Stupidity to Infinity ∞ (UNDER MAJOR REVISION)

39: Never Be The Same

Chapter 39:

(Alex's POV)

Mabilis na pinaharurot ni Cliff ang nagmamayabang niyang motor sa kahabaan ng Edsa. Kapit na kapit ako sa likuran nito habang walang habas naman ang una kung magpatakbo. Sabagay, hinahabol nga pala kami ng isang baranggay na demonyo. Sino nga bang hindi magmamadali kapag ganoon?

We're heading north at wala akong alam kung saan ang eksakto naming patutunguhan. As if may chance pa pala akong magtanong no?  Eh nasa alanganin nga pala kaming sitwasyon.

After some minute, we stopped in front of a wrecked abandoned factory house. More exactly an old beer plantation because of the faded logo of a known beer product in the country that is plastered outside the gate. Actually, it can hardly be seen if not just with the help of our vehicle's headlights.

Bumaba si Cliff para buksan ang gate.

Walang kahirap hirap nitong binuksan iyon ng maluwag para makapasok kami. Ang sakit nga lang sa tainga ng tunog ng gate na 'yon dahil siguro makalawang na rin kasi.

Bumalik naman agad sa akin si Cliff at muling pinaandar ang motor papasok.

The place looks creepy.

The fact that the place is covered with total darkness plus unfathomable cold wind blowing in every direction means fvcking not my taste.

And If I were to decide, I'll never, as in never ever let myself be in this place. Even in my dream! Or even with my dream guy— what? Whatever.

Dere-derecho lang ng patakbo si Cliff hanggang sa pinasok niya muli ang sasakyan sa bukas na building na nasa loob nito at tuluyang pumarada. Halos ayokong tumingin sa paligid simula ng makapasok na kami rito.

"Cliff, this place totally creeps me out." I cannot hid the anxiousness in my voice. It is so damn frustrating to set my feet in the ground. Hinila ko ang laylayan ng suot nito. Muntik ko ng malamukos ng sobra dahil sa umaakyat na paranoia sa dibdib ko.

"Don't worry, nandito ako." He said that before he finally gets out of this vehicle and now waiting for me to do what he did. Halos haltakin ko nga ito para hindi makababa, tapos pabababain agad ako? Kung hindi ba maman bwiset eh.

"Gusto mo pa bang buhatin pa kita dyan Alexandra? Give me the bag." I gave him the bag while still trying to focus ignoring the surroundings. Akmang bubuhatin niya na ako pero pinigilan ko ito. Pihadong naasar na ang loko.

"No, no, no. I can handle. . . I think?" Psh. Bakit ba kasi sobrang dilim. Feeling ko talaga pag nilapag ko ang mga binti ko may hahablot sa mga ito. Parang maraming matang naka-abang at naka-tingin sa amin.

'Yung headlights lang kasi ng motor ni Cliff ang nagsisilbing liwanag sa paligid, which is, hindi naman sobrang nakakatulong para mabistahan ko ng buo ang lugar.

Halos maputol na rin ang mga litid ko sa leeg dahil sa pagpigil ko ng hininga. Places like this suffocates me.

I hate little spaces and so places covered with darkness. Unlike my claustrophobia, this nyctophobia of mine is bearable. Sobrang lumalawak nga lang ang imahinasyon ko sa paligid. Masyado din akong napa-praning.