Recht uit mijn hart (Voltooid)

Lichtpuntje

Nog geen half uur later staan we voor het ziekenhuis. Ik pak Lottes hand. De hele weg naar hier heeft ze niks gezegd, alleen gesnikt.
Heel rustig lopen we naar binnen en even later komen we de dokter tegen. Hij begeleidt ons naar Anke, de moeder van Lotte.
Na een paar verdiepingen op te hebben gelopen komen we aan in een stille, kille kamer. In het midden van de kamer ligt de moeder van Lotte.
Voorzichtig lopen we dichterbij. Lotte pakt haar moeders hand vast, en begint in snikken uit te barsten.
Even weet de dokter niet waarnaar hij moet kijken, ik kan zien dat hij er zelf ook moeite mee heeft.
Ik pak Lottes hand vast en streel het. ,,Het komt goed, Lot, dat beloof ik je," fluister ik.
De dokter pakt uit een kast een kaars. ,,Lotte, als je wilt mag je deze kaars aansteken en naast je moeder neerzetten."
Met trillende handen pakt Lotte de kaars aan van de dokter.
,,Ik heb geen vuur," zegt ze frustrerend.
De dokter kijkt de kamer rond. Nog voordat hij wat kan zeggen spreekt Lotte al weer.
,,Weet je wat, laat maar zitten, steek deze hele kamer maar aan zodra je vuur hebt, mij doet het niks meer!" schreeuwt ze, en loopt de kamer uit.
,,Het spijt me zeer, dokter. Ze is nogal van streek," vertel ik, met mijn gebrekkige Engels.
,,Het is niet erg. Dit maken we vaker mee op de afdeling. Het is ook niet makkelijk."
Ik knik.
,,Ga maar achter haar aan, ze heeft je hard nodig de komende tijd," de dokter opent de deur voor me.
Zodra ik de kamer uit ben, begin ik gelijk Lotte te zoeken. Na een rondje te hebben gelopen herken ik haar van achter, ze zit in het restaurant.
Ik ga tegenover haar zitten, zonder iets te zeggen.
,,Het is gewoon niet eerlijk!" De tranen lopen over Lottes wangen.
Ik streel haar hand. Nog steeds ben ik stil.
,,Ik wil naar papa, wil je met me meegaan?" Vraagt Lotte zowat smekend.
,,Tuurlijk, dat hoef je niet eens te vragen," ik geef haar een knuffel en samen lopen we naar de receptie, om te vragen waar haar vader ligt.

,,Meneer wordt in een kunstmatige coma gehouden hoor," zegt een verpleegster.
Naast elkaar zitten we tegenover Lottes vader. Hij ligt aan het infuus en naast hem staat een hartslagmeter die bij iedere hartslag een piep afgeeft.
Met hoop kijken we naar Lottes vader. Ik hoop oprecht dat hij het red. Vroeger mocht hij me niet, omdat hij dacht dat ik Lotte van hem zou afpakken, maar na een goed gesprek kreeg ik een goede band met hem. We gingen samen naar voetbalwedstrijden, of karten. Ik zag hem als een vader, omdat ik zelf geen echt vaderfiguur heb gehad.
Ineens word mijn gedachte onderbroken, omdat Lotte me aantikt. ,,Kijk naar zijn hand, het beweegt!" zegt ze zachtjes.

Met goede hoop gooien we de taxideur dicht. Eenmaal binnen belt Lotte meteen een bezorgdienst. Ze bestelt Thais.
Ik bedenk me net in, dat er toch nog een klein lichtpuntje is. Ook al is Lottes moeder er niet meer, haar vader kan er bovenop komen! Het klinkt misschien raar, maar wat voor hoop heeft iemand, die weet dat beide ouders doodgaan?
Wanneer Lotte klaar is met bellen, loop ik naar haar toe. ,,Gaat het met je?"
,,Jawel, het gaat al beter met papa, en daar moeten we ons nu op focussen."
,,Je hebt gelijk. Laten we maar vast de tafel dekken, dan hoeft dat zo niet," stel ik voor.
,,Ik heb een beter idee," verzint Lotte. ,,Laten we voor de tv eten."
Ik steek mijn duim op en loop naar de keuken.

Na het eten zijn we beide in slaap gevallen. Na zo'n lange dag is het ook wel te begrijpen. Een harde klap voor ons beide, veel praten en vooral veel huilen. Ik merk bijna niet meer dat ik een jetlag heb, omdat ik zo druk ben geweest voor Lotte.
Van geluiden van de tv word ik wakker. Ik zie dat Lotte tegen me aan ligt. Het is wel schattig, als ze zo slaapt. Net op het moment dat ik een selfie wil maken met mijn mobiel, wordt ze zelf ook wakker.
,,Ohjee, we zijn in slaap gevallen, Rens. Heb ik tegen je aangelegen?  Sorry..."
,,Het is niet erg, Lot, daar zijn vrienden voor.

Deze week zijn we vaak naar het ziekenhuis gegaan. Lotte heeft vrij genomen van school, om te rouwen, maar om ook gelijk langs haar vader te kunnen. Een paar dagen terug is hij even bijgeweest en heeft hij met Lotte kunnen praten. Langzamerhand gaat het steeds beter, en ook Lotte ziet weer hoop.
Maar vanmorgen ging het helemaal mis. Zo rond 4 uur 's ochtends werden we door het ziekenhuis gebeld dat Lottes vader een hartstilstand heeft gehad. Even wisten we niet wat we moesten zeggen, en nog geen kwartier later zaten we alweer in de taxi onderweg naar het ziekenhuis.
Eenmaal aangekomen bij de kamer mochten we niet naar binnen, omdat de artsen bezig waren met onderzoeken. We maakten ons erge zorgen. We moesten wachten, totdat iemand naar ons toe zou komen.
,,Het duurt echt heel erg lang, een hartstilstand is toch een hartstilstand?   Waarom mogen we niet gewoon naar mijn vader toe?" Stressend ijsbeerde Lotte door de gang.
Na uren te wachten kwam er iemand uit de kamer. Hij liep richting ons en vertelde precies wat er was gebeurt.
,,Gaat mijn vader het redden?" Vroeg Lotte gelijk.
,,Dat is nog niet zeker, je vader is erg zwak, maar we geven de moed niet zomaar op, we doen alles om je vader te kunnen redden."
Weer was het huilen en schelden. Het moest een keer stoppen.
,,Kan ik naar hem toe?" vroeg Lotte na een tijdje.
,,Ga je gang, je vriend mag alleen niet mee, dat wordt te druk."
Lotte keek me aan. Ik knikte,  met de bedoeling dat ik het niet erg vond. Het ging nu om haar.