Hindi maipaliwanag ang kaba na naramdaman ni Sojiro ng pag-dilat niya ng kanyang mata ay wala siyang makita. Still he made himself calm, nandoong idilat-dilat niya ang kanyang mga mata dahil baka kagigising niya lang kaya ganito. Pero hindi, he even waited for few minutes and still his vision is still the same. Naisip niya pa nga na baka nananaginip lang siya, pero hindi rin dahil alam niya sa sarili na gising na talaga siya.
"G-Grace? Grace!" Parang naghi-histerikal ang boses na tawag ni Sojiro sa pangalan ng asawa matapos niyang kapain ang tabi niya pero wala naman ito doon. Siya na lang mag-isa dito sa kama at kung anong oras na ay hindi niya naman alam kasi nga wala siyang makita. "Grace, Grace!" I'm a getting blind? Bulag na ba ako? Ito na ba 'yon? bulag na ba talaga ako? Tanong niya pa sa kanyang sarili.
Nagmamadali namang pumasok si Grace papunta sa kanilang kuwarto, she just brought their dirty clothes downstair so that their maid can wash it. At habang paakyat siya sa hagdan ay narinig niya na lang ang boses ni Sojiro na tinatawag nga siya. She woke up first even they made love last night. Oo akala niya matatapos na ang ginawa niya dito bago sila nag-hapunan kagabi, na hanggang do'n lang 'yon. She really sucked his cock, at 'yon ang unang beses na ginawa niya 'yon kay Sojiro. Hindi niya nga maisip na magkakaroon siya ng lakas ng loob na gawin ang bagay na 'yon. At malamang sa malamang ay masundan pa 'yon. She thought after dinner they will sleep but no, they made love. Kahit pa inaalala niya na katatapos lang ng stem cell therapy nito noong nakaraan ay talagang nag-sex pa din silang dalawa. Sojiro made her do it; siya ang hinayaan nitong gumalaw kagabi na talagang ginawa din niya.
"S-Sojiro?" Tawag ko sa pangalan niya ng makita siyang nakaupo sa sahig pagpasok ko sa kuwarto. "Dinala ko lang 'yong damit natin sa baba para malabahan." Alas otso pa lang ng umaga, at wala pa talaga kaming plano sa kung ano bang gagawin namin ngayong araw.
"I-I can't see anything Grace, I can't see anything. B-Bulag na 'ko, bulag na ko!" There's agony in his voice, a torturous feeling he never thought he could experience. Dahil wala talaga, wala pa rin siyang makita hanggang ngayon. At ilang minuto ng ganito siya!
Kinabahan naman ako sa narinig ko, nakataas ang kamay niya na parang may kinakapa sa hangin. I feel fearful because he just said he can't see anything now. Kaya nang lumuhod ako sa harapan niya, hinawakan ko agad ang kamay niya. His hand feels cold; I hold it tightly, saying I'm here in front of him. Hindi siya ang taong pala biro kaya alam kong totoo ang sinasabi niya. Hindi din niya gagawing biro ang ganito kaseryoso na bagay.
"I-I can't see anything Grace, wala na akong makita. Wala na.." Sabi pa ulit ni Sojiro kasabay ng pagpatak ng kanyang luha. His vision is blurry; it's like a complete absence of his vision. Hindi ganon kaitim ang nakikita niya, pero kahit anong dilat at pikit pa ng mata ang gawin niya ay wala pa rin talaga siyang makitang maayos. At natatakot siya sa nangyayaring ito, babalik pa ba ang paningin niya? O ito na nga ba ang kinakatakutan niyang mangyari? Na dumating na ang araw na 'yon? Kasi kung oo ay hindi pa siya handa.
"S-Sensei.." My voice cracked, bakit ganito? Masaya pa kami kagabi ha? At masaya pa din ako kanina paggising ko. Ito na ba ang kapalit ng saya na 'yon? Ito na ba? "W-Wait, calm down. What you mean you don't see anything?" Tinaas ko ang kaliwa kong kamay at ginalaw-galaw 'yon sa harapan ng mukha niya pero mukha ngang gano'n. Mukha ngang wala siyang nakikita, hindi niya nakikita ang kamay ko.
Inabot ng kamay ni Sojiro ang mukha ng asawa. He can feel on her voice that she's scared. At dahil sa kanya 'yon. Pero maging siya mismo ay gano'n din ang pakiramdam ngayon, natatakot din siya. "I-I guess I'm blind, wala na akong makita Grace. Wala na."
Sabi niya dito, he feels nauseating. The pain he felt in his heart is like a hot, sharp knife slicing through his skin and into his muscles and bones. Yes, I was expecting this might happen, but is it too early for that? Hindi ba parang ang bilis naman nangyari sa kanya ito? He's doing his best to be okay, right? But what's this? Why can't he see anything now?
"No, you're not." I wiped my tears, dahil ako mismo ay nahahawa sa pag-iyak niya. "Hindi ka bulag okay, let's go to your doctor. Halika na." At inalalayan ko siyang tumayo. Muntik pa nga kaming matumba kasi ang bigat niya pero nagawa naman namin.
Humawak naman si Sojiro sa kamay ni Grace, hindi man niya ito nakikita sa ngayon pero alam niyang nag-aalala din ito sa kanya. "I-I'm scared Grace, I am so fucking scared!" Turan niya.
"Sssshhh..." Sabi ko sabay tingkayad ng makitang may pumatak na naman na luha sa mata niya. "Don't be scared Sensei, I told you nandito lang ako. Hindi kita pababayaan at lalong hindi kita iiwan." Because I know he need me more at this moment at ako muna ang magiging mata niya sa ngayon. But I wish this is only temporarily, because I don't know what will happen anymore if his vision will not back.
