Aşk Körü [bxb]

56:Çaresiz

Yazar'dan;

"Jale iyi misin ne oldu?"

"İyiyim Seray bir sancı girdi sadece. Stresten herhalde."

"İyi değilsen sen de bir görün doktora."

"Geçer herhalde birazdan."

Asansörün kapısı tekrar açıldı, gelen Jale'nin arkadaşı Gaye'yeydi bu kez de. Kalabalığı farkedip arkadaşının yanına koştu..

"Canım iyi misin? Barış'ın durumu nasıl?"

"Karaciğerinin büyük bir bölümünü almışlar nakil olacakmış haber bekleyin dediler."

"Ne diyorsun? Peki olay nasıl olmuş elektrik kacağı deniyor haberlerde ama Barış böyle şeyleri ihmal etmezki"

"Bilmiyoruz Gaye şuan bunları düşünecek durumda değiliz. Ah! Zaten pek iyi değilim." Dedi imalı bir bakış ile..

Gaye durumu anladığında koluna girip onu herkesin yanından uzaklaştırdı.

"Hadi biz bir hava alıp dönelim canım." Birlikte jinekoloji bölümüne gittiler. Sancılar tekrar ettiği için Jale de arkadaşı da bebek için endişe ediyordu.

"Merhaba şikayetiniz neydi?"

"Arkadaşım dört haftalık hamile. Kardeşi kaza yaptı ve haberi aldıktan sonra karnına kramp girmeye başladı o yüzden endişeliyiz."

"Tabii hemen kontrol edelim şöyle geçin lütfen."

"Sen de gel." Dedi Jale, Gaye'nin elini tutup.

"Şey- eğer sizin içinde uygunsa ultrasondan beraber bakabilir miyiz durumuna? Normalde doktoru benim de."

"Ah tabii ki şöyle geçelim."

Birlikte kontrole aldılar Jale'yi. Kontrol sırasında Gaye, arkadaşının durumundan bahsetti kısaca.

"Her şey normal gözüküyor canım. Muhtemelen stresten oldun."

"Kötü bir haber aldınız stres yapmanız normal ama kendinizi de bebeği de üzmemeniz gerekiyor. Nakil olmuşsunuz, yoğun bir tedavi süreci geçirmişsiniz..Sağlıklı bir doğum yapmak için kendinize çok dikkat etmeniz gerekiyor. Normal bir hamileliğin iki katı şeklinde."

"Dikkatli olmaya çalışıyorum zaten ama kardeşim o haldeyken elimden ancak bu kadarı geliyor."

"İlaç yazamayız maalesef bu durumda sana. O yüzden tek seçeneğimiz olabildiğince sakin durmaya çalışmak! Öğünlerini atlamayacaksın, beklerken ayakta durmayacaksın, kendini yiyip bitirmeyeceksin."

"Kesinlikle. Arkadaşınızın söylediklerine katılıyorum."

"Ah birde söz dinlese hocam her şey çok güzel olacak ama."

"Tamam dikkat edeceğim dedim ya hadi çıkalım artık doktor dönmüş olabilir." Jale önden yürürken Gaye de onun çantasıyla kabanını alıp peşinden gitti.

Ameliyathanenin önündeki kalabalık bu kez yoğun bakımın önünde toplanmıştı. Haberi duyan Nilgün hanım ve Hamit amca da oradaydı..

***

Bir kaç saat süren bekleyiş doktorun gelmesiyle son buldu.

"Nakil için gönüllü olanlara acil gerekli tetkikleri yapmamız gerek. Ablası siz mi oluyordunuz? İlk sizden başlayacağız."

"Benden mi? Ben- donör olamam maalesef."

"Bir sağlık sorununuz mu var?"

"Hayır ama-" Jale'nin anlatmakta zorlandığını görünce Gaye konuyu ele aldı.

"Jale donör olamaz çünkü hamile."

"Ne?" Dedi Nevin hanım şaşkınlıkla ayağa kalkıp. Diğerleri de çok şaşırmış gözüküyor, hatta deliye bakar gibi bakmışlardı bir an Gaye'ye.

"Şaşırılacak bir şey yok. Tıp çok ilerledi, rahim nakli diye bir şey var artık. Jale aylar önce yurtışında nakil oldu hatta ameliyatına ben de girmiştim.. Aylarca sürecek yoğun bir tedavi sürecimiz olduğu için durumu kimseyle paylaşmak istemedi. Tedavi bitti, yüzde doksan beş başarılı olduğumuzu gördük ve kısa süre sonra da gebe olduğunu öğrendik. O yüzden bu durumda Jale Barış'a donör olamaz."

"Arkadaşın doğru mu söylüyor hamile misin sen?"

"Böyle bir durumda yalan söyleyecek değiliz herhalde teyze. Ayrıca şuan tüm bunların sırası değil. Başka kimler kalıyor bu durumda?"

"Ben de hazırım nakil için. Ne gerekiyorsa yapılsın." Dedi Servet bey.

"Elli beş yaş üzerini nakil için alamayız maalesef."

"Bu durumda geriye ben, babam, İrem ve Kayra kalıyoruz o zaman"

"Ben tanıdıklara da haber vereceğim belki uygun donör bulunur aralarından." Telefonunu çıkartıp tanıdığı kişilere haber verdi Güven. Ardından donör olmaya uygun olup olmadıklarını anlamak için bir takım tetkiklerden geçti gönüllü olanlar.

Tetkik sonuçları açıklanıncayadek sadece bir kişi olmak üzere Barış'ı çok kısa bir süre görebileceklerini söyledi doktor. Ve o bir kişinin Atlas olmasını istemişti herkes..

Yoğun bakıma girmeden önce enfeksiyon riskine karşı gerekli hazırlıklarını tamamladı Atlas. Bu sürede aklında tek bir anı canlanmıştı; Seneler önce yaşadıkları.

Aynı şekilde yoğun bakım kapısında çaresizce bekleyip vedalaşmıştı sevdiği adam ile. Ve yine benzer bir olayı yaşamak kalbine o kadar ağır gelmişti ki oracıkta yere çöküp haykırarak ağlamak istiyordu, ama yapamazdı. Yine güçlü olma görevini üstlenmişti çünkü.

"Geçebilirsiniz."

İçeri adımladı..

Cihazlardan gelen sesler bile hayatında duyduğu en kötü sesmiş gibi hissettiriyordu. Sanki o sesler alıp götürecekdi sevdiğini, sanki ellerinden kayıp gidedecekti elleri.

O kadar nefret ediyordu bu odadan, bu seslerden, bu çaresiz bekleyişlerden.

Barış'ın yanına çöküp elini tuttu önce. Ardından tuttuğu eli yüzüne götürdü..Sanki Barış tenini okşuyormuş gibi hissetti bir an.

Gözlerini kapattı, herkesin yanında tuttuğu gözyaşlarının akmasına izin verdi.

Bir süre sessizce ağladıktan sonra kendinde konuşma gücü buldu. Belki duymayacaktı Barış ama varlığını hissedebileceğini biliyordu. Çünkü bunu tecrübe etmişti artık..

"Kim bilir neler yaşadın. Ben odamda, sıcak yatağımda öylece uyurken sen neler çektin kim bilir. O patlamada canın yandı mı, acı çektin mi? O korkunç gecede bir başına mücadele ederken neler düşündün bilmiyorum. Ve bunu sen uyanmadan da öğrenemeyeceğim. Ama biliyorum uyanacaksın! Çünkü bu kez mutluluğumuzun yarım kalmasına izin vermeyecek hayat inanıyorum ben buna tamam mı? Sen de bizim için mücadele et lütfen sevgilim. Çünkü bu o kadar acı, o kadar ağır ki..
Bir daha ne kaldırabilirim ne eski ben olabilirim tekrar aynını yaşarsam.

Ama her şeyden önce kendi hayatın için kalk ayağa olur mu? Çünkü ortak hayallerimiz kadar senin de hayallerin var biliyorum. Yaşayamadığın, yarım kalan, elinden alınan tüm mutlulukları yaşamak için sakın bırakma kendini. Kendini ve beni..Beni, bizi, dışarıda seni bekleyen kocaman aileni bırakma yalvarırım Barış."

Tuttuğu eli defalarca öpüp odadan çıktı ardından. Bu kısacık an bile o kadar iyi gelmişti ki içi umutla, bitmeyecek bir güçle dolmuştu sanki.