Hard to get

Hoofdstuk 27

-27-
Kylie p.o.v

Ik zie Lamar zwakker worden. Hij lijkt zwakker op zijn poten te staan en ik loop snel naar hem toe. Ik pak zijn kop tussen mijn handen, waarna hij direct zijn kop los trekt en piept. Mijn hand zit helemaal onder het bloed en Lamar haalt diep adem. Hij is in zijn poot gebeten en heeft zich denk ik opengehaald bij zijn rug. 'Jezus, Lamar. Gaat het?' Vraag ik bezorgd. Lamar haalt opnieuw diep adem en knikt dan. Niet dus. Ik voel zijn pijn. Op de plekken waar hij wonden heeft, voel ik het branden.

'Kan je naar het huis lopen?' Vraag ik bezorgd. Mijn wolf piept om Lamar zo te zien. Lamar knikt. 'Verander terug, dan kan ik je ondersteunen.' Zeg ik. Lamar schudt zijn hoofd. 'Je bent zelf ook gewond.' Zegt hij. Ik kijk naar mijn schouder. 'Ik overleef het wel. Het heelt al. Kom, laat me je helpen.' Lamar schudt opnieuw zijn hoofd en loopt richting het huis, met een poot dat over de grond sleept. Mijn wolf begint harder te piepen en ik voel mezelf onrustiger wonen. Ik loop naast hem. 'Weet je zeker dat...-' 'Ja.' Onderbreekt hij me.

Lamar's zwarte vacht krijgt een rode gloed door al het bloed, wat ondertussen ook over zijn kop loopt. We hebben ook allebei ons telefoon in het huis laten liggen, dus kunnen ruim een uur gaan lopen richting het huis.

'Wie waren ze eigenlijk?' Vraag ik, terwijl we verder lopen. 'Geen idee. Ze hadden het over Tyler, dus misschien vrienden of mensen van zijn roedel?' Gokt hij. Ik knik. 'Ze hebben je anders goed te pakken gehad.' Zeg ik, terwijl ik naar zijn wonden kijk, die nauwelijks geheeld zijn. Des te meer een weerwolf gewond is en zwakker wordt, des te langer het helen duurt. 'Ik overleef het wel.'

~~~

Na een lange tijd lopen, staan we eindelijk voor het huis. Lamar veranderd moeizaam toe. In mensen-vorm ziet hij er nog beroerder uit. Zijn hele gezicht zit onder het bloed en in zijn nek zit een grote wond. 'Kom, trek je shirt uit. Ik maak je wonden schoon.' Zeg ik en pak mijn mobiel.

'Met Alex.' Hoor ik Alex gapen. Het is tenslotte s'nachts. 'Hé Alex, met Kylie. We zijn in het bos aangevallen door weerwolven, die Taylor kennen. Lamar heeft een mes in zijn schouder gehad en zijn rug en gezicht liggen open. Ook is hij in zijn enkel gebeten.' Ik hoor dat Alex een kast opent. 'Ik kom eraan. Waar zijn jullie?' Vraagt hij. 'Het huis aan een meer. Weet je waar dat is?' Vraag ik, terwijl ik een bak met water vul. 'Ik weet jullie te vinden! Ik ben er over een uur of drie. Lukt dat?' Ik maak een instemmend geluid. 'Het kan niet anders. Ik zie je zo!' 'Tot zo.' Zegt hij.

Ik leg mijn telefoon neer en pak een theedoek, waarna ik samen met een bak water naar Lamar loop. Lamar zit op de bank, die ondertussen ook onder het bloed zit. Hij is stukken witter dan normaal, ondanks dat hij getint is.

Ik ga voor hem zitten en maak de theedoek nat, waarna ik het voorzichtig op zijn enkel druk. Lamar bijt zijn tanden op elkaar. 'Fack...' Kreunt hij. Direct is de theedoek bedekt met bloed. 'Het stopt niet met bloeden.' Zeg ik, lichtelijk in paniek. 'Hou je rustig, Lie. In een van de keukenkastjes moet een verbanddoos zitten.' Zegt Lamar. Ik loop terug de keuken in en rommel in de keukenkastjes, waarna ik een EHBO-doos zie.

Ik kniel weer voor hem neer en wikkel zijn enkel in met verband. Als hij geen weerwolf was, was die nu flauwgevallen door bloedverlies, gok ik. De wond op zijn schouder bloed gelukkig niet meer en begint goed te helen. Ik ga naast hem zitten op de bank en draai voorzichtig zijn gezicht naar me toe. Ik dep het voorzichtig schoon. 'Het begint al te helen.' Lamar knikt en trek zijn shirt uit. Ik kijk op de grote schaafwond op zijn rug. 'Hoe kom je hieraan?' 'Toen ik op de grond werd gegooid, heb ik m'n rug open gehaald.' Ik knik en haal jodium uit de verbanddoos, die ik op zijn rug verdeel. Lamar's spieren spannen automatisch aan. 'Sorry...' Mompel ik.
'Je kan beter gaan slapen, dan helen je wonden sneller.' Zeg ik. Hij knikt en laat zich op de bank neerploffen, waarna hij direct zijn ogen sluit.

~~

Een paar uur later, zijn we weer thuis, bij de roedel. Ik ben zo vreselijk moe...

'Alpha?' Er loopt een meisje van rond de negentien de kamer van het ziekenhuis binnen. Lamar gaat moeizaam rechtop in het bed zitten. 'De wachters hebben een rogue op het territorium ontdekt. Het is een meisje van zeventien, ze is haar ouders in een gevecht verloren. Ze hoorde bij The dark wolves.'

'Geen leden van The Dark wolves die hier in mijn roedel komen. Afmaken!' Met grote ogen kijk ik Lamar aan. Het meisje knikt en wilt weer de gang op lopen. 'Wacht!' Roep ik. Verbaasd komt ze weer terug. 'Lamar, we hebben het erover gehad. Niemand word afgemaakt!' Zeg ik. No way!

Lamar zucht en haalt zijn hand door zijn haar. 'Best. Wat is je oplossing?' Ik sta op van de stoel naast Lamar's bed. 'Ik ga wel met haar praten.' Zeg ik. Lamar zucht opnieuw en zegt even niks. 'Oké, maar als er wat is dan roep je me...-' 'Jij bent gewond. Ik regel dit.' Lamar rolt met zijn ogen en steekt dan zijn duim op. 'Prima. Doe wat je niet laten kan.'