KiMSiN

4.BÖLÜM: Yeni Adımlar

Sabahın o hoş esintisi yüzüme dokunurken içim ürperdi. Geceden yağan yağmur kokusu evin içine yerleşmiş gibiydi. Her zaman ki güzelliğiyle beni uyandırmaya çalışıyordu güneşin ışınları. Nazlı bir çiçek gibi ağır ağır hareket ederken hatice abla seslendi. Ne kadar hizmetlimiz olsada ben onu samimi buluyordum. Annem onunla resmi bir şekilde konuşmamı istiyordu ama ben hep hatice abla diyordum. 40 yaşında 3 çocuk annesiydi. Eşi yatalak olduğu için o çalışıyordu. Arada annem yüzünden bizde kalmak zorunda oluyordu. Kızlarından birini evlendirmiş diğerini okutuyordu. Oğlu ne kadar okulu bırakıp çalışmak istesede hative abla ona müsade etmemişti. Okuyun demişti. Kendi ayaklarınızın üzerinde olduğunuz gün bana bakarsınız demişti. Konuşmalarını bizim mutfakta yaptıkları için onu yakından tanımıştım. Tabi o onu dinlediğimi bilmiyordu. Sanırım birazda babamdan bulaşan hasletler olmuş olmalı ki oğlunda başarılı olmasını istiyordu. Bu düşüncelerim içinde kendi kendime gülerken tekrar seslendi.

"Küçük Hanım.. uyandınız mı?" Kapımı tıklatıyordu. Ahh ne oldu bugun böyle beni hep ailenden birileri uyandırırdı. Neden şimdi hatice abla geldi ki odama kadar.? Ahh tabi ya annem ve babam sanırım bi kaç günlük kaçamaklarından birindelerdi yine. Dün onların yıldönümüydü ve ne kadar işleri olsada böyle özel günlerde birbirlerine zaman ayırırlardı. Ee abim nerde o zaman. Uyuz beni uyandırmadan gitmiş olmalı. Pis gıcık sorarım ona akşam.

"Müsaitmisin Eylül? Girebilirmiyim?"
"Evet hatice abla gelebilirsin buyur." Herzaman ki güleç yüzüyle içeri girdi. Elinde kahvaltı tepsisi vardı. Canım benim. Allah bilir saat kaç olmuştur da sırf birşeyler yiyebileyim diye odama kadar getirmiş.

"Saat kaç hatice abla?" Yanıma sehba koyarken bileğini yokladı.
" 07:00" dedi tatlı sesiyle. Yani daha bir saat kadar vaktim vardı. Neden kahvaltımı odama getirmişti ki? Anlam veremedim ama o an göz göze geldiğimizde gözlerinden yorgunluk aktığını farkettim. Dünde evde olmadığı dikkatimi yeni çekiyordu. Muhtemelen izin alıp biraz dinleneceğini düşünmüştüm ama sanki daha çok yorulmuştu. Birşeylerede üzülmüş görünüyordu. Tepsiyi bırakıp kapıya yöneldi. Ne söyleyeceğimi bilemedim. Sonra kendimi toparlayıp;

"Gitme Hatice Abla gel biraz konuşalım istersen." Odadan tam çıkmak üzereydi ki durdu. Dönüp tebessüm etti.

"Seni rahatsız etmeyeyim evladım. Daha hazırlanacaksın. Servisin yarım saate gelir. Abin dün kahvaltı yapmaya vakit bulamadığını söyledi o yüzden odana getirmek istedim.
Ne kadar da düşünceli bir kadındı böyle hayran kalmamak elde değil. Eminim kızları onu çok seviyordur.

"Hayır.. hayır. Rahatsız olmam gel. Bunca yıldır hep sen çekiyorsun kahrımı,.bağırıklarımı, dertlerimi... birazda ben seni dinleyeyim. Anlatmak istermisin?"
Yanıma otururken derin bir iç çekti.

"Ah kızım. Sen elimde büyüdün sayılır. 7 yıldır bu evde çalışıyorum. Ailen çok iyi insanlar ve seni gerçekten seviyorlar." Ahh gel bide bunu bana sor. Tebessüm ettim.

"Dün izin almışsın kötü birşey olmadı değil mi?" Bu kadını gerçekten seviyordum. Bunca zamandır kime sinirlensem ona patlardım. Oda büyük bir anlayışla her seferinde beni sakinleştirir nasihat ederdi. Sonrada ona bağırdığım için pişman olur özür dilerdim. Oda zaten hemen affederdi yufka yürekliydi.

"Ailen gerçekten iyi insanlar. Bana ödedikleri ücrette gerçekten çok iyi. Ancak son zamanlarda eşimin rahatsızlığı arttı ve ameliyat olması gerek o yüzden paraya ihtiyacım var." Hemen atladım sözünün bitirmesine müsade etmeden.

"Annemden isteseydin ya Hatice abla verirdi annem." Kadın bu sözlerime tebessüm edip yüzümü okşadı.

"Biliyorum verirdi. Ancak son zamanlarda ondan izin istemelerim arttı ve biliyorsun bunu pek hoş karşılamıyor o yüzden bide para meselesini açmak istemedim. Dün bi tanıdığım arkadaşım aradı ve bir otelde günü birlik bir iş olduğunu söyledi. Ücretide gayet güzeldi oraya gittim. Ama hala eksiklerim var."