Esmee en haar leven.

deel 2

Ineens werd ik wakker. Ik lag in bed, tegen Stephan aan. Hij hield me vast en aaide over mijn hoofd. Toen hij zag dat ik wakker was gaf hij me een kusje en zei: 'Heh, je bent weer wakker. Je viel op de bank in slaap, en toen heb ik je naar bed gebracht en ben er bij komen liggen tot je wakker werd.' Aww. Hij is echt heel lief. Dacht ik. 'Ik ken je nog geen 24 uur, maar ik vertrouw je nu al het meest van iedereen.' Zei ik. Ik keek hem aan en zag hem rood worden. 'Dankje.' Zei hij en hij keek weg. 'Zal ik een film opzetten?' Vroeg ik. 'Oke, leuk.' We zochten een film uit en ik zette de film op. Ik ging terug liggen tegen Stephan aan. 'Word je uhhmm...' Zei Stephan twijfelend. 'Ja? Je mag alles vragen hoor.' 'Word je vaak geslagen?' Ik slikte even maar zei niks. Stephan wil iets zeggen maar ik was hem voor. 'Als papa en mama thuis zijn wel vaak. Maar ze zijn niet zo vaak thuis.' Ik moest weer bijna huilen, maar het mocht niet. Ik wilde niet nog een keer zwak zijn. 'Je bent niet zwak. Je mag huilen, als je je daardoor beter gaat voelen. Ik ga je er niet raar door vinden hoor.' Zei Stephan. 'Uhmm... Kan jij gedachten lezen?' Vroeg ik half verbaast. 'Haha nee, je zei het hardop.' Zei Stephan. Het was weer stil. 'Ik ga je helpen.' Zei Stephan ineens. 'Ik vind het oneerlijk wat je ouders je aandoen, dat verdien je niet.' Hij wil me helpen. Hij wil mij helpen. Ik heb alleen nog niks gezegd van Richard. En van mijn klas. Maar dat komt nog wel. 'Waar denk je aan?' Vroeg Stephan. 'Uhm niks.' Zei ik maar. 'Hoe wil je me helpen dan?' 'Nou...' Begon Stephan. 'Van mij mag je best een tijdje bij mij komen wonen, en je ouders zeggen dat je niet terugkomt voordat ze stoppen.' Maar dan moet ik eten. Ik wil niet eten. Maar ik wil wel dat het slaan stopt. "Uhm... Waarom wil je niet eten?' Vroeg Stephan. 'Uhhhmmm niks hoor.' Fuck, weer hardop. Dacht ik dit keer. 'Jawel, waarom wil je niet eten?' Bleef Stephan doorgaan. Ik zuchtte. 'Ik wil afvallen. Ik ben te dik.' Zei ik toen met tegenzin.