Hard to get

Hoofdstuk 34

-34-
Kylie p.o.v

Nerveus bijt ik op mijn lip als ik de lift uitstap. Lamar kijkt me aan en Alex is al weg. Ik heb er ruim vijf minuten over gedaan om op de knop van de begane grond te drukken. Lamar was zo boos net...

Lamar staat met zijn handen in zijn zakken tegen de muur aan. Hij komt los van de muur en loopt naar me toe. Hij ziet er moe en bezorgd uit. Ik loop, voordat Lamar me ook maar aangeraakt heeft naar de uitgang. Hij had zelf de controle om zijn gevoel uit te zetten. Als ik Alex niet had gebeld had Lamar me gedwongen om mijn baby weg te laten halen.

'Lie?' Roept Lamar, terwijl hij achter me aan loopt. M'n ogen kleuren zwart en ik voel mijn ademhaling versnellen. Hij wou mijn kind, tegen mijn wil in, weg laten halen! Wie denkt hij überhaupt dat hij is?

Hij pakt mijn arm vast. Ik ruk me los en duw hem bij me vandaan. Ik kijk hem woedend aan. Hij kijkt me verward aan en staat stil. 'Hoe durf je, Lamar!' Schreeuw ik naar hem. De tranen lopen over mijn wangen van pure woede. 'Het is mijn kind! Hoe durf je het überhaupt in je hoofd te halen om mij te dwingen om een fucking abortus te plegen!' Schreeuw ik naar hem. Ik zie roedel leden verbaasd toekijken, maar het kan me niet schelen. Lamar pakt, niet al te hard, mijn pols beet. 'Kylie niet hier.' Zegt hij zacht. Ik ruk me los en grom luid. 'Het kan me niet schelen! Je wilde me dwingen. Als het aan jou lag had je me gedwongen!' Zeg ik. God, ik denk dat ik sinds tijden niet meer zo kwaad ben geweest.

Ik draai me om en stap in de auto. Ik zoek in m'n tas naar de  autosleutel. Lamar stapt de auto in en ik kijk hem aan. 'Ssst...' Zegt hij en als ik mijn mond opentrek. 'Het spijt me!' Zegt hij. Ik gooi me tas hard tegen zijn hoofd aan en stap de auto uit. Hard knal ik de autodeur dicht en verander in mijn wolvenvorm, wat pijn doet.

In een snel tempo ren ik naar huis, Lamar achterlatend.

Lamar p.o.v
~~~

'Babe?' Ik hoor van boven geluiden komen en loop richting de slaapkamer. Kylie gooit spullen in een grote tas. 'Schat, doe rustig alsjeblieft.' Kylie loopt naar de kledingkast en pakt er een vest en shirts uit. Ze negeert me volledig en gooit de spullen agressief in de tas, waarna ze het dicht rits.

Ze pakt de overvolle tas op en wilt ermee de kamer uit lopen, maar ik ga voor haar neus staan. 'Waar ga je naartoe?' Haar ogen kleuren onmiddellijk zwart. 'Ga weg.' Sist ze. Ik kijk haar alleen aan. Ze wilt naar me uithalen, maar ik hou haar pols vast. 'Niet slaan.' Zeg ik en laat haar pols direct weer los. Ze doet haar mauwen omhoog en laat me haar blauwe polsen zien, waar ik haar in het ziekenhuis had vastgehouden. Ik haal m'n hand door mijn haar. 'Het spijt me zo, ik...-' Kylie pakt haar tas weer op en wilt langs me heen lopen. 'Je mag weg, maar ik wil wel weten waar je naartoe gaat.' Zeg ik en hou haar tegen. 'M'n oude huis. Laat me nu gaan.' Zegt ze. Ik doe m'n arm omhoog zodat ze erlangs kan, wat ze direct doet. Ik zucht en loop achter haar aan.

Eigen schuld...
Eigen schuld...
Eigen schuld...

'Babe?' Kylie kijkt me aan. 'Het spijt me echt.' Ze kijkt me weer kort aan. 'Weet ik.' Zegt ze, waarna ze de voordeur uitloopt.
___________________________________________
Kort hoofdstuk, I know. Maar ik update gelijk een hoofdstuk erachter aan!
Ik wil namelijk een tijdssprong maken. :)
Geniet van het volgende hoofdstuk! <3