Esmee en haar leven.

Hartaanval.

Ik werd wakker. 'Stephan..?' Ik keek naar Stephan. Hij sliep. Ik keek op mijn mobiel, het was half 7. Oh, vandaar dat ik honger heb. 'Stephan...' Ik tikte hem aan. Hij werd niet wakker. 'Stephaaaaaannn...' Zei ik en ik kietelde hem. Stephan werd wakker. 'Wat is er?' Vroeg hij slaperig. 'Ik heb honger.' Zei ik met een zeurstem. 'Dan ga je eten.' Zei Stephan. 'Grapje, ik loop wel mee.' Ik stond op en liep naar beneden. Stephan stopte halverwege de trap. 'Waarom loop je niet meer door?' vroeg ik uiteindelijk maar. 'Ik euh... Ik kom zo terug.' Ik zag dat er iets met Stephan was en liep heel stil achter hem aan. Ik bleef tegen de deur aan hangen en hoorde Stephan zachtjes huilen. Ik deed de deur open en ging naast Stephan zitten. 'Wat is er?' vroeg ik terwijl ik hem knuffelde. 'Toen jij sliep...' Zei Stephan. 'Oma... Ze ligt in het ziekenhuis.' Zei stephan. 'Ze heeft een hartaanval gehad.' 'Mijn honger was ineens over. 'Wat erg...' Meer kon ik niet zeggen. Ik kreeg tranen in mijn ogen en bleef Stephan knuffelen. 'Het komt wel goed. Echt waar. Geloof me maar.' Ik wilde hem gerust stellen. Toen Stephan gestopt was met huilen gingen we eten. Stephan zag wit. Morgen ga ik naar huis. Bedacht ik me. Ik wilde Stephan niet alleen achter laten. Maar aan de andere kant was ik blij dat ik weer naar huis mocht. Dan had ik rust. Even alleen zijn. Luke weer zien. Ik mis hem. Ook al doet hij me vaak pijn. Ik mis hem. Zou hij mij missen? Vroeg ik me ineens af. Esmee...? Zei Stephan. Krijg ik mijn antwoord nog? Uhhhhhh..... Kut wat vroeg hij? Vroeg ik me af. Uhmm ja denk ik. Zei ik onzeker. 'Dus je wilt solliciteren voor smurf met een raar mislukt groen mutsje van k3?' Zei stephan met een grijns. 'Nee. Dan ben ik net een vogelverschrikker en die kunnen niks. Ik bedoel, een smurf is geen smurf zonder zijn witte mutsje, een smurf en een wit mutsje passen gewoon perfect bij elkaar.' Zei ik. 'Luister dan gewoon naar mijn vraag...' Zei Stephan lachend. 'Euh wat was je vraag ook al weer?' Vroeg ik. 'Ik vroeg of je zin hebt om mee te gaan naar de film. Er komt een grappige film en ik vroeg of je zin had om mee te gaan.' 'Jaaaaah!' Zei ik blij. Een beetje afleiding kon ik wel gebruiken. 'Over een uur moeten we gaan.' Ik rende naar boven om me om te kleden. We liepen de zaal binnen. We hadden plaats 34 en 35. Ik ging zitten en keek naar de zaal. Het is redelijk rustig. Ik legde mijn hoofd op de schouder van Stephan. Hij sloeg zijn arm om me heen. Ik keek naar de deur wie er allemaal binnen kwamen. Niet dat ik er iemand van kende maar oké. Ineens begon ik heel hard te lachen. Stephan keek me raar aan. 'Wat is er grappig?' Toen ik uitgelachen was vroeg Stephan het nog een keer. 'Wat was er zo grappig?' 'Die meneer had een hele grote neus. Hij deed me denken aan pinokkio. Zou hij ook van hout zijn?' Stephan begon lachen. 'Je hebt een grote fantasie meisje.' Ik glimlachte en keek naar de laatste mensen die binnenkwamen. Ik kende helemaal niemand. Tot de laatste. Ik hield mijn adem in en kroop in elkaar. 'Wat is er?' 'Daar is...' En ik begon te huilen.