zei hij terwijl hij een asbak zocht om zijn sigaret af te kloppen. "Ik rook niet." Zei ik. "Maar je vriendin wel." Antwoorde hij meteen. Ik keek hem serieus vol angst aan en liep meteen naar de keuken waar ik een asbak pakte en naar hem toe bracht. Dat hij zelfs dat wist was zo eng dat ik mentaal rusteloos begon te worden. Het feit dat wij in de gaten werden gehouden zorgde bij mij voor een sinister gevoel. "Goed, nogmaals. Ik ben hier voor het volgende. Jij en ik gaan bij mijn moeder op bezoek. Ik zal je voorstellen als mijn vriendin." Zei hij.

Ik knipperde met mijn ogen en keek hem aan. "Vriendin?". Vroeg ik. "Je bent niet mijn eerste keuze, geloof me." Zei hij terwijl zijn ogen over mij heen gleden. Ik schraapte mijn keel en keek hem aan. "Waarom?". Vroeg ik. Badr drukte zijn sigaret uit en stond op. "Omdat ik dat wil, niet omdat ik het je vraag." Zei hij. "Maar..". Ik pauzeerde even en ontweek zijn verdomde blik die me maar bleef doorboren. "Maar wat? Ik ben getrouwd? Dat klopt. Dat veranderd niet. Je doet wat ik zeg en wat ik van je vraag. Begrepen?". Zei hij.

Ik snapte er echt niks meer van. Waarom zou hij dit doen? Hij wilde zijn moeder voor de gek houden? Is dat wat ik uit zijn belachelijke eis moet verstaan? Ik kreeg het ineens zo benauwd en deed nogmaals een stap naar achteren. Het feit dat hij zijn moeder wilde bedonderen gaf aan dat deze man over lijken ging. Ik keek op toen hij ineens een paar stappen naar mij toe zette. "Je doet het. Tenzij je Salih een bezoekje wil brengen. Ken je hem nog?". Zei hij. Ik keek hem met glazige ogen aan en probeerde mijn tranen in bedwang te houden. Natuurlijk kende ik dat monster! Die vreselijke man waarvan ik wenste dat hij ergens aan het rotten was. Ik knikte snel om hem zijn zin te geven en toen trok hij zijn mondhoek omhoog. "Mooi, dat is geregeld." Zei hij. Hij draaide zich vervolgens om en liep zo de voordeur uit. De deur deed hij met een knal dicht. Ik rende naar de voordeur en deed deze meteen op slot. De tranen die ik in bedwang probeerde te houden vielen als een straal naar beneden. Snel veegde ik ze weg en ging ik op de bank zitten om alles te relativeren van wat er zojuist gebeurt was.

Ik weet niet wat hij van mij verlangde en waar hij mee bezig was maar wat het ook is, het was afgrijselijk en respectloos. Ik moest ineens aan zijn moeder denken die me maar aan bleef kijken met een glimlach. Voor even, echt voor heel even voelde het alsof het mijn eigen moeder was. Dat moederlijke wat een moeder uitstraalt en in je ogen ziet wat er in je omgaat. Het deed me pijn dat ik haar moest bedonderen omdat haar ellendige zoon mij er toe zette. Dat ik Badr haatte was geen geheim maar nu hij dit van mij vroeg liet maar eens blijken dat hij nooit meer die man zal worden die ik op de foto's had gezien.