Stella's POV
"Sigurado ka na ba dito?" may pag aalalang tanong sa akin ng ate ko.
Naka pagdecide na ako ng tuluyan na sumama sa kanila sa Paris. Nasa airport na kami ngayon.
Inisip ko na siguro dun ko mahahanap ang kasiyahan na gusto ko.
"Kahit mahirap, kailangan ko tong gawin."
"Anak, you can come home anytime you want. Isipin mo na nandito pa rin kami ng daddy mo para sayo, sa inyo."
Niyakap ko ang mommy ko. Nagpasalamat sya sa akin ng sobra sa panahon na inaayos ko ang pamilya namin.
"Uuwi ako ma, pagkaya ko na. Salamat dahil hindi nyo ako iniwan."
Niyakap ko din si daddy. I'm so thankful because dad really change, he became a real father now.
"Lets go?"- Ate Eliza
Tumango ako at pumasok na ng tuluyan sa loob.
Kinuha ko si Elijah sa kanya.
"Tita, sad?"
"Not so, I'm just sad kasi iiwan natin sila momma at dada."
He hugged me tight. Napatulo ang luha ko sa ginawa nya. Napatingin ang ate ko sa amin ng marinig ng sumigok ako.
"You know what? you can stay if alam mo na nandito ang kasiyahan mo."
"Lets just go for it."
Ngumiti ako sa kanya at ganun din sya.
Napatingin kami sa mga guard na nagmamadaling bumaba sa escalator.
Sunod-sunod ang nangyari, hindi ko namalayan na may tao na palang nakatayo sa harapan ko.
Halos lumuwa ang mata ko na nakatingin sa kanya.
Hinihingal pa sya. Pilit syang hinihila palabas ng mga guards.
"Sir, hindi kayo pwede dito."
"K-kausapin ko lang sya."
Nilapitan ni kuya James ang mga guards at sinabihan na hayaan muna sya.
"A-anong ginagawa mo dito? Paano mo nalaman na nandito ako?"
Kinuha ni ate Eliza si Elijah sa akin.
"Please makinig ka muna sa akin."
"May hinahabol kaming flight."
"Masyado akong ma pride. Yung galit ko sayo ang inuna ko at yung galit na yun ang tumabon sa nararamdaman ko sayo. Alam ko na nasaktan ka rin, pero napaka selfish ko para isipin na ako lang ang nasaktan sa nangyari sa atin.
Sinabi ni Erika na aalis ka. Hindi nya sana sasabihin sa akin kung kailan ang alis mo pero napakapakialamero ng asawa nya kaya nalaman ko na ngayon ang alis mo. Stella, mahal na mahal na mahal pa rin kita. Sa dalawang taon walang nagbago sa nararamdaman ko para sayo. Pinilit ko na kalimutan ka, pero ikaw parin ang laging laman ng isip at puso ko.
nang makita kita ulit..gusto kitang yakapin pero napalitan ng sakit ang naramdaman ko. Sorry sa lahat lahat ng sinabi ko sayo. Patawarin mo ako."
Napatingin ako sa mga luha na tumulo sa mukha nya.
Nagulat pa rin ako sa mga pangyayari kaya hindi ako maka react agad.
Kinalabit ako ng ate ko.
"A-ano? Pinapatawad mo na ba ako?"
"Kalimutan na natin lahat ng nagyari, magsimula tayo uli."
"Mahal na mahal din kita Timothy. Thank you..finally you find a space in your heart to forgive me."
Niyakap nya ako ng napakahigpit at bumulong.
"I miss you so much! I love you!"
Hinigpitan ko rin ang yakap sa kanya.
"I miss you more! at mahal na mahal din kita."
Napatingin ako sa ate ko na naiiyak.
"Tutuloy pa ba kami o maghahanda na tayo para sa kasal?"
Napangiti kami ni Timothy sa sinabi ni ate.
Nagkatinginan kami and he kissed me softly in my lips. Napapikit ako. Wala na akong pakialam sa mga taong nakapaligid sa amin.
Marami ng nangyari sa pagmamahalan nami, nagkasakitan pero in the end we find in our heart the love that we wanted to feel.
Ganoon siguro pag nagmamahal ka, masasaktan ka muna o may mga taong haharang sa kaligayahan mo bago mo maranasan ang buong tamis ng pag-ibig.
