ÜVEY KARDEŞİM

20. Bölüm

ÜVEY KARDEŞİM

20. Bölüm

Bölümler düzenlenme aşamasında. Okumamanız tavsiye edilir.

Multide Pınar'ın giyeceği kıyafet var. Okuyunca anlayacaksınız ♥️

-

Evin dış kısımlarını incelerken kapıdan Mert çıktı. Ayağa kalkarak yanına gittiğimde garajın kapısını açtı. Ön koltuğa oturup yola çıktığımız da Mert'ten ses çıkmıyordu.

"Birşey diyeceğim." dediğimde bir bakış attı.

"Senin gerçekten facebook hesabın var mı?"

Suratını buruştururken, "Benim adıma açılmış bir hesap var ama bana ait değil." dedi. Kırmızı ışıkta durduğumuz da, "Çekildiğin fotoğrafları neden bir yerde paylaşıp kendini ifşalarsın ki? Çok saçma." dedi önüne bakarak.

"Hesapta ki fotoğraflarını nerden buldular ki?"

"Halletmem gereken bir iş vardı. O fotoğraflar onun için çekildi. Ellerine nasıl geçti bilmiyorum. Umrumda da değil."

Kafamı hafif salladıktan sonra önüme döndüm. Aslında birçok şey merak ediyordum. Sormaktan çekiniyordum tersler diye. Ruh hali inanılmaz bir derecede değişkendi.

"Annen," dediğimde gözlerini devirdi.

"Bu konu hakkında konuşmayacağım."

"Sadece, bana annenle ilgili bir olay anlatmanı istiyorum. Herhangi birşey."

Yeşil ışık yandığında gaza bastı. "Niye istiyorsun? Annem seni neden ilgilendiriyor?"

"Ben merak ediyorum. Seninle ilgili birşeyler öğrenmek istiyorum."

"Ne anlatma mı istiyorsun?" dedi nefesini dışarı vererek.

"İstediğin herhangi birşeyi anlatabilirsin."

"İyi o zaman, sana ilginç bir olay anlatayım mı?" dedi hafif gülerek. Ardından, "Annemle babam aslında üvey kardeşlerdi. Bunu biliyor muydun?"

"Nasıl yani? Evlenmelerine nasıl izin verdiler?"

"Aileleri sevgilerine inanmış ve ayrıca gerçek kardeş değiller evlenmelerin de bir sorun yok bence." dedi sırıtarak. İğneleyici bir şekilde söylemişti.

Gözlerimi devirip önüme döndüğümde Mert önüne bakarak, "Gözlerini devirmeyi kes." dedi.

Şaşkınlıkla yüzüne bakarken göz devirdiğimi nerden anladığını düşünüyordum. Yan taraflarında da gözleri vardı? Beni korkutuyordu.

"Okul çıkışında hastaneye gidiyoruz."

"Kendim de gidebilirim."

"Hayır benle gideceksin."

Tam gözlerimi devirecekken, "Sakın," dedi. Normal bir şekile önüme döndüm ve okulun girişine geldiğimizde arabayı park etti. "Şimdi elimi tutacaksın. Gerisini bana bırak."

Arabadan çıktığın da bende arkasından çıktım. Yanıma gelip ellerini ellerime kenetlediğinde elektrik akımı olur gibi titredim. "Sakin ol, bana bırak."

Sanki ilk defa tutuyor gibiydim. Neden bilmiyorum ama şu an da baya heyecanlanmıştım. Öpüştükten sonra daha fazla utanmaya başlamıştım çocuktan.

Adımlarımız hızlanırken etraftaki insanlar aralarında fısıldaşıyordu. Bazıları, "Ayy ne kadar tatlı." tarzı cümleler kuruyorlardı. Bazıları ise kötü kötü bakıyordu. Mert'e daha da sokulurken o da kolunu omzuma atarak beni göğüs kafesine yasladı.