Hard to get

Hoofdstuk 12

-12-
Lamar p.o.v

'Lamar?' Hoor ik achter me. Ik draai me om en zie dat Kylie aankomt lopen. 'Hee babe.' Glimlach ik. 'Wat was er aan de hand?' Vraag ik en spring van het muurtje af. Ik zie dat ze gehuild heeft en direct voel ik de bezorgdheid als een deken over mijn heen komen. 'Hé, gaat het? Wat was er?' Vraag ik bezorgd en kijk haar aan. 'Het gaat goed, alleen ik ben afgezet.' Mijn ogen worden groot. 'Afgezet? Door je roedel?' Kylie knikt. 'Maak je niet boos, Thijs had een oplossing.' Zegt ze snel. Verbaasd kijk ik haar aan. 'Wat dan?' 'Hij zei dat, aangezien de roedels toch ooit samengevoegd worden of ik naar jouw roedel toe kom, je tijdelijk Alpha hier kan worden, tot ik achttien ben en als Luna je kom helpen.' Legt ze uit. Verward kijk ik haar aan. 'En daar ben jij oké mee? Het is de roedel van je ouders!' Zeg ik. Kylie haalt haar schouders op. 'Eerst wel, alleen als ik weet dat jij de Alpha hier wordt, ben ik er oké mee.' Zegt ze en glimlacht licht. Ik glimlach dan ook en druk dan een kus op haar haar. 'Als jij je daar beter bij voelt, is het goed.' Glimlach ik. Kylie knikt en slaat haar armen om mijn nek en drukt haar lippen op die van mij. Ik hoor dat haar hartslag zich iets versneld en grijns. 'Wat?' Lacht ze, met haar gezicht dicht bij de mijne. 'Niks.' Grijns ik en druk opnieuw mijn lippen op die van haar. Ze zoent me rustig, maar ik zoen haar harder. Ze giechelt verlegen en ik grijns, waarna ik direct weer verder zoen. Ik druk haar tegen de muur aan van het pakhuis, waar we naast stonden. 'Lamar, stop!' Lacht ze en duwt me van haar vandaan. Ik blijf dichtbij haar staan en grijns. 'Wat?' Lach ik. 'Er lopen hier gewoon mensen!' Roept ze lachend. Ik ga dichtbij haar staan en pak haar kin zachtjes vast. 'Je moet luisteren naar je Alpha, hè?' Grijns ik. Ze begint te lachen. 'Ik denk dat mijn Alpha het een beetje hoog in zijn bol heeft.' Zegt ze bijdehand. Ik doe een stap achterruit en ze grinnikt nog steeds.

'Eet je mee?' Vraagt ze met een glimlach. 'Ja hoor.' Zeg ik en wil richting haar huis lopen, maar ze blijft staan. 'Kom!' Zeg ik. 'Maar ik ben moe.' Zegt ze en kijkt me met een overdreven pruillip aan. 'Come on, babe!' Roep ik zuchtend. 'Je moet me tillen!' Zegt ze kreunend. Ik grinnik en ga voor haar staan, zodat ze op m'n rug kan springen. 'Kom op, lui mens. We gaan.'

~~

lopen we de woonkamer binnen. Ik spring van Lamar's rug af en voel me sinds maanden, weer écht blij. Ik loop naar de keuken en pak een map met recepten. 'Wat wil je eten?' Roep ik vanaf de keuken naar Lamar. 'Weet niet.' Antwoord hij en ik hoor dat hij de televisie aanzet. 'Kom me helpen in de keuken!' Roep ik. Lamar zet de televisie zachter. 'Hoezo dat?' Zegt hij en loopt de keuken in. Hij leunt tegen het aanrecht aan en kijkt naar me, terwijl ik in de map zoekt. 'Omdat jij nog steeds denk dat vrouwen alleen het huishouden doen. Je moet me helpen.' Zeg ik, terwijl ik de bladzijde omsla. 'Een man hoort toch niet in de keuken.' Grinnikt hij zacht, zodat ik het net hoor. Ik draai me naar hem toe. 'Hoezo dat? Er zijn zo veel mannen die goed koken hoor!' Zeg ik. 'Vast, maar ik ga niet koken.' Zegt hij beslist en pakt een dropje uit de snoeppot naast hem. 'En ook zeker niet stofzuigen, of de was doen, of strijken?' Lamar knikt. 'Inderdaad, je snapt hem.' Ik frons beledigd. 'Wat denk je zelf? Als je me niet helpt, kook ik alleen voor mezelf en zorg ik alleen voor m'n eigen spullen.' Lamar rolt met zijn ogen en schuift de map naar zich toe. 'Best, wat eten we?' Zucht hij. 'Ik dacht aan spaghetti met zelfgemaakte pesto en tomaten uit de oven?' Zeg ik en kijk over zijn schouder mee naar het recept. Lamar knikt. 'Best.' Mompelt hij. 'Niet zo negatief, schat!' Zeg ik en druk een kus op zijn lippen. Hij grinnikt zacht en pakt de snoeptomaten en snijdt ze op een snijplank door de helft, terwijl ik basilicum blaadjes voor de pesto pluk van het kleine plantjes.

'Wat heeft Taylor eigenlijk tegen je gezegd?' Vraagt hij terwijl hij de doormidden gesneden tomaten op een bord legt. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Wie is Taylor?' Vraag ik. 'De Alpha.'

Ik slik. Oh fuck, wat nu? 'Hij heeft niks bijzonders gezegd.' Zeg ik. Hij heeft alleen wel wat gedaan... 'Ik vraag me nog steeds af waarom hij je mee heeft genomen.' Ik haal mijn schouders op. 'Om jou naar hem toe te krijgen, denk ik. Hij wilde volgens mij jouw roedel.' Mompel ik en gooi de parmezaanse kaas, pijnboompitten, basilicum, peper, zout en olijfolie in de keukenmachine en zet het aan. 'Hij heeft ook niks gedaan?' Vraagt hij en zet de tomaten in de oven. 'Ik kan je niet verstaan door de keukenmachine.' Lieg ik en wijs naar mijn oren. Lamar fronst en zet de keukenmachine uit. 'Het is nog niet klaar.' Zeg ik en gooi er wat olijfolie bij. 'Je hartslag versneld.' Zegt hij en kijkt me onderzoekend aan. Nu pas voel én hoor ik dat mijn hartslag als een gek tekeer gaat. 'Oh echt? Maar wat vroeg je?' Zeg ik en zet de keukenmachine weer aan. Direct zet hij het weer uit. 'Waarom zet je het uit?' Zeg ik nerveus. 'Waarom doe je zo?' 'Hoe bedoel je "zo." Nogmaals: de pesto is nog niet klaar.' Zeg ik en duw hem zachtjes opzij, waarna ik opnieuw de keukenmachine aanzet. 'Wat heeft die gedaan?' Zegt hij en ik zie dat hij opdringeriger wordt. 'Niks, hoezo?' Vraag ik en giet de pesto in een klein bakje. 'Je doet nerveus.' Zegt hij. Ik loop naar de kast en pak er de pasta uit.