Esmee en haar leven.

Terug of niet?

'Ik... Ik.... Ik weet het niet...' Zei ik. Stephan pakte mijn telefoon, nam op en zette hem op de luidspreker. 'Esmee...! Jij komt onmiddelijk naar huis en hier staan papa en ik je boos op te wachten! Als jij niet heel snel komt dan komen wij je halen!' Zei mama. 'NEE! Ik kom niet terug naar huis, hier zijn tenminste wel mensen die om me geven.' Ik voelde dat ik boos werd. 'Ik hoef je niet meer te spreken! Nooit meer!' Schreeuwde ik en hing op. 'Wow... Dit had ik niet verwacht.' Zei Stephan. 'Wat niet?' 'Nou...' Stephan slikte. 'Als ik wist dat je moeder zo zou reageren had ik niet opgenomen. Sorry...' 'Het is niet erg Stephan, echt niet. Ze moet me met rust laten.' Zei ik. Ik stond op en liep naar Stephan. Ik sloeg mijn armen om hem heen en ik knuffelde hem. 'Ik wil niet terug naar huis.' Zei ik. 'Het hoeft niet Esmee, bij mij ben je veilig.' 'Maar, wat als papa en mama nou voor de deur staan straks?' Zei ik. Ik moest weer bijna huilen. We gingen op een bankje zitten en Stephan aaide over mijn hoofd. 'Huil maar meisje, het is niet erg.' 'Ik wil niet huilen.' Maar het was te laat. Er rolde een traan over mijn wang. Het begon te druppen. 'Zullen we terug gaan?' Vroeg ik aan Stephan. 'Ik ben heel erg moe en het begint te regenen.' We liepen terug. Ik zag een auto die sprekend op die van ons leek. 'Je ouders komen je echt niet halen hoor.' Zei Stephan toen hij zag dat ik bang keek. 'Mam, wij zijn er weer!' Riep Stephan toen we naar binnen liepen. 'Mag ik nu slapen?' Vroeg ik. 'Ik ben echt heel moe.' Ik keek op de klok en zag dat het pas half 10 was. 'Morgen kun je uitslapen, probeer het nog vol te houden tot 10 uur oke?' Zei Stephan. We gingen op de bank zitten en Stephan maakte drinken. Ik leg mijn hoofd op Stephan zijn schouder en val uiteindelijk in slaap. Ineens schrok ik wakker. Stephan naast me schrok ook wakker. 'Wat was dat?' Vroeg ik. 'De bel. Maar waarom zo vroeg weet ik niet, het is pas half 9.' Stephan deed kleren aan en liep zijn kamer uit. Hij kwam bijna meteen weer terug. 'Sanne was me voor.' Zei hij voordat ik iets kon vragen. 'Stephan, de ouders van Esmee staan hier!' Riep Sanne.