Recht uit mijn hart (Voltooid)

Dag Roosje

De volgende dag is aangebroken en met rode ogen stap ik mijn bed uit. Ik heb bijna niet geslapen. Als ik sliep, droomde ik over Roosje. Ze riep me. Ik moest oppassen van haar. Oppassen voor het onbekende, wat zou komen. Het heeft me aan het denken gezet. Wat wordt er bedoeld? Waarom droom ik over zoiets?
Ik trek een joggingpak aan en loop vervolgens de trap af.
,,Goede morgen Rens," mama zit aan de keukentafel. ,,Ik heb al eten klaargezet, kom je erbij zitten?"
Even twijfel ik, maar ik besluit er toch maar bij te zitten. Ik kan zien dat mama er ook moeite mee heeft. Ruzie in deze periode is niet zo fijn. Op dit moment hebben we elkaar nodig.
,,Ja hoor," zeg ik rustig.
,,Rens, deze periode is erg lastig. Ook voor mij. Weet je dat?"
,,Ja dat weet ik wel, maar ik zie je bijna nooit. Ik voel geen steun. Roos zag je ook heel weinig, zij heeft ook weinig aan je gehad. Mam, ik wil geen ruzie maken, maar dit moet stoppen. Vooral nu ik alleen ben. Zonder Roosje."
,,Ik beloof je, het gaat veranderen, ik heb alleen jou nog, ik laat je niet meer stikken," ze legt haar hand op mijn schouder, en vervolgens krijgen we beide tranende ogen. Ik hoop dat ze het meent.

De bel gaat. Ik ben helemaal klaar. Mama is ook klaar. Mama doet de deur open voor de begrafenisondernemers. Ik zit nog bij Roosje. Mama en ik hebben haar mooiste kleding bij haar aangedaan. Ze zou die aandoen op haar verjaardag die bijna zou zijn. Het is een mooie jurk met een lichte kleur en kleine bloemetjes erop. Haar haren zijn krullend, ze heeft een lippenstift op die ze altijd opdeed als we ergens heen gingen. Ik hielp dan altijd, want ze had het overal zitten, behalve op haar lippen zelf.
Ook ze heeft mooie schoenen aan. Het zijn mooie beige ballerina's met een zwart strikje. Ik kijk naar buiten. Alle familie, vrienden en klasgenootjes van Roos staan er, En natuurlijk de lijkenwagen. Deze is zwart met een roze strik voorop. Dat was haar lievelingskleur. Dat is wat ze had gewild.
Mama komt binnen in Roos' kamer. ,,Het is tijd, Rens."
Ik pak Roos' hand nog één keer stevig vast. Ik geef haar een kus en met tranen in de ogen leggen we de deksel op de kist. Nu gaat het echt gebeuren.
De mensen van de lijkenwagen helpen mij en mama de kist te tillen naar beneden. Vervolgens doen we voorzichtig de voordeur los en brengen we Roos naar haar laatste rit in een mooie, opvallende wagen.
We rijden achter de lijkenwagen aan. Achter ons rijden meer dan vijftig autos. Ook mensen die wij niet eens kennen, blijven achter de rits. Ik kijk naar mama, die geconcentreerd aan het stuur zit. Het is stil in de auto. Zelfs de radio is uitgezet. Je hoort gewoon het geslik van mij of mama, wanneer we bang zijn voor een reactie van elkaar. Ik draai mijn gezicht strak terug naar de weg.
Een kwartier later komen we aan bij het crematorium. Iedereen zoekt een parkeerplek. Sommige mensen staan er al. We stappen uit, en sommige mensen lopen al naar ons toe.
Zodra iedereen de auto kwijt is lopen we naar binnen. Sommigen huilen, sommigen zeggen niks. Je hoort overal hakken of piepende schoenen.
Familie gaat met ons mee naar de koffiekamer en de andere staan nog voor de deur.
Na tien minuten is het echt zover. We gaan afscheid nemen van ons Roosje.
Iedereen zit rondom de kist van Roos. Sommigen houden een speetch.
,,Lieve Roos, in één keer is het stiller in de klas, in de hele school. Jij had altijd wel verhalen te vertellen. Over waar jij en Rens heen waren geweest, of over je buurjongen, dat hij je altijd aan het lachen maakte. Nu vertel je niks meer, en dit is voor ons allemaal erg moeilijk. Dit had niet mogen gebeuren. Lieve Roos, wij gaan je allemaal heel erg missen en we houden een plekje vrij in de klas, als je nog eens langs zou willen komen, ook al denk ik van niet," sommige mensen lachen zachtjes. ,,Dag Roosje," haar juffrouw en de klasgenootjes leggen rozen op haar kist.
Nu ben ik aan de beurt.
,,Lieve Roos, mijn Roosje, is nu zelf uitgeput en op. Normaal gooien we dode rozen altijd weg, maar jou kan ik niet weggooien," Ik slik. ,,toen mama en papa jou kregen, was ik meteen helemaal verliefd op je. Je had een mooi gezichtje en je giechelde als je mij zag. Ook speelden we altijd spelletjes. Later gingen we samen de stad in of eendjes voeren. Dat zouden we weer gaan doen, op de dag van jouw einde. Ik had er zo veel zin in, even alle nare dingen vergeten en lekker plezier maken met mijn lieve zusje. Nu kan dat niet meer. Roos, ik weet echt niet wat ik zonder je moet, jij was mijn alles. Nu ben ik alles verloren. Dag Roosje," ik barst in huilen uit en leg een foto van ons en rozen op de kist.
Haar favoriete liedjes worden gedraaid. Alle liedjes zijn erg heftig. Ze hebben allemaal een betekenis. Iedereen huilt wel bij een liedje. 'The scientist' is het heftigst, omdat het gaat over Roos zelf, hoe moeilijk ze het eigenlijk had om steeds die ruzies aan te horen, en geen liefde te krijgen van haar eigen moeder.
Na alle liedjes loopt iedereen een rondje langs de kist van Roos. Terwijl ik zit te huilen zie ik iedereen langslopen.
Iedereen is in de koffiekamer, behalve mama en ik. Ze pakt mijn hand vast en kijkt me hoopvol aan. Ik reageer niet, en accepteer het maar. Hand in hand kijken we naar de kist. ,,We kunnen dit, Rens, we gaan het samen doen."
Ik knik, en knijp zachtjes in haar hand. Praten gaat niet, omdat het verstopt zit door al het verdriet. Ik ben mijn zusje kwijt. De enige die er ècht voor mij was. Ik zie haar nooit meer terug. Dat besef is hartverscheurend. Ik veeg een vallende traan weg. Voorzichtig neemt mama me even later mee naar de koffiekamer. Ik draai nog één keer mijn hoofd, en zie in het kort het leven van mij en Roos voorbij flitsen. Dag Roosje...