Katil Karakterin Yolu

30. Bölüm

  Not; Bu bölüm travmaları tetikleyici unsurlar barındırmaktadır. Okumadan önce lütfen göz önünde bulundurunuz.

  *

  "Onu ilk gördüğüm andan beri bir şeylerin içimde kıpırdandığını hissediyorum. Bu hislerin boş bir kabuktan ibaret olmadığını biliyorum. Soğuk bakışları beni itmek yerine ona çekiyor. Mesafeli duruşundaki uzaklığı kalbim bir türlü göremiyor. Onunla hepi topu ne kadar görüştük ki? Yine de yüzünü aklımdan çıkaramadığım bir noktadayım. Belki de aşk dedikleri şey budur. Öyle bir büyü ki sadece birkaç buluşma bile kendimi ona kaptırmama yetti. Bana bir kez bile gülümsemese de kalbim onun gülümsemesini hayal etti. Ve ben, onu yeterince seversem mutlaka karşılığını alacağımı düşündüm.

  Çıkarımlarım yanlış mıydı? Bu hislerin hepsi boşuna mıydı? Yoksa çoktan başkasına ait olan bir adama karşı boş umutlar mı besledim içimde? Sırf Tanrı beni bu dünyaya yolladı diye kendimi baş karakter ilan etmem büyük bir küstahlıktı belki de. Yine de hayal ettim işte. Umutsuzca bir şeyler olur diye bekledim. Tıpkı kitaplardaki gibi biri gelip elimi tutar sandım. Haksızlıklarıma ses çıkarır sandım. Bu sefer her şeyin farklı olacağını sandım ve yine yanıldım. Kimse bana siper olmaya niyetli değildi. Kimse elimden tutmaya niyetli değildi. O insanların gözlerinde, Ayona'nın üstten bakışlarında, Chalien'in umursamazlığında ben yalnızca bir hiçtim. Dün gece gördüklerim beni uykudan uyandırdı. Hiç şüphesiz, bu hikayenin başrolü ben değildim. İçimdeki hislerse yan karakterlerin boşluğunda kaybolmak üzere filizlenmiş yaralardı. Sadece ve sadece canımı yakmak için oradalardı.

  Bugün kimse beni hazırlamak için gelmedi. Hizmetçiler kapımı tıklatmadı. Dünden kalan makyajımı kendi uğraşlarımla çıkardım. Dün akşam yemek yemememe ve saat sabahın onu olmasına rağmen ortada kahvaltı bile yok. Kimse odama uğramadı. Bu da Chalien'le olan buluşmamızın iptal edildiğini gösteriyor. Bana iptal edildiğini açıklama gereği bile duymuyorlar. Artık bu malikanenin bir üyesi olarak geçmiyorum sanırım. Bunların hepsi yolun sonuna geldiğimin göstergesi. Sonuna kadar reddedildim. Başarısız oldum. Gothares'te tutunamadım. Buraya gelmemin üzerinden sadece bir hafta geçmesine rağmen geri gönderilme ihtimalimi düşünecek kadar aciz bir durumdayım.

  Geri gönderilme ihtimalim içimdeki korkuları gün yüzüne çıkarıyor. Son zamanlarda düşüncelerimi işgal eden bir soru var. Asmodeus'a geri dönersem orada bana ne yaparlar? Karanlık güçlerimi kullanmaya mı zorlarlar? Yoksa anneme, Larus'a ve diğer kardeşlerime yaptıkları gibi beni de öldürürler mi? Kendime bu soruları sordukça Martiras'ın beni buraya yollarken söyledikleri aklıma geliyor. Kaleden ayrılmadan önce 'Asmodeus satılmışlara iyi davranmaz. Ne olursa olsun buraya geri dönme.' demişti bana. Tüm bunları göz önünde bulundurunca, beni öldürmeleri ihtimal dahilinde görünüyor sanırım. Eğer bu dünyaya sefil bir şekilde yaşayıp sefil bir şekilde ölmek için geldiysem, doğrusu bu çok zavallıca olmaz mıydı?"

  Kalemini bırakan Siena, çiçek işlemeli defterini kapattı ve kalemini mürekkebin içine koydu. Yüzünde tarifsiz bir yorgunluk taşıyordu. Dışarıdan gelen yağmur çiseleme sesleri eşliğinde gözlerini kapattı. Açık pencerenin içinden yağmurun serinliği giriyordu. Nemli hava ve toprak kokusu ciğerlerini doldurdu.

  Gothares'in eşsiz havası tıpkı önceki hayatında yaşadığı şehir gibi kokuyordu. Sahil kıyısındaki esinti, yağmurun tuzlu deniz kokusuyla karışımı ve toprağın ıslanmasıyla yükselen huzur dolu hisler pencereden içeri giriyordu. Önceki hayatında kendini ne zaman yalnız hissetse denizi görmeye giderdi. Yağmur altında dolaşır, dalgaları dinler, martıları izlerdi. Aradan on altı yıl geçmesine rağmen unutamadığı şeyler vardı. Bir kitabın içine girmek için dua ettiği o gece ne kadar umutsuz olduğunu hatırladı. Şimdiki umutsuzluğunun o zamandan ne farkı vardı? Aynı aynı belirsizlik, aynı yalnızlık, aynı hayal kırıklığı...