ခန်းမထဲက အဖြူရောင်အပြင်အဆင်တွေကိုလိုက်ကြည့်ရင်း ဒိုယောင်းစိတ်ထဲဆန်းကြယ်နေသလိုခံစားမိသည်။
မင်္ဂလာပွဲဆိုတာ ဒီလိုမျိုးပါလားပေါ့။
“ ဟန်နီ ”
ရုတ်တရက် အနောက်ကရောက်လာပြီး ဖက်လိုက်တယ်ထယ်ယုံးကြောင့် ဒိုယောင်းလန့်သွားရသည်။
“ လန့်လိုက်တာ ”
“ ဘာတွေဒီလောက်ငေးနေတာလဲ ”
“ မင်္ဂလာပွဲတက်တာ ပထမဆုံးမို့လို့ စိတ်ထဲထူးဆန်းနေတာ ”
“ ဟန်နီရော မင်္ဂလာပွဲလုပ်ချင်လား ”
‘သတို့သား နေရာယူပါမယ်’ဆိုတဲ့ သဘာပတိရဲ့အသံကြောင့် ထယ်ယုံးရဲ့အမေးကို ဒိုယောင်းပြန်မဖြေဖြစ်။
သဘာပတိရဲ့စကားအဆုံးမှာ ခန်းမထဲကိုဝင်လာတဲ့ သတို့သားဖြစ်သူကိုကြည့်ရင်း ဒိုယောင်းမှာသဘောကျလို့မဆုံးတော့။
သတို့သမီးနေရာယူရမယ့်အချိန်မှာ ဦးလေးဖြစ်သူရဲ့လက်ကိုတွဲလို့ လျှောက်လမ်းပေါ်တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လှမ်းလာတဲ့ သတို့သမီးကိုကြည့်ပြီး ဒိုယောင်းမှာရင်ပင်ခုန်လာရသည်။
တဆက်တည်းမှာပဲ သူ့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်မင်္ဂလာပွဲကိုစိတ်ကူးမိသွားတာမို့ ခေါင်းယမ်းကာဖယ်ထုတ်လိုက်ရသည်။
မင်္ဂလာမောင်နှံကတိသစ္စာပြုတာကိုနားထောင်ရင်း ဒိုယောင်းလက်မှာ ကြက်သီးလေးတွေသီးလာရပြီး မင်္ဂလာမောင်နှံနဲ့အပြိုင် မျက်ရည်ဝဲလာရတော့သည်။
“ အာအီးဂူး ဘာလို့မျက်ရည်တွေဝဲနေတာလဲ မောင့်အသည်းရဲ့ ”
“ မသိဘူး ရုတ်တရက် ခံစားလွယ်သွားမိတယ်ထင်တယ် ”
မင်္ဂလာပွဲပြီးတော့ အိမ်ပြန်တဲ့လမ်းတလျှောက်မှာ ဒိုယောင်းကတိတ်တဆိတ်အတွေးတွေများနေမိသည်။
သူ့စိတ်က မင်္ဂလာပွဲမှာကျန်ရစ်နေဆဲ..။
ဒိုယောင်းရဲ့မွေးနေ့မှာ ထယ်ယုံးကလက်ဆောင်တစ်ခုပြင်ပေးခဲ့သည်။
ထိုအရာမှာ ထယ်ယွန်းနူးနားရဲ့မင်္ဂလာပွဲကိုတက်ပြီးကတည်းက ဒိုယောင်းရဲ့စိတ်ထဲမှာအမြဲနေရာယူခဲ့သော မင်္ဂလာပွဲပင်။
YOU ARE READING
THE SECOND CHANCE
FanfictionSometimes, two people have to fall apart to realize how much they need to be fall back together __ Colleen Hoover __
