Hard to get

Hoofdstuk 32

-32-
Kylie p.o.v

Ik weet het niet meer. Ik weet het écht niet meer. Met mijn knieën opgetrokken zit ik op de bank. Ik heb een grote, wollige deken over me heen gelegd en heb een grote kop chocolade melk in mijn handen.

Zal ik een abortus doen?

Direct schud ik die gedachten van m'n af. Nee. Absoluut niet. Met alle respect voor de meisjes en vrouwen die dat wel doen, maar ik kan dat niet. Het is toch een baby, ik weet het niet. Ik zal me er niet goed bij voelen.

Lamar loopt de woonkamer in. Jessica is bij Chris, waar ze het goed mee kan vinden. Lamar heeft het Jessica verteld, ik heb haar niet gesproken.

Lamar gaat naast me op de bank zitten en kijkt me aan, terwijl ik voor me uitkijk. 'Wat wil je doen?' Vraagt hij. Ik kijk hem aan. 'Hoe bedoel je?' Hij haalt zijn schouders op. 'Abortus of niet?' Zegt hij. Ik schud snel mijn hoofd. 'Ik wil niet.' Lamar haalt zijn hand door zijn haar. Hij dus wel, dat is duidelijk. 'Ik wil niet.' Herhaal ik nog een keer. Oh god, dit maakt me gestrest.

'Taylor was een hybride, Kylie.' Zegt Lamar. 'Weet ik.' 'Heb jij ook gehoord over zwangerschappen van hybrides, hm?' Ik schud mijn hoofd. 'Hybrides kunnen op bloed leven.' Ik knik. 'Weet ik.' 'Je hebt dus kans dat die baby dadelijk op bloed leeft.' 'Dus?' Lamar kijkt me doordringender aan. 'Jij bent zijn bloed, Kylie.' Zegt hij. Ik slik. 'Je zei kans op.' Lamar ogen staan vol onbegrip. 'De kans is er ja en die kans is voor mij al te groot. Ik moet geen hybride hier!' Ik voel alweer de tranen opkomen, net als de misselijkheid. 'Die hybride is mijn kind, of het je nou bevalt of niet!' Roep ik boos en ga rechtop zitten. Lamar zucht opnieuw en zegt niks meer.

'En wat als het wel zo is?' Zegt Lamar, terwijl hij voor zich uitkijkt. Ik haal diep adem en sta op. 'Dat zien we dan wel weer.' Zeg ik en wil naar boven lopen, maar Lamar trekt me aan m'n pols terug. 'Ho wacht is even. Jij gaat gewoon naar de packdokter.' Zegt hij. Ik rol met mijn ogen. 'Ik heb nergens last van, Lamar.' Lamar kijkt me alleen aan, waardoor ik zucht. 'Als jij je er beter door voelt, gaan we wel.'

~~~

'Zo Luna, dat is niet een heel mooi verhaal.' Zegt de verpleegster, terwijl ze m'n buik met een soort gel in smeert, om een ego te maken. Ik zucht. Dat wisten we nog niet, dank je.

Ze gaat met een raar ding over mijn buik aan, wat koud aanvoelt. 'Een baby van een hybride dus? Dat kan wel wat problemen veroorzaken...' Mompelt ze. 'Hoe groot is die kans?' 'De helft. Als het een hybride word, net als de vader, is het een probleem, anders niet.' Ik zucht. 'En kunt u dat zien?' Vraag ik. Ze schud haar hoofd, terwijl ze op het scherm kijkt. 'Nee, dat moet u gaan merken. Dat zal rond deze periode zijn. Als u wat merkt, moet u direct hier naar toe komen, om te zoeken voor een oplossing.'
'Een oplossing zoals?' Vraag ik. 'Abortus.' Zegt Lamar, zonder me aan te kijken. Mijn ogen worden zwart. 'Wat begrijp je er niet aan? Ik laat mijn kind niet weghalen.' Zeg ik. Lamar kijkt me aan, zonder emotie. 'Als het een hybride is, laat je het weghalen.' Zegt hij. Ik grom luid. De verpleegster voelt duidelijk spanning. 'Er moet toestemming zijn van de moeder om abortus te plegen.' Zegt ze. Lamar staat op. 'Ik bezit dit fucking ziekenhuis, vertel me niet wat ik wel en niet kan doen!' Gromt hij. De verpleegster kijkt snel naar de grond.

'Iets bijzonders gezien?' Snuift Lamar. De verpleegster schudt haar hoofd. 'Nee Alpha.' Zegt ze. 'Best, haal dat spul van haar buik.' Zegt Lamar. 'Lamar, gedraag je.' Zeg ik. Lamar gromt naar me, maar ik negeer het. Sukkel.

Als we thuis komen, is de misselijkheid weer aanwezig. 'Ik ga slapen.' Zeg ik. Lamar pakt me vast en trekt me naar zich toe. Hij pakt zachtjes m'n kin beet, zodat ik hem aankijk. 'Je weet dat ik dit doe om je te beschermen, toch?' Ik knik. 'Dat weet ik, alleen is het niet de manier.' Lamar kijkt me kort aan en drukt een korte kus op mijn voorhoofd. 'Welterusten.' Zegt hij en laat me los. 'Slaap lekker, Lamar...' Zeg ik zacht en loop naar boven.

Lamar p.o.v
*De volgende dag

'Lamar?' Hoor ik iemand snikken. Verbaasd open ik m'n ogen. Het is nog helemaal donker en ik kijk op de wekker. Kwart voor 6 s'ochtends. 'Lamar?' Het snikken gaat over in gehuil. Dan herken ik Kylie's stem erin. 'Lie?' Ik sta op en zie Kylie voorover gebogen staan terwijl ze haar buik vasthoudt. 'Het doet pijn...' Huilt ze. Bezorgd loop ik naar haar toe en pak haar schouder vast, niet wetend wat ik moet doen. 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik. 'Ik denk dat het een hybride is...' Piept ze, terwijl ze haar buik steviger vasthoudt. 'Kom, we gaan naar de dokter.'

~~~

'Oh ja, dat is een hybride.' De dokter voelt aan Kylie's buik, terwijl ze haar ogen gesloten heeft. Ze hebben haar verdovingen gegeven. 'De baby is veel sterker dan een weerwolf of mensen baby. Of te wel, het is alleen trappen wat de baby doet, maar het doet enorm veel pijn.' Zegt de dokter. Ik grom, niet naar de dokter of naar Kylie, maar gewoon naar de situatie. We hadden Kylie gelijk moeten laten nakijken! Waarom hebben we haar niet laten nakijken?

'Haal het bij haar weg.' Zeg ik en draai me terug richting de dokter. 'Maar Alpha...-' 'Nu!' Grom ik luid. De dokter krimpt in elkaar bij de toon en ik hoor hem zacht en kort piepen. 'Lamar...' Kreunt Kylie, die langzaam wakker word. 'Waarom schreeuw je?' Mompelt ze. 'Ga slapen, ik los het op.' 'Wat los je op?' Vraagt ze en gaat wat rechter zitten. Ik negeer haar en richt me tot de dokter. 'Wat begrijp je er niet aan, haal dat ding bij haar weg!' Roep ik. Kylie's ogen staan direct wakker en ze gaat helemaal rechtop zitten. 'Wat? Heb je het over de baby?' De dokter kijkt twijfelend naar Kylie, dan naar mij.

'Ja, we hebben het over de baby! Het is niet veilig voor je!' Zeg ik. Kylie schudt wild haar hoofd. 'Nee, dat wil ik niet!' Piept ze. Ik bijt op m'n onderlip. Verdomme! Ik probeer haar te helpen! Dan doe ik iets, wat ik bijna nooit doe.

Ik zet m'n gevoel uit.