Hard to get

Hoofdstuk 22

-22-
Kylie p.o.v

'Lamar, gaat het?' Vraag ik bezorgd en ik druk mijn snuit tegen zijn gezicht aan. Hij is in twintig minuten tijd al drie keer over zijn nek gegaan en staat wankel door het bloed verlies. Michael klopt op Lamar's rug. 'Nog één minuutje lopen. Ik denk dat het komt door het gif van Dylan.' Lamar knikt en zucht. 'Denk het ook.' Zegt hij en loopt verder.

Lamar kan niet meer veranderen door zijn bloedverlies. Thijs is naar het dorp toe gegaan om iedereen in te lichten en alles aan Menno's ouders uit te leggen. 'Hoe ben jij eigenlijk veranderd?' Vraag ik ineens aan Lamar, om hem af te leiden van de pijn. 'Mijn vader was weerwolf, mijn moeder in het eerste geval niet, maar is veranderd door mijn vader. Ik heb het weerwolven-stuk niet doorgekregen toen ik geboren werd, dus Alex, die als weerwolven geboren is, heeft me gebeten.' Zegt hij en begint te grijnzen. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Vanwaar die grijns?' Grinnik ik. 'Ik mocht hem ruim drie maanden niet meer onder ogen komen van m'n ouders. Ik was vijftien en had geen toestemming van mijn ouders. Die sukkel van een Alex had ruzie gemaakt met de Alpha familie.' Grijnst hij. Ik grinnik. Ruzie met de Alpha familie is nooit slim. 'Alex had geluk dat zijn ouders toen al de beta's waren van mijn ouders, anders had het wel een groter probleem geweest.' Vertelt Lamar.

'We zijn er.' Zegt Michael en we lopen het dorp in. Jeff staat al klaar en komt naar Lamar toe. 'Gaat het goed?' Lamar knikt. Verbaasd kijk ik hem aan en richt me tot Jeff. 'Nee, het gaat helemaal niet goed. Hij is in twintig minuten tijd al drie keer over zijn nek gegaan!' Zeg ik. Lamar rolt met zijn ogen, maar ik negeer hem. 'Ik kom zo wel, ik wil eerst naar Menno's ouders.' Thijs komt aangerend. 'Maak je over hun maar geen zorgen. Ze zeiden dat je eerst naar de dokter moest gaan. Ze wilden alleen dat ik je van hun bedankten.'  Zegt hij. Lamar zucht en knikt. 'Best.' Zegt hij en loopt met Jeff mee, met mij achter zich aan.

~~~

'Zo Alpha, dat ziet er niet zo goed uit.' Zegt hij en kijkt naar de bijt wond in zijn nek. 'Het heelt niet.' Zegt hij en raakt het zachtjes aan. Lamar gromt van de pijn, maar Jeff negeert hem. 'Hij probeert je te helpen, Lamar.' Zeg ik. 'Weet ik.' Zucht hij. Jeff maakt een doekje met verbena water nat en doet het op de wond van Lamar. Lamar piept zacht en ik pak zijn hand vast, die hij direct los trekt. 'Ik ben geen wijf.' Moppert hij. Ik rol met mijn ogen. 'Doe niet zo chagrijnig, joh.' Zegt Jeff. Lamar rolt deze keer met zijn ogen en ik doe me best om mijn gegrinnik in te houden. Jeff maakt het doekje vast in zijn nek. 'Het zal wat langer dan normaal duren voordat het geheeld is, voor jullie doen dan, maar het heelt wel. Ik geef je een beetje verbena water mee en een een paar verbandjes. Als het teveel pijn gaat doen, moet je naar me toe komen. Oké?' Lamar knikt en na afscheid te hebben genomen, vertrekken we.

'Het begint warmer te worden.' Zeg ik. Hij slaat zijn arm om mijn schouder en knikt. De sneeuw is volledig gesmolten en er komen weer bladeren aan de bomen. We lopen langs de rivier en zien allerlei grote vissen zwemmen. Het is prachtig hier.

'Zullen we is weggaan?' Zegt hij, terwijl we doorlopen. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Waar naartoe?' Hij haalt zijn schouder op. 'Gewoon. We kunnen in Amerika blijven.' Ik knik en druk mijn lippen op zijn lippen. Hij grijnst onder de zoen door.
In een flits heb ik hem in het gras geduwd en zit ik bovenop hem. 'Waarom grijns je?' Lach ik. 'Ik hou gewoon van je.' Lacht hij. Ik druk mijn lippen weer op die van hem. 'Ik ook van jou.' Mompel ik. Zijn geur komt m'n neus binnen. Lamar heeft een sterke zoethout geur, die nu gemengd gaat met zijn deodorant.

Ik haal mijn lippen die van hem en ga naast hem liggen. Mijn hoofd leg ik op zijn borst kast en hij slaat zijn arm om me heen. Het wordt langzaam donkerder te worden en de zon gaat onder.

'Wat vond je van me toen je me voor het eerst zag?' Vraag ik. Hij zegt even niks en blijft naar de lucht kijken. Dan kijkt hij me aan. 'Ik dacht eerst dat we niet bij elkaar zullen passen. Maar ik begreep niet dat je waarschijnlijk de beste voor me bent.' Ik kijk hem aan. 'Hoezo dat?' 'Je hebt me dingen geleerd. Je bent niet makkelijk, maar nu besef ik pas dat dat een mooie eigenschap is. Je hebt zelfrespect.' Zegt hij en kijkt weer naar de lucht, die ondertussen steeds donkerder wordt. 'En jij van mij?' Vraagt hij. Ik denk even na. 'Hetzelfde denk ik. Ik dacht dat we niet bij elkaar pasten. Ik dacht dat je heel arrogant was.' Zeg ik en ga meer tegen hem aanliggen. Hij drukt een kus op mijn haar en we kijken weer naar de lucht. Achter een berg, zie je de zon onder gaat. Nog maar een heel klein stukje van de zon is te zien, die al snel naar beneden zakt.