Recht uit mijn hart (Voltooid)

oplossing

Lotte komt met rode ogen uit een kamer. Ze knikt, en ik loop met open armen naar haar toe. De tranen lopen over onze wangen. We dachten dat het goed zou komen, haar vader ging zelfs sterk vooruit. Zelfs de verplegers vonden hem sterk, totdat het vanmorgen helemaal mis ging. Weer heeft Lottes vader een hartstilstand gehad, en dit keer heeft hij het niet gehaald.
,,Wat moet ik nou, Rens," snikt Lotte.
,,Ik weet het niet..."
,,Beide ouders door zo'n tering ongeluk verloren!" Schreeuwt ze.
Ik streel haar haar. Op dit soort momenten weet ik nooit wat ik moet doen. Hoe moet je iemand vertellen hoe het verder gaat, als je het zelf niet weet?
Minutenlang houden we elkaar vast en huilen we.
Plots gaat mijn telefoon.
Met een snikkend geluid neem ik de telefoon op. ,,Met Rens?"
,,Hai Rens, ik wilde even vragen hoe het daar gaat, maar ik kan horen dat er iets niet goed op is. Vertel eens," hoor ik mama zeggen, aan de andere kant van de lijn. De andere kant van de wereld.
,,Lotte is nu officieel haar beide ouders kwijt..."
Mama kan het niet geloven. Het blijft even stil. ,,Geef me Lotte eens," zegt ze even later.
Ik geef de telefoon door, zo te zien heeft Lotte er geen zin in, maar toch neemt ze hem aan.
Terwijl Lotte aan het praten is met Mama kijk ik rond in de gang. Ik heb altijd van mezelf geleerd nooit een gesprek af te luisteren. Toch vind ik het wel lastig, omdat ik altijd nieuwsgierig ben waar het over gaat. Wel kijk ik naar Lotte, die nog steeds huilend aan de telefoon staat te praten.
,,Er kan een eventuele oplossing zijn," zegt Lotte, als ze eenmaal heeft opgehangen.
Ik kijk haar vragend aan. ,,Wat voor oplossing?"
,,Je moeder heeft voorgesteld dat ik bij jullie in kom trekken. Ik heb hier in Amerika verder niemand, en met familie in Nederland heb ik weinig contact."
,,Kan dat allemaal wel dan? Vanwege al die wetregels en zo. Word mijn moeder dan je pleegouder?"
Lotte knikt. Onlangs haar verdriet is ze opgelucht dat ze ergens terecht kan. Zelf ben ik ook wel opgelucht, en ik heb mijn beste vriendin in mijn eigen huis wonen! Dat wilt iedereen wel.
,,Je moeder komt hierheen, zodat we de crematie kunnen regelen. Ik weet dat ze beide gecremeerd wilden worden."
Ik pak Lottes hand vast. ,,Het komt goed, ik beloof het je."

Een week later zitten Lotte, Mama en ik in het vliegtuig terug naar Nederland. 3 dagen terug is de crematie van Lottes ouders geweest. Er waren een paar mensen, waaronder wij, een paar collega's en huishoudens van het huis. Over het huis hoeven we ons geen zorgen meer te maken, de makelaardij heeft dit huis weer overgenomen, omdat een minderjarige dit natuurlijk niet kan onderhouden. Zo spoedig mogelijk wordt het huis verkocht. De urnen van de ouders van Lotte worden, zodra ze klaar zijn, opgestuurd naar Nederland.
,,Rens," Lotte tikt me aan.
,,Ja?" fluister ik in haar oor.
,,Bedankt, voor alles," ze pakt mijn hand vast.
,,Graag gedaan, vrienden staan altijd voor elkaar klaar."
Lotte legt haar hoofd op mijn schouder. Ik voel een glimlach opkomen. Een hele poos ben ik verliefd op haar geweest,  en nog steeds heb ik gevoelens voor haar, maar als beste vriend is het niet fijn om meer te worden.
Ineens denk ik terug aan alle voorvallen in huis. Zou Roos nog komen nu Lotte bij ons intrekt? En als Roos komt,  zou Lotte me dan geloven? Ik krijg er hoofdpijn van. Dit moet stoppen, vanaf nu geloof ik er gewoon niet meer in.

Mama opent de deur. ,,Welkom thuis," ze loopt naar binnen met een koffer aan haar zijde.
,,Dit is dus mijn nieuwe huis," zucht Lotte.
,,Dit huis is je toch niet vreemd?" Lach ik. Lotte kan er niet om lachen.
Ik geef haar een knuffel. ,,Je went wel, het komt goed."
,,Lotte, wil jij op de oude kamer van Roos slapen? Of wil je liever bij Rens liggen?" Vraagt mama.
,,Mag ik bij Rens? Dan kan hij me kalmeren als er iets is."
Mama steekt haar duim op en pakt verder uit. Lotte en ik doen hetzelfde.
Eenmaal boven met de koffers wil ik mijn kamerdeur openmaken, maar het gaat niet.
,,Terwijl jij hier nog met je deur zit te klooien, ga ik even plassen," lacht Lotte.
Na een paar keer schoppen krijg ik eindelijk de deur open. Wanneer ik mijn kamer inkijk, schrik ik...