ARKADAŞIM #Wattys2015

45. BÖLÜM Kavuşma

Moralim sıfır sıfır sıfır...  Yorumlar çok düşmüş tabi motivasyonum da düştü.  Çok üzüldüm açıkçası hiç beklemiyordum ama yinede yazmaya devam ettim.  İnşallah beğenirsiniz oldukça fazla yorum istiyorum benim için yorumlarınız çok önemli.  Hazırsanız başlayalım o zaman Keyifli Okumalar...  ❤ ☕
Zeynep -

İnsan bazen kendini suçlu hisseder, karşısındaki insanı üzdüğünü zanneder.  İçinde hep bi ukte kalır, ama gerçek öyle değildir karşındaki insanı kırdığını sanarsın ama sonra kendini kandırdığını düşünürsün.  Bazı insanlar da suçlu oldukları halde umursamaz davranırlar,  hiç bir şey olmamış gibi yaşamaya devam ederler,  şimdi düşünüyorum da umursamadan yaşamak bir insana nasıl normal gelir ki ?  Karşındaki insanın canını yakmaktan nasıl zevk alır bir insan ?  Aklım almıyor...  Boranın yaptıkları gözümün önüne geldikçe kalbimde sızı duyuyorum.  Hiç geçmeyecek bir yaranın sızısını hissediyorum ve elimden hiç bir şey gelmiyor.  Hayata yeniden başlamaya söz verdim,  ama hiç bir şey olmamış gibi yaşamak çok zor geliyor...

Hayatın her saniyesini Keremle geçireceğim günleri özledim.  Romantik,  huzur dolu,  mutluluk,  masum bir gülümseyiş...  Daha ne isterim ki bütün acı çektiğim günlerin üstüne bir çizgi çekmek istiyorum.  Hayatta nelerle karşılaşacağımızı bilemiyoruz ve bazen keşke dememek için geç kalabiliyoruz.  O kadar çok yaşadım ki keşke dememek için çok geç kaldığımı...  Ama bundan sonra doğru yerde doğru zamanda her şeyin üstesinden gelmeyi başaracağıma inanıyorum ki bir daha keşke diyecek hiç bir pişmanlığım olmasın, hiç bir zaman kalbim kırılmasın,  ve hiç bir zaman yanlış yaptığımda başım eğik durmasın diye çaba göstereceğim.

***

Sabah okula geldiğimde polis arabalarıyla karşılaştım.  Bütün öğrenciler bahçeye toplanmış,  kimisi benim gibi merakla olanları izliyordu kimisi de polislerle bir şeyler konuşuyorlardı.  Olanları anlamak için kızların yanına gidip neler olduğunu sormaya karar verdim.

" Kızlar noluyor ?  Polisler neden burada ?

" Esas kızımızda geldi işte.  Kızım sen neredesin bir sürü şey kaçırdın ?

" Yağmur şunu gevelemeden anlat noldu ?

" Polisler Borayı almaya gelmiş,  birisi senin için polise ihbar etmiş.  Şimdi ise Boranın nerede olduklarını öğrenmeye çalışıyorlar ama Bora okulda değil ve nerede olduğunu kimse bilmiyor.

" Başına geleceklerden haberi vardı demek ki,  elbet bir gün cezasını bulur benden uzak dursun da ne olursa olsun umrumda değil.  Ondan nefret ettiğim kadar kimseden nefret etmedim.  Benim canım çok yandı onun kisinin de yanması dileğiyle...

Boşluktayım sanki...  Bir el var uzanacak kadar yakın olduğum,  bir el var sırtımdan vurulduğum...  Hangisi daha baskın bilmiyorum ama ben beni karanlıktan aydınlığa çıkaracak o eli tutmak istiyorum.  Sahi neydi beni karanlığa mahkum eden şey ?  Neydi beni o elden uzaklaştıran ceza ?  Neydi kalbimin  kapılarını kapatacak mühür ?  O kadar çok şey vardı ki içimde bir türlü söyleyemediğim...  Ben unutmaya çalıştıkça neden her şey gün yüzüne çıkmaya devam ediyordu ?  İşte bir türlü yanıt bulamadığım bu soruda takılıyor ve düşüncelerimi bir kenara bırakarak hayatı izlemeye devam ediyorum.

Kızların yanından ayrılıp bahçeye doğru gelen Keremin yanına gittim.  Sarılmaya o kadar ihtiyacım vardı ki,  sıkı sıkı sarılarak kokusunu içime çektim.  Geri çekildikten sonra gözlerinin içine bakıp dudağının kenarına küçük bir öpücük bırakıp gözlerine bakmaya devam ettim.  Ellerini tutup vücudumdaki güven eksikliğini doldurmaya başladım.