Esmee en haar leven.

het afspreken

De volgende ochtend werd ik wakker van de wekker. Ik zet de wekker uit en wil het liefst nog een keer omdraaien, maar ik weet dat het niet kan. Ik sta op en kleed me aan. Ik wil een cracker eten zodat het niet heel erg opvalt. Ik pak een cracker met kaas maar krijg het niet doorgeslikt. Na een kwartier over een hap te hebben gedaan geef ik op. Ik gooi de rest weg en maak me klaar om te gaan. Om 10 voor 10 besluit ik te gaan. Ik loop heel zenuwachtig naar het bushokje, waar ik Stephan op zou halen. Als de bus komt wilde ik het liefst omdraaien en wegrennen, maar dat kon niet. Toen kwam hij de bus uitgelopen. Hij is in het echt nog veel knapper! 'Euhh hoi.' Zei hij. Je kon aan hem zien dat hij ook zenuwachtig was. 'Hey, we kunnen even nog niet naar ons, want mijn moeder is nog thuis tot kwart over 10.' 'Is goed. Zullen we gaan wandelen?' Toen we onderweg waren bleef ik naar hem kijken. Hij keek naar de grond. Hij is echt heel knap. 'Wat euh... Wat heb je met je oog gedaan? Hij is helemaal blauw.' Zei Stephan opeens. 'Oh euh... Dat is niks. Gewoon een ongelukje.' Zei ik en ik keek weg, omdat hij niet hoefde te zien dat ik bijna moest huilen. Stephan ging op een bankje zitten. Ik ging naast hem zitten maar keek nogsteeds de andere kant in. Stephan trok me naar zich toe en knuffelde me. Het was een heel fijn gevoel. Zal ik het hem vertellen? 'Wat is er nou gebeurd met je oog?' Vroeg hij weer terwijl hij me vast bleef houden en me tegen zich aan hield. Ik hield het niet meer en begon te huilen. Hij zette mij op zijn schoot en hield me vast. Hij aaide door mijn haar en over mijn rug. Ik begon te vertellen. Van het slaan, van Luke, van de ruzies. Alles. Toen ik klaar was bleef ik heel erg huilen. Stephan bleef me vasthouden en aaien. Ik keek hem aan en hij keek terug. Zijn gezicht kwam langzaam dichterbij en we begonnen te zoenen. Hij veegde de tranen uit mijn gezicht. 'Ik snap het niet, waarom zouden ze zo'n lief en mooi meisje pijn willen doen?' Ik zei niks. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en huilde verder. 'Zullen we naar je huis gaan? Dat is voor jou fijner omdat je in een vertrouwde omgeving bent dan.' Hij gaf me een kusje en haalde de tranen weer uit mijn gezicht. We staan op en lopen langzaam naar mijn huis. 'Hoelang loop je hier al mee rond?' Vraagt Stephan. 'Al heel erg lang, vanaf mijn zesde begon alles.' Hij zei dat hij me mooi en lief vindt. Zou hij het menen? Dacht ik. Ineens kwam et een glimlach op mijn gezicht. 'Wat is er?' Zei Stephan. 'uhmmm niks hoor.' Zei ik en ik werd rood. Ik keek snel de andere kant in totdat ik voelde dat het minder was. We waren al bijna thuis, maar de auto stond er nog. 'Hoe laat is het?' Vroeg ik aan Stephan. 'Het is 9 voor 11.' En mama is nog thuis. 'Ik zal wel even gaan kijken.' Ik haal de deur van het slot en loop naar binnen. Hoi. Ik ben met Maikel mee. Waag het om je laptop terug te pakken. Ik sla je helemaal in elkaar en laat je vader meedoen. Als je dit gelezen hebt verscheur je het en gooi je het weg ZONDER dat iemand het leest. Geef je een kusje aan Luke van me? En nee jij krijgt er geen. Groetjes mama. Ik liep terug en zei tegen Stephan dat hij binnen mocht komen. Ik moet weer bijna huilen. Stephan zag het. 'Wat is er?' 'Beloof dat je niks zegt tegen wie dan ook.' En ik gaf hem het briefje. Toen hij klaar was met lezen liep hij naar de bank en ik ga naast hem zitten. Hij trok me tegen zich aan en ik ging tegen hem liggen. Hij knuffelde me en ik werd ineens heel moe. Ik deed mijn ogen dicht en Stephan aaide over mijn rug.