Recht uit mijn hart (Voltooid)

dag Roosje...

Onderweg naar huis kijk ik of ik kan bellen naar mama, maar mijn beltegoed is op. Shit! Alles gaat verkeerd vandaag.
Thuis aangekomen zie ik mijn moeder met haar jas aan. ,,Waarom belde je?" Vraag ik hijgend van het harde fietsen.
,,Loek ligt in het ziekenhuis..."
Ik kijk verbaast op. ,,Pak jij de sleutels? Dan pak ik m'n jas."
Nog geen minuut later zitten mama en ik naast elkaar in de auto. Allebei zijn we stil, angstig over Loek.
Sinds Loek mij geholpen heeft, zijn we hele goede vrienden met haar geworden. Mama gaat iedere week naar Loek toe, om haar hond uit te laten, het huis schoon te maken, of om gewoon even koffie te drinken. Soms ga ik nog wel eens mee, of ik ga alleen. Loek is erg belangrijk voor ons geworden. We zijn bang dat er iets slechts aan de hand is, ook omdat ze al wat ouder is.
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, vragen we naar Loek.
,,kamer 119, eerste verdieping. Zijn jullie familie van mevrouw de Jong?"
,,Nee, we zijn goede vrienden," zegt mijn moeder rustig.
De vrouw achter de balie knikt, en verwijst ons door naar kamer 119.
Door het raampje heen zien we Loek liggen aan allemaal draden.
,,Mam, wat is er gebeurt?"
In eerste instantie probeert mama me te negeren.
,,Mam?"
,,Ze...Ze heeft een hersenbloeding gehad."
Ik schrik. ,,Is dat niet heel ernstig? Daar kan je toch dood aan gaan?"
,,Helaas wel, Rens. Maar daar gaan we niet vanuit. Loek is een sterke vrouw, die geeft niet zomaar op.
Zuchtend staan we te wachten op een arts, die met ons meegaat naar Loek.
Uiteindelijk, na een half uur wachten, komt er iemand aan.
,,Hallo, ik ben dokter Hoeks. U kunt met mij meelopen.
We lopen de kamer in. Het ruikt echt naar zo'n ziekenhuisgeur. Ik haat die geur. Het doet me veel denken aan alle voorvallen van vroeger. Bijvoorbeeld oma, die hier naar binnen was gevoerd voor een hartoperatie, of mijn oom, die een ernstige longontsteking had.
,,Mevrouw wordt in een kunstmatige coma gehouden, voor haar rust. U kunt wel snappen dat iemand op zo'n leeftijd rust erg hard nodig heeft."
Mama en ik knikken met ons hoofd. Hand in hand kijken we naar Loek, die er heel erg rustig bij ligt.
Na een kwartier staren worden We weggestuurd. Dokter hoeks zei ons: ,,Mevrouw heeft rust nodig, en geen afleiding."
Mam en ik vonden dat natuurlijk belachelijk, want we waren beide rustig. De enige die druk aan het rondwaggelen was, was dokter Hoeks zelf, maar ja, regels zijn regels.
,,Oh Shit, mama! De jongens zijn er zo!"
Mama kijkt op. Het ziet er naar uit dat ze het zelf ook helemaal is vergeten.
,,Bel ze maar op met mijn mobiel. We halen wel even nieuwe boodschappen. Zeg ze maar dat ze over een klein uurtje kunnen komen.

,,Gave muziek dit!" Zegt Sven.
Terwijl Mike een grote teddybeer zit te twerken, zetten Richard en ik de spullen klaar voor het grote spel.
,,Wat is dit voor spel?" Vraagt Sven.
,,Glaasje draaien. We gaan geesten oproepen," Ik wijs naar een fles bier.
,,En zonder gesteggel. Geen magneetjes ofzo."
,,Ik heb iets beters," Richard pakt een soort platgedrukt balletje uit zijn tas.
,,Iedereen moet hier zijn vinger op houden. Iemand stelt een vraag, en de geest laat het bewegen. Hier kan ook niemand steggelen. Alleen dit is een 'ja' of 'nee' spel."
,,Kom maar op!" Zegt Mike.
even later zitten we met zijn allen rond de tafel. Het spel ligt klaar, op de manier van Richard.
Aan de ene kant ligt een blaadje waarop staat: 'ja', aan de andere kant een blaadje met het woord 'nee' erop.
,,Zijn jullie er klaar voor?" vraag ik.
Iedereen knikt.
,,Sven is bang," plaagt Mike.
,,Ben ik niet! Het is alleen geen prettig gevoel. Ik heb geleerd dat geesten oproepen gevaarlijk kan zijn..."
,,Ach man, wat kunnen geesten nou met je doen? Ze kunnen je geen pijn doen, je ziet en hoort ze niet, dus nergens om je druk om te maken," zegt Richard.
,,Beginnen dan maar?"
Iedereen kijkt elkaar aan, en we zetten even later allemaal onze wijsvinger op het platte balletje.
,,Hoe moet je zo'n ding eigenlijk oproepen?" Vraagt Mike.
,,Ssstt! Je moet stil zijn, dus bek houden." Sist Richard.
,,Geest, bent u daar?"
Geen beweging.
,,Geest, bent u daar?"
Er komt beweging. Het balletje gaat naar 'nee' en meteen zie ik Mike lachen.
,,Geen grapjes! Dit moet serieus. Als dit niet serieus kan weten we niet of dit echt is. Laten we afspreken dat...."
Richard onderbreekt me. ,,Dude! Kijk!"
Met z'n allen kijken we toe hoe onze vingers naar 'ja' gaat.
,,Even serieus, dit heeft niemand expres gedaan? Vraag ik serieus.
Iedereen schud zijn hoofd.
Terug naar de basis heeft Richard een vraag bedacht.
,,Geest, bent u van het mannelijk geslacht?"
Voorzichtig gaan onze vingers naar 'nee'.
,,We hebben dus te maken met een vrouwelijk iemand." Concludeert Sven.
,,Zou ze knap zijn?" Mike lacht over zijn eigen grapje.
In een flits gaat het balletje naar 'ja'.
We schrikken allemaal.
,,Geest, bent u tussen de 10 en de 20 jaar?"
Nee.
,,Geest, bent u tussen de 0 en de 10 jaar?"
Ja.
Ik dacht heel even aan Roosje, maar dat kan niet. Mijn gevoel zegt dat zij het niet is.
,,Geest, kent u iemand uit deze ruimte persoonlijk?"
Ja.
,,Geest, heeft u hier gewoond?"
Als dit een ja wordt zit mijn gevoel fout.
Ja.
Ik slik. Dag Roosje....