KiMSiN

5.BÖLÜM: ASKER

Nasıl bir geceydi öyle. Herkes şoktaydı. Evet abim gitmişti. Zaten son zamanlardaki tuhaflıklarından dolayı bişeyler farketmiştim ama kalkıp okulu donduracağını, veda mektubu bırakıp askere gideceğini aklımın ucundan bile geçirmemiştim. Annemler hangi şehre gittiğini, bu işin dönüşü olur mu diye bi ton araştıma yaparken ben hala yıldızları izliyorum. Abim hayallerinin peşinden gitmişti. Şuan kimbilir nerdeydi. Nasıldı. Bilmiyordum ama içimde bi tarafım korksada diğer tarafım seviniyordu. O hayallerine kavuştuysa bende kavuşabilirdim. Ama o kadar dengesiz ruh halim vardı ki hayallerim bile sürekli değişiyor. Aslında hiçbir zaman gerçekleşeceğine inanmadığım için hep farklı hayallerle kendimi avuttum. Şimdi hayallerini gerçekleştiren biri vardı. Ve bu benim abimdi. Demek ki bende yapabilirdim. Babamın geleceğime sardığı çemberin dışına bende çıkabilirdim.

"Abini doğu görevine vermişler" ağlamaktan gözleri şişmişti annemin. Geldiklerini farketmemiştim. Babam kapıya yaslanmış düşünüyordu.

"Ona en özel hocaları tutmuştum. Bir sene sadece bir senesi kalmıştı avukat olacaktı oğlum. Nasıl gider. Bizi nasıl bırakıp gider. Aklım almıyor. Herşeyi vardı neden.?" Babamın sözlerine daha fazla dayanamamıştım.

"O hayallerinin peşinden gitti baba. Abim çocukluğundan beridir asker olma hayalleriyle büyüdü. Zamanı gelincede onj engelledin. Hayata küstü. Sırf senin için hukuk okudu. Tam üç sene insanlarla dogru düzgün kimseyle konuşmadı. Daha bi kaç önce hayatına meltem girince kendini toparladı."

"Madem kendini toparladı. Neden şimdi gitti. Herşey çok güzeldi. O kızla evlenmek istediğini söyledi. Mutluydu. Neden gitti nedeeen!"

Sesi giderek yükseliyordu. Bir türlü kabullenmek istemiyordu Selimin gidişini. Annem hala ağlıyordu. Biricik oğlu gitmesi gereken en son yere gitmişti. Hemde doğu bölgesine. İzlediği haberler onu harekete geçirmiş olmalı diyeceğim ama ardında sevdiğini bırakıp nasıl gitmişti bende anlamamıştı. Daha dün sabah ağzı kulaklarında Meltemle evleneceğim derken şimdi kimbilir ne durumda.

"Ya başına birşey gelirse. Ya oda......." hıçkırıklar içinde boğuldu sesi. Bu düşünce benide mafetti biranda. Ya şehit olursa....
Düşünceler beynimi kemiriyordu. Abimin yaptığı gibi yapacaktım. Hayallerimin peşinden gidecektim bende..

............

Bütün gecenin yorgunluğunu yastığına dökercesine uzandı yatağına. penceresinden dışarıya bakınca gözleri her zaman izlemekten zevk aldığı yıldızlara takıldı. Bu gece onlar bile teselli edemiyordu onu. içini rahatlatacak hiçbirşey yoktu. Yalnızdı, kalabalıklar içinde yalnızdı ruhu. Gözlerini kapattı, daha fazla düşünmek istemiyordu. Yarın sabab yeniden başlayacaktı hayatına en baştan. Birden gözlerini açtı. Aslında bu sözler her gece kendisine söylediği basit bir yalandı. Tekrar kapattı gözlerini ve hırslanarak mırıldandı kendi kendine birgün herkesin istediği o başarılı kişi olacağım. Ama kendi çizgimde...

............

Telefon sesi rüyalarımda bir melodi gibi çalarken gözlerim yavaş yavaş açılıyordu. Tekrar çalan telefonu ekrana bile bakmadan isteksizce açtım.

"Ne var sabah sabah ya" hiç kibar olmayı öğrenemeyecektim.

"Daha yatıyormusun sen. Uyuz. İnsan bi gidişime üzülür uyuyamaz falan. Hayata küser. Kıza bak mışıl mışıl yatıyor"

"Selim.. Selim inanmıyorum. Nerdesin sen. Nasılsın.iyimisin. hangi şehirdesin. Neden gittin. ....."

"Dur bi dur sakin ol. Nefes al. İyiyim ben."