Esmee en haar leven.

Gesprek.

'Mam? Wat doe jij nou hier?' Vroeg ik verbaasd. Ik werd bang, dadelijk deed ze me weer pijn. Maar aan de andere kant, Stephan was erbij. 'Lieverd...' Was het enige wat ze zei. Ze kreeg tranen in haar ogen. 'Wat hebben ze met je gedaan!?' Er rolde een traan over haar wang. Ze boog voorover. 'Raak me niet aan!' Zei ik bang en ik kroop achteruit. 'Waarom ben je hier?' Vroeg ik weer. 'Nikki belde me. Ze vertelde dat je in het ziekenhuis lag.' Zei ze. 'Ik kom om te praten.' 'Ik laat jullie wel even alleen.' Zei Stephan en hij liep weg. 'Waarom wil je praten? Ik dacht dat ik duidelijk was?' Zei ik. 'Nou meisje, luister. Toen we voor de deur stonden hier om je op te halen en je de deur voor ons dichtgooide omdat je niet meer bij ons wilde wonen besefte ik pas hoeveel pijn ik en papa je gedaan hebben. Toen we terug thuis waren zei ik dat we heel slecht voor je zijn geweest. Ik wilde er alles aan doen zodat je weer terug wilde komen, maar papa wilde niet. Die avond hebben we hele erge ruzie gehad.' Zei mama. Ze begon te huilen. 'Maar mama... Als je weet hoeveel pijn je me deed, waarom deden jullie het dan?' Vroeg ik. Ik begon inmiddels ook te huilen. 'Ik moest het.' Mama kwam op het bed zitten en tilde me heel voorzichtig op. 'Waarom? Van wie?' Vroeg ik huilend. 'Van papa lieverd. Hij zei heel dreigend als jij in bed lag dat ik moest doen wat hij zei anders zou hij me doodsteken, ik was bang voor hem, daarom deed ik wat hij zei.' Mama zette me op haar schoot en hield me tegen haar aan. 'Je weet niet wat ik doormaak. Op school gaat het niet veel beter maar ik durfde het gewoon niet tegen jullie te zeggen.' Ik legde mijn hoofd tegen mama haar schouder. 'Iedere avond moet ik mezelf in slaap huilen, ik word gepest op school, Richard is met een mes achter me aan gekomen.' Verder kwam ik niet. Ik kan niet meer verder praten. 'Meisje toch...' Mama begon ook te huilen. 'Wat heb ik gedaan? Als ik dit wist...' Mama knuffelde me en we zeiden niets. Ineens begon mama weer te praten. 'De avond dat we ruzie hadden heb ik je vader het huis uit gegooit. Ik heb hem met al zijn spullen het huis uit gegooit en de deur op slot gedaan. Ik heb gezegd dat ik hem nooit meer wil zien en anders zou ik naar de politie gaan. Ik heb liever mijn meisje terug, dan een man die mijn meisje pijn doet.' Ik keek mama aan. Zou ze het echt voor mij hebben gedaan? 'Ja liefje, dat heb ik echt.' Zei mama. 'Oh fuck, weer hardop.' Zei ik. 'Maar ik heb nog een vraag...' Zei mama. 'Vraag maar.' 'Nou, wie is die Stephan waar je nu bij woont en waar ken je hem van?' Vroeg ze. 'Mama, ik kende Stephan van internet. We hadden besloten af te spreken omdar hij toch niet zo ver weg woonde. Maar toen hij hier was begon ik te huilen en heb ik hem alles verteld. Hij wilde me helpen. Hij weet dat van Richard, wat jullie deden, het pesten op school, dat ik dood wil, dat ik mezelf snij, alles. Hij wilde me daar weghalen en toen ben ik met hem meegegaan.' Zei ik. 'Maar hij is niet te vertrouwen, door hem lag je in het ziekenhuis.' Zei mama. 'Nee, ik redde hem. Een vriend van hem wilde hem slaan, maar ik sprong ervoor, en dat liep een beetje verkeerd af.' Zei ik. 'Mama... Als ik beter ben heh... Mag ik dan terug naar huis komen?' Vroeg ik. Ineens ging de deur open. 'Zijn jullie bijna klaar? Er staan 2 meisjes voor je aan de deur.' Zei Stephan. 'Stephan...' Zei ik. 'Ik ga terug naar huis als ik beter ben.' 'Hebben jullie het uitgepraat?' Vroeg Stephan. 'Ja. Ze mag hier even beter worden, en dan komt ze terug naar huis.' Zei mama. Stephan keek teleurgesteld. 'Dan euhh... Dan zie ik je na deze week niet meer?' Vroeg Stephan met tranen in zijn ogen. 'Tuurlijk wel.' Zei ik. 'Je mag zo vaak als je wel komen logeren, en Esmee mag ook nog hier komen hoor.' Zei mama erachteraan. Stephan keek iets blijer. 'Hey, mogen wij binnen komen?' Vroeg Tessa terwijl zij en Nikki binnen kwamen.