Esmee en haar leven.

logeren.

De bus komt langzaam dichterbij. 'Ik kan je zo niet achter laten. Kan ik bij jou blijven vannacht?' Zei Stephan. 'Wil je dat echt doen?' Vroeg ik en ik keek hem hoopvol aan. 'Tuurlijk.' Samen liepen we terug. Toen we thuis kwamen deed ik de deur voorzichtig open. Stephan zou in de gang wachten en ingrijpen als papa me pijn ging doen. 'Wie... Wie was die jongen waar jij bij stond daar buiten?!' Schreeuwde papa. 'Ik... Dat is een vriend van mij.' Zei ik. Papa maakte een vuist en ik zag hem op mijn gezicht afkomen. Ik zag niets meer en viel op de grond. 'Wat denkt u wel niet?!' Het was Stephan. 'Esmee, gaat het?' Ik voelde dat Stephan zijn hand op mijn hoofd legde. Ik wilde ja zeggen maar er kwam geen geluid meer uit. Stephan haalde zijn hand uit en ik hoorde hem vloeken tegen mijn vader. Ik hoorde een klap en toen hoorde ik mijn vader schreeuwen. Ik voelde armen onder me en ik werd opgetild. 'Rustig maar Esmee. Alles komt goed.' Dat was het laatste wat ik hoorde.