Kötü Kızlar Ölmez

Bölüm 38

Romantik geçen on iki dakikadan sonra kaç gündür Bayan Culkin'i aramadığımı farkettim ve hemen telefonumu açtım. 17 cevapsız arama! Hepsi de Bayan Culkin'den! Hemen aşağı kata fırladım. "Ethan! Benim eve gitmem lazım!" Nedenini sordu. "Bayan Culkin'e birkaç gün kalacağımı söylemiştim ama sonra hiç haber vermedim! Kadın meraktan öldü. Hem bir de yalnız bırakmayayım." diye uzun ve gereksiz -ve bir o kadar da saçma- bir açıklama yaptım. "Kahretsin! Eşyalarım otelde!" dedim huzursuzca. Şansa Judy imdadıma yetişti. "Hayır, eşyalarınız arabamda. Ethan otelden ayrıldı. Benimle kalacak." Bu güzel bir haberdi. Hem Ethan'ı yalnız bırakmış olmayacaktım. Hem de annesi babası benden şüphelenmeyecekti. "Judy beni eve bırakır mısın?" diye sordum. Kabul etti ve yola çıktık. Radyoyu açtık. "Ve şimdi bir son dakika gelişmesiyle karşınızdayız. Bir haftadır kayıp olan Ethan Ballinger'dan hala haber yok. Görenlerin yetkilere bildirmesi arzulanır." Ethan? Demek ailesi kayıp ilanı vermişti. Bunu Ethan'a söylemeliydim. Ethan'a mesaj attım. Bana "gülen yüz" yolladı.

Eve ulaştığımda Judy'e teşekkür ettim ve kapıyı çaldım. Kapıyı Nicolette açtı! "Senin burada ne işin var!" dedik aynı anda. Bayan Culkin geldi ve Nicolette'nin onun yeğeni olduğunu söyledi! Neden herkes birbiriyle bu kadar bağlantılı ki?! Ben Bayan Culkin'in manevi kızıyım. Bunun anlamı Nicolette benim manevi kuzenim! Kahretsin! Aynı zamanda Nicolette'nin annesi babamın sevgilisi ve eğer evlenirlerse Nicolette benim üvey kardeşim olacak! Lanet olsun! Neden Nicolette? Neden başkası değil? Tanrı'm? Neden ben?!
Nicolette bana Ethan'ın kayıp olduğundan bahsetti ve benim Ethan'ın yerini bilip bilmediğimi sordu. Ethan'ın ailesine ispiyonlaması ihtimaline karşı "Bilmiyorum." dedim. Bayan Culkin mutfaktaydı. Ona yardım edecekmiş gibi mutfağa girdim ve daha önce anlattığım ve nefret ettiğim Nicolette'nin bu Nicolette olduğunu söyledim. Bayan Culkin şok olmuştu. Yüz ifadesinden anlaşılıyordu. Ve bana kötü haberi verdi. "Nicolette bir hafta boyunca bizde kalacak." Ne?! Ben o uyuzla aynı evde kalmam, aynı havayı solumam yetmezmiş gibi! Judy'yi aradım ve beni almasını söyledim. Nedenini sorduğumda daha sonra anlatacağıma söz verdim. 10 dakika sonra kapıdaydı. Bayan Culkin'in yanağına öpücük kondurdum ve Judy'nin arabasına bindim. 15 dakika içinde Judy'nin evindeydik. Yolda gelirken Judy'ye olan biteni anlatmıştım. Ethan geldiğimi görünce şaşırdı.

-Sen eve gitmiyor muydun?
-Evet ama bir hafta daha burada kalmak zorundayım.
-Neden?
-Nicolette Alarmı...
-Nicolette mi?
Judy'e anlattıklarımı Ethan'a da anlattım.
-İşte böyle Ethancığım.
"Ethancığım" derken kendimden soğudum.
-Rastlantının böylesi...
-Aynen.
-Neyse, artık bir hafta daha birlikteyiz!
-Evet!

Ethan'a yakın olmak beni mutlu ediyordu. Umarım Ethan'ın yanında olmam onu da mutlu ediyordur.

"Hadi bir şeyler yapalım!" dedi Judy. "Buldum!" deyip yukarı kata çıktı. Birkaç dakika sonra elinde bir kutuyla gelmişti. "Hadi Milyonerler Şehri oynayalım!" dedi. Ethan'a dönerek "En sevdiğin..." diye ekledi. Hepimiz onaylamıştık ama tek sorun vardı. "Ben oyunu bilmiyorum." dedim Ethan'a dönerek. "Merak etme, öğretiriz." dedi. Sesi bana huzur veriyordu. Judy oyunu kurmaya başladı. Ben de yardım ediyordum. Ethan'ın telefonu çalmıştı. Telefonun ekranına baktığında yüzü asılmıştı. Balkona doğru gidip konuştu. Onu görebiliyordum ama duyamıyordum. Keşke dudak okuyabilseydim. Judy burada olmasaydı dinlemeye giderdim. Hadi ama ben meraklı biriyim! Neden bu kadar uzun süredir konuşuyorsun! Judy, balkona baktığımı anlamış olacak ki yer değiştirmemizi söyledi. Neymiş efendim klimaya daha yakın olmak istiyormuş! Ben de yedim di mi?
Yaklaşık on dakika sonra geldi. Üstünü giyinmişti. "Ben bir saate gelirim." deyip çıktı. Kapıyı baya sert kapatmıştı. Çarpma sesi kemiklerimi titretmişti. İçimi korku kapladı. Sesi de düşmüştü. Arayan kim olabilirdi ki?