Esmee en haar leven.

Ziekenhuis.

Ik was misselijk. Stephan zat naast me met rode ogen. 'Waar ben ik? En wat is er Stephan?' Vroeg ik met moeite. 'Gelukkig, je bent weer wakker.' Zei Stephan en hij gaf me een kusje. 'Max heeft je geslagen, hij wilde mij slaan, maar je sprong ervoor. Daarna ben je flauwgevallen. Je ligt in het ziekenhuis. Als het goed is mag je straks weer terug naar ons huis liefje.' Zei Stephan. 'Waar hadden jullie ruzie over?' Vroeg ik. 'Oh dat is euhh... Dat is niets.' Zei Stephan terwijl hij bezorgd keek. 'Wel waar. Ging het over dat waar hij het aan de telefoon over had?' vroeg ik. 'Telefoon?' Stephan keek me vragend aan. 'Ja, hij had ruzie met iemand, het ging over geld.' Zei ik nogsteeds met moeite. Mijn hoofd klopte. 'Ja euh, hij heeft geldproblemen, daarom verkoopt hij drugs. Maar hij wilde dat ik dat ging brengen, maar ik heb al vaker gezegd dat ik dat niet wil.' Zei Stephan. 'Maar ik heb hem mijn huis uit gezet en ik wil niet meer dat hij nog contact met me zoekt.' 'Mag ik mijn telefoon even?' Vroeg ik. 'Wat wil je doen?' Vroeg Stephan. 'Dat merk je zo wel.' Stephan pakte mijn telefoon en gaf hem aan. 'alsjeblieft schatje.' 'Dankje.' Ik drukte Nikki aan en liet de telefoon overgaan. 'Hey Nikki, met mij.' Zei ik toen ze opnam. 'Hey meid, ik was zooooo ongerust, waar ben je? ik heb naar je huis gebeld en je vader zei steeds: 'Esmee? Ik ken geen Esmee?' En ik dacht echt dat je dood was ofzo.' 'Sorry Nikki, rustig maar. Ik lig in het ziekenhuis sinds euhhhh... Weet ik niet. Ik mag vanmiddag terug naar huis. Nouja, ik woon dus even bij Stephan. Ik leg je alles uit. Wil je naar hem toekomen vanmiddag? Ik geef je het adres wel, en neem Tessa mee.' Zei ik. 'Is goed.' Was haar antwoord. 'Tot vanmiddag.' 'Doeg meid, tot straks!' Zei ze en ze hing op. 'Stephan..? Vind je het erg als 2 van mijn vriendinnen vanmiddag komen?' Vroeg ik. 'Tuurlijk niet.' Zei hij met een glimlach. De dokter komt binnen. 'Hey Esmee.' Zei hij. 'Hoe gaat het nu?' 'Het gaat wel weer.' Loog ik. Ik wilde gewoon graag weg. 'Oke ik heb goed nieuws. Je mag vanmiddag weer naar huis. Maar ik heb ook iets minder goed nieuws.' Zei hij en hij keek ernstig. 'Wat dan?' Vroeg ik bang. 'Rustig maar, het komt goed.' Zei Stephan tegen me, die nog onrustiger keek. 'Je hebt een hersenschudding, en je hebt een gebroken neus. Je zult moeten rusten thuis, je moet vier dagen minimaal in bed blijven liggen.' Zei de dokter. 'Dat valt nog wel mee.' Zei Stephan. 'Mag ik haar meenemen nu dan?' 'Ja...' Zei de dokter. 'Maar je moet wel voorzichtig doen. Anders moeten we haar opereren.' 'Is goed dokter.' Ik gaf de dokter een hand en pakte mijn jas. Samen met Stephan liep ik terug naar zijn huis. 'Ik ben duizelig.' Zei ik. 'We zijn er bijna, ik ben bij je. Het komt goed.' Zei Stephan. Toen we bij zijn huis waren ging ik in bed liggen. Stephan ging thee maken en kwam naast me zitten. Hij haalde zachtjes het haar uit mijn gezicht. De bel ging. 'Ik denk dat dat je vriendinnen zijn. Zei Stephan en hij liep naar beneden. Hij kwam even later terug naar boven. 'Het is euhh... Iemand anders.' Zei hij. De deur ging iets verder open en mijn moeder kwam binnen.