Hard to get

Hoofdstuk 33

-33-
Kylie p.o.v

Lamar sluit kort zijn ogen. 'Lamar?' Hij opent ze weer. Ze staan leeg en zonder emotie. Hij heeft z'n gevoel uitgezet. Hij knippert met zijn vinger richting de deur, als teken dat de dokter de kamer moet verlaten. Met snelle passen loopt de dokter de kamer uit.

Lamar gaat naast me staan, ik weiger hem aan te kijken. De laatste keer dat hij zijn gevoel heeft uitgezet, was met Dylan en dat liep niet goed af.

Hij pakt mijn kin ruw vast, zodat ik hem aan moet kijken. 'Dat ding vermoord je nog.' Sist hij naar me. Ik ruk me gezicht los en sta op. 'Dat ding, is mijn kind!' Lamar gromt en pakt m'n pols vast. M'n ademhaling versneld. 'Lamar! Zeg je gevoel weer aan!' Zeg ik en probeer me los te rukken. Lamar drukt me hard tegen de muur aan, terwijl hij met zijn armen aan beide kanten zet. 'Ik wil je geen pijn doen, Kylie, maar als je niet luistert...' Ik wil snel onder zijn armen weg gaan, maar hij pakt in een flits mijn polsen vast en duwt ze tegen de muur. 'Laat me los!' Zeg ik boos. 'Je gaat dat kind laten weg halen.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik denk er niet over!' Zijn ogen kleuren zwarter dan ze al waren. 'Je doet wat ik je zeg!' Gromt hij. Ik spuug in zijn gezicht, waarna ik snel onder zijn armen door ren, de gang op.

Ik pak m'n mobiel, terwijl ik de lift in ren. De lift deuren sluiten en ik besluit om eerst naar de derde verdieping te gaan, zodat Lamar me niet vind. 'Met Alex.'

'Alex?' Vraag ik, terwijl ik het gesnik binnen houd. 'Kylie? Wat is er?' 'Lamar heeft zijn gevoel uitstaan. Hij wilt het kind weg laten halen.' Alex is even stil. 'Wil je alsjeblieft komen?' Snik ik nu. 'Ik kan niks doen. Hij is mijn alpha...' 'En ik ben jouw Luna! Help nou!' Roep ik boos. 'Naar jou luistert hij.' Alex is opnieuw even stil, maar maakt dan een instemmend geluid. 'Ik kom eraan. Je bent in het ziekenhuis zeker?' 'Ja.' Zeg ik. 'Ik ben onderweg.'

Lamar wilt me beschermen. Ik weet dat het gevaarlijk is, maar ik kan m'n kind niet weg laten halen.

Alex p.o.v

Ik loop na een paar minuten het ziekenhuis in en loop naar de balie. 'Waar is de Alpha?' Vraag ik. M'n vraag word beantwoord als ik iemand hard hoor grommen. Ik draai me om en zie Lamar ongeduldig voor de lift staan. Ik loop naar hem toe en pak zijn schouder vast. 'Lamar, doe rustig.' Zeg ik. Lamar draait zich naar me om. Zijn ogen zijn zwart en helemaal zonder enige zwakte. 'We kunnen een andere oplossing vinden. Écht. Als Kylie de baby wilt houden, is dat haar eigen keuze.' Lamar kijkt me alleen aan, met nog geen gevoel te bekennen.

Weerwolven hebben zelf de controle of ze hun gevoel uitzetten of niet. Ze kunnen het ook weer aanzetten, maar Lamar heeft zijn gevoel uitgezet met als doel het kind laten weg halen, zonder hij zich druk hoeft te maken over Kylie's verdriet. Maar toch, voelt hij haar pijn.

'Kylie zit huilend in de lift, ze is bang.' Zeg ik. Lamar kijkt voor zich uit. Ik ga meer in zijn beeld staan. 'Ze gaat er kapot aan als je haar dwingt.' Zeg ik duidelijk. 'Laat me met rust, Alex.' Gromt Lamar. 'Je weet net zo goed als ik, dat ze je nooit vergeeft.' Zeg ik tegen hem. Lamar kijkt moeilijk, alsof hij in twee strijd is. 'Je weet het, toch?' Lamar sluit zijn ogen kort, waarna zijn normale oogkleur weer terug komt. 'Verdomme Alex...' Mompelt hij en haalt zijn hand door zijn haar.

Ik glimlach en klop op zijn schouder. 'Fijn dat je weer terug bent.'

'Ik moet haar beschermen... Fuck!' Roept hij en trapt tegen de lift aan. 'Je kan haar nergens toe dwingen. Als je dat doet, ben je haar kwijt.' Lamar knikt en ik pak m'n telefoon uit m'n zak.

'Alex?' Ik maak een instemmend geluid. 'Hij is weer rustig hoor. We gaan een oplossing verzinnen.' Zeg ik met een glimlach, terwijl ik naar Lamar kijkt, die op een stoel in de wachtkamer ploft. Kylie zucht opgelucht. 'We zijn op de begane grond.' Zeg ik. 'Okay, ik kom eraan.' Zegt ze en hangt op.