Recht uit mijn hart (Voltooid)

Warm water

Roos en ik komen thuis met een ijsje van de mac. We maken een selfie met mijn mobiel en dan kijk ik naar mijn berichten
'Hoe gaat het verder? Al een beetje gerust?' Vraagt Lotte aan mij.
'Het gaat verder wel goed. Ik mis je. Wanneer kom je weer terug naar hier?'
'Weet je het niet meer? Ik blijf hier. Sowiezo tot mijn achtiende, dan mag ik zelf kiezen wat ik doe, maar ik denk dat ik gewoon hier blijf! Hier is het echt zo mooi en ik heb al superleuke vrienden erbij!'
'Owh, leuk,' Voor haar is het natuurlijk wel leuk maar ze komt dus niet meer hierheen.
'Je klinkt niet echt vrolijk, ben je jaloers of zo? Haha.'
'Nee tuurlijk niet, maar ik dacht dat je er maar een paar jaar zou zijn, en dan weer hierheen kwam.'
'Nou niet dus.'  Ik hoor haar stem.
Het blijft een poosje stil.
'Kom jij dan naar hier toe!'
'Naar Amerika? Liever niet. Ik vind het maar een naar land. Er gebeurd daar van alles.'
'Volgens mij wordt het dan ook niks meer.'
Ik schrik van haar appje. 'Hoe bedoel je? Hoezo niet dan?'
'Nou, als jij niet hierheen durft te komen en ik wil niet meer naar Nederland... Sorry maar ik denk dat we dan maar moeten kappen.'
'Kappen? Lotte, we kennen elkaar nu al zo lang!'
'Sorry, maar ik denk dat dat het beste is. Dan hoeven we ook geen rekening met elkaar te houden.'
Ze blokkeert me. Ik val op de grond neer. De vriendschap is weg. Ik voel woede. Ik pak de lippenstift die ik voor haar had gekocht en smijt hem weg.
Ik huil in een zwart gat. Alles om me heen is zwart en ik voel alleen maar warmte. Warmte dat niet te beschrijven is en onbekend is in mijn omgeving. Een soort vlaag.

Na een week duf en verdrietig zijn ga ik weer lekker met Roosje spelen. We pakken de pop en ik kijk er naar. Ik voel de tranen komen. Kom op Rens, hou je in.
,,Jij mag met Violet spelen. Ik pak Melis met de mooie blonde haren," zegt Roosje.
Ik denk in mijn gedachte dat Violet gewoon Lotte is. Het is moeilijk om iemand te vergeten waarmee je zoveel herinneringen mee hebt.
De hele middag spelen Roosje en ik met de poppen.
Mama komt weer eens thuis in oude, vieze kleding. ,,Ruim die spullen eens op!" zegt ze.
Ik zucht. Ze kan niet eens normaal op de benen staan. Ze loopt naar de pannen toe. ,,Jij gaat echt niet koken, mam! Ik doe het wel," ik duw haar zachtjes aan de kant en ik zet het water op.
,,Ik kan heus wel koken hoor!" ze duwt me aan de kant. Ze ruikt naar bier.
,,Mam, laat mij dit nou doen!"
Ze pakt de pan met warm water. ,,Ik kan het heus wel! Wohh....!" ze verliest haar evenwicht en laat de pan met warm water op mij vallen.
,,Auw!" Ik ren naar de kraan en laat koud water op mijn arm vallen.
,,Eigen schuld! Je bent ook zo onhandig!"
,,Ik gooi ook nog wel een keer een pan met heet water over jou heen!" Schreeuw ik uit woede, terwijl ik mijn lichaam koel met ijskoud water. Mam loopt weg. Maar goed ook, haar wil ik voorlopig niet zien.