Esmee en haar leven.

Nieuw leven.

We zaten aan tafel. Ik kreeg honger van de geur. Ik wilde eigenlijk niet eten, maar ik heb het Stephan beloofd. Ik at 2 broodjes. 'Ik hoef niet meer.' Zei ik. 'Ik heb geen honger meer.' Ik meende het. Ik had echt geen honger meer. Ik wilde eten, ik wilde het voor Stephan. Hij is echt heel leuk. Wat zou hij van mij vinden? Op wat voor manier zou hij de 'ik hou van je' bedoelen? Gewoon van 'ik geef om je'? Ik weet het niet. Ik begin hem leuk te vinden denk ik. Wil ik dat wel? 'Esmee... Hallo?' Hoorde ik ineens. 'Huh? Heb ik iets gemist?' Vroeg ik. 'Haha, waar dacht je aan?' Vroeg Stephan. 'Ik uhmm... Ik dacht nergens aan.' Zei ik. 'Jaja... Ik kom er wel achter hoor.' Zei Stephan met een lach op zijn gezicht. 'Kom, ik wil je wat laten zien.' Zei Stephan. We liepen naar boven en ik ga op het bed zitten. Eigenlijk ben ik nog best wel moe. Stephan kwam naast me zitten en pakte me vast. 'Esmee.. Ik heb een vraag.' 'Vraag maar.' Zei ik. 'Nou uhmm.. Ik ken je nog niet zo lang maar ik vind je leuk. Nog nooit heb ik zo'n leuk meisje gezien. Dus mijn vraag was, wil je mijn vriendin zijn?' Zei Stephan. Vroeg hij dat nou echt? Tuurlijk wil ik dat. 'Ja tuurlijk.' Zei ik blij. De bel ging weer. Ik werd bang. 'Rustig, het zijn je ouders vast niet.' 'Stephan, het is Max!' Riep Wendy vanuit de deur. 'Wie is Max?' Vroeg ik. Max is een vriend van mij.' Zei Stephan. 'Kom je mee?' 'Ja, ik kom.' En samen liepen we naar beneden. 'Ennnn... Wie is dat?' Zei Max toen hij me zag. 'Ik euhh... Ik ben Esmee.' Zei ik verlegen. 'Haha, je hoeft niet bang te worden, ik bijt niet.' Zei Max lachend. 'Esmee, dit is Max, Max, dit is mijn vriendin Esmee.' Zei Stephan. 'Aww, wat lief, waar woon je?' Zei Max. 'Ik euhh...' Ik voelde een huilbui opkomen, Stephan zag het. 'Esmee woont tijdelijk hier.' Zei Stephan en hij pakte me vast en knuffelde me. 'Dankje.' Zei ik tegen Stephan en ik gaf hem een kusje. 'Waarom zeg je dankje?' Vroeg Max. 'Dat weet Stephan wel.' Antwoorde ik. 'Kom, ik maak wel drinken, ga maar in de kamer zitten.' Zei Stephan. Ik liep naar de kamer met Max en ik ging op de bank zitten. 'Hoe oud ben je?' Vroeg Max. 'Ik ben 14.' Zei ik. 'Oke, ik ben 17, bijna 18.' Ineens ging er een telefoon. 'Oh dat is de mijne.' Zei Max. 'Ja hallo met mij.' Zei hij. '....' 'Nee, ik heb het geld nog niet.' '....' 'Ja dat weet ik, please geef me nog een week en ik heb het.' '....' 'Alsjeblieft, ik kan het ook morgen doen.' '....' 'Nee, ik snap het.' '....' 'Oke heel erg bedankt.' '....' 'Nee dat doe ik niet.' '....' 'Doei.' Zei Max en hij legde op. 'Sorry.' 'Ben ik weer, ik heb chocomel gemaakt.' Zei Stephan. Stephan kwam naast me zitten en trok me naar hem toe. 'Ik moet even naar de wc.' Zei ik. Ik hoefde niet, maar ik moest bijna huilen en ik wil niet huilen waar die vriend van Stephan bij is. Ik draaide de deur op slot en begon te huilen. Toen het weer een beetje ging gooide ik water in mijn gezicht en ging ik terug. Ik bleef om het hoekje staan. Ik hoorde Max tegen Stephan schreeuwen. 'Jij gaat dat pakketje wegbrengen morgen en zorgt dat je het geld hebt!' Schreeuwde Max. 'Maar Max, wat zeg ik tegen Esmee? En het is jou taak, niet de mijne, en daarbij, ik wil het niet.' 'Het boeit me niets wat jij wil, jij gaat dat brengen morgen!' Schreeuwde Max weer. 'Nee!' riep Stephan bang. Ik voelde aankomen dat Max zo wilde gaan slaan. Ik twijfelde niet en rende de kamer binnen. Max maakte een vuist en sloeg in de richting van Stephan. Ik sprong ertussen en hij raakte me. Alles werd weer zwart en ik voelde niets meer. Ik viel op de grond. 'Esmee, Esmee...? Het komt goed.' Was het laatste wat ik hoorde.