Hard to get

Hoofdstuk 28

-28-
Kylie p.o.v

Ik zal graag willen zeggen dat ik niet zenuwachtig ben, maar dat zal een leugen zijn. Dit is de eerste keer dat ik met een rogue te maken heb. En niet zomaar een rogue, het is een rogue van The Dark Wolves.

'Het is hierzo, Luna.' Ik knik en loop de trap naar beneden. Beneden zitten cellen. Cellen van tralies, waar alleen rogue's worden gehouden, die hier toch zelden komen.

Op de grond in de cel zit een meisje. De vrouw had gezegd dat ze rond de zeventien was, maar ze lijkt jonger. Als ze me ziet, ontbloot ze direct haar tanden. Haar hoektanden veranderen in wolven tanden en ze gromt agressief. Ze heeft brandwonden op haar gezicht. Het valt me nu pas op dat er een wachter bij staat. 'Wat is er met haar gezicht gebeurd?' Vraag ik bezorgd. 'Wolfsbane.' Antwoord hij alleen maar.

Wolfsbane is een kruiden waar wolven "allergies" voor zijn. Sterker nog, we kunnen er heftige brandwonden van krijgen, die gelukkig wel wegtrekken. Vaak worden rogue's, als ze van een verdachten pack komen, "ondervraagt." Of te wel: mishandeld tot ze wat zeggen.

'Hebben jullie Wolfsbane op haar gezicht gedrukt!' Roep ik uit. De wachter krimpt in elkaar. 'Het is een vast proces als...-' 'Sinds wanneer?' Roep ik boos uit. De wachter went zijn blik af. Idioot.

Ik loop naar de cel toe en open de deur. Opnieuw ontbloot ze haar tanden. 'Kom.' Zeg ik, terwijl ik haar agressieve gedrag negeer. 'Jullie hebben mijn Alpha gedood.' Gromt ze. Ik zucht. 'Ja. Hij was niet heel vriendelijk. Kom je nu mee of blijf je hier?' Zeg ik simpel. Ze kijkt me fronsend aan, terwijl ze me in zich opneemt. Dan staat ze langzaam op en loopt de cel uit. 'Er staan wachters bij de grenzen van de territorium, dus wegrennen heeft geen zin.' Zeg ik en loop achter haar aan naar boven.

'En nu? Wat is nu je geweldige plan?' Snauwt ze. Ook graag gedaan. 'Wij hebben logeerkamers in ons huis. Daar kan je slapen.' Ze schud boos haar hoofd. 'Om me ook te vermoorden zeker?' Sist ze. Mijn wolf gromt agressief, maar ik houd me in. Ik langzaam adem uit. 'Hij had me ontvoerd, dus mijn mate kwam me redden.' Ze rolt met haar ogen en geeft geen reactie meer. We lopen richting het huis. De zon komt langzaam op en ik kijk op m'n horloge. Het is zeven uur s'ochtends en ik heb nog niet geslapen.

Ik open de deur van het huis en we lopen naar binnen. Lamar loopt met krukken de gang in. De wond op zijn gezicht is bijna geheeld. Hij stopt als hij het meisje ziet. 'Is dat die rogue?' Zegt hij, terwijl hij wantrouwend naar haar kijkt. Wat is haar naam eigenlijk?

'Die rogue heeft een naam.' Zegt ze en slaat haar handen arrogant over elkaar. Lamar gromt naar haar, waarna hij zich op mij richt. 'Wat is je plan? Haar hier in een logeerkamer zetten en alles vergeten?' Ik frons. 'Zij heeft niks gedaan, haar Alpha wel!' Zeg ik. 'Mijn Alpha heeft niks gedaan!' Verdedigd ze Taylor. Lamar's ogen kleuren zwart en ik denk dat als hij niet gewond was geweest, hij haar aan had gevlogen. 'Lamar, doe rustig...' Mompel ik. Lamar gromt agressief. 'Als ook maar één van mijn roedel leden gewond raakt door die rogue van jou...-' Ik haal bijdehand mijn schouders op. 'Dan wat? Jij loopt voorlopig nog op krukken, dus ik win.' Zeg ik. Ik hoor de rogue kort lachen, maar als we kijken stopt ze snel.

Wat is haar naam eigenlijk?

'Wat is je naam?' Vraag ik. Ze fronst. 'Gaat jou dat wat aan dan? Verzin een leuke naam zal ik zeggen.' Zegt ze en slaat haar armen over elkaar. 'Hoe oud is ze überhaupt! Net een puber man!' Roept Lamar geïrriteerd. 'Je kan ook tegen mij praten hoor.' Zegt ze. Ja, ze is zeker jonger. Ik gok rond de veertien of vijftien. 'Ben jij echt wel zeventien?' Ze haalt haar schouders op. 'Nogmaals: gaat het jullie wat aan dan? Waar is m'n slaapkamer?' Mijn wolf gromt, maar ik houd me in. Arrogant kind.

'Rechter kamer boven.' Zeg ik kortaf. Zonder iets te zeggen loopt ze naar boven.

~~

'Godverdomme! Kylie!' Roept Lamar vanaf boven. Ik ren snel de trap op en duik snel omlaag voor een vliegend schilderij. 'Waag het nog één keer in mijn buurt te komen!' Hoor ik de rogue gillen. Lamar gooit haar kamer deur dicht en kijkt me woedend aan. 'Ik zie geen reden om haar hier te laten. Laat dat ondankbare kind lekker wegrotten in de cel!' Roept hij kwaad.

Ik hoor gesnik uit de kamer komen, maar loop niet naar binnen. 'Lamar, niet zo hard.' Sis ik. Lamar's ogen worden groot. 'Omdat ze gaat janken moet ik me schuldig voelen?' Roept hij uit. 'Stop met gillen.' Zeg ik geïrriteerd en open haar slaapkamer deur. Ze zit op het grote bed, met haar knieën opgetrokken te huilen. Ik negeer Lamar en doe de deur achter me dicht.

'Je moet echt rustig doen, je...-' 'Vertel me niet wat ik moet doen! Je bent verdomme twee jaar ouder dan mij!' Roept ze. Ze is dus veertien. Fijn. 'Luister, we nemen je in bescherming. Als je het niet wilt, stop ik je weer terug in die cel. Mij best.' Zeg ik, zo rustig mogelijk. Ze schreeuwt alleen maar en is zó boos op alles en iedereen.

Ze zegt niks meer en legt haar hoofd weer op haar knieën. 'Wanneer ben je je ouders verloren?' Vraag ik. De tranen lopen weer over haar wangen, die ze snel wegveegt. Ik ga naast haar op bed zitten. Ze draait haar hoofd de andere kant op. 'Je hoeft je niet te schamen. Ik ben mijn ouders een paar maanden terug verloren en je wilt niet weten hoe vaak ik nog huil.' Ze veegt opnieuw haar tranen weg en kijkt me dan aan. 'Echt?' Ik knik. 'Ik denk zo vijf maanden terug.' Ze kijkt me even aan en legt haar hoofd weer terug op haar knieën, waarna we niks meer zeggen.