{Luna}
Pff wat was dat een lang gesprek zeg.
Eindelijk na 27 minuten kon ik het gesprek met m'n moeder beëindigen. Normaal had ik het gesprek al afgekapt na 10 minuten, of korter zelfs, maar nu moest ik wel.
M'n moeder had toch wel een paar nuttige dingen te melden.
"..Of misschien speelt er wel wat anders..?"
Het waren de woorden die mijn moeder, na een lange tijd van nadenken, uitsprak. Ze spookten door mijn hoofd en opende een nieuwsgierigheids deur, ik moet en zal te weten komen wat er speelt..
Maar wat kan er spelen? Ik ken Daan.. Toch??
Of is er toch iets wat hij voor me verbergt..?
Een vlaag woede baande zich een weg door mijn aders, kokend heet waren ze, ik voelde het door mijn hele lijf... Opkomende tranen werden afgebroken door mijn sterkte tegenwil.
Boos draaide ik me om en keek recht in de ogen van Daniël.
Ik liep kalm, maar woedend, op de woonkamerdeur af.
Heeft hij me nou gewoon afgeluisterd? Of stond hij hier net pas...
Langzaam pakte ik de deurklink vast en trok hem naar beneden.
Nu stond ik oog in oog met Daniël.
Het was zó stil dat je ons beide kon horen ademen.
Ik wenkte, door met m'n hoofd naar boven te knikken, dat ik het gesprek boven wou voeren. Zwijgend liep hij voorop de trap op, op weg naar zijn kamer.. Die kamer vol herinneringen..
Ik sloot de kamerdeur achter me. Inmiddels waren we allebei in zijn kamer. Nerveus ging hij op bed zitten.
Vreemd.. Alsof hij iets vermoedde.
"Daniël Hills..."
"What the fuck is going on.."
Alle hoop die nog over was in zijn ogen, verdween onmiddellijk en maakte plaats voor angst en schaamte.
Nu wist ik het zeker. Hij heeft een fout begaan, en niet zo'n kleine ook.
"Luun... Luna.. Er is niks.
Écht niet."...
Wat een bullshit.
Nog bozer vervolgde ik het gesprek:
"Jezus Daan.. Wat lul je nou? De twijfel druipt gewoon van je stem af. Vertel het me..! Nu!"
Ik was boos, echt echt écht boos. En dat wist Daniël maar al te goed. Hij keek me vreselijk bang aan.. Alsof ik een monster was..
Maar de vraag was nu eerder:
Is híj een monster? En wat heeft hij gedaan?
Helaas kon ík die vraag niet beantwoorden, dat kon híj alleen.
Het was weer stil in de kamer.. Doodstil.
Beiden dachten we na over dingen.. Mijn gedachtes brachten me terug naar het moment dat ik míjn verhaal vertelde, mijn vreselijke verhaal.
Opeens maakte mijn woede plaats voor medelijden. Shit. Hoe kon ik Daan dit nou aandoen..?
Ik ben vreemdgegaan, hij niet. Voor zo ver ik wist dan..
Maar híj liet me rustig mijn verhaal doen. En wat doe ik nu? Ik flip op hem omdat hij waarschijnlijk een geheim heeft. Ik wist het niet eens zeker.
"Daan.. Ik weet dat er wat is.. Ik zie het aan je.. Vertel het me alsjeblieft."
Zijn ogen stonden niet langer angstig, helaas nog wel beschaamd, maar dat zal vast een goede reden hebben.
"Luna.. Ik weet dat ik raar reageer. Maar dat komt gewoon omdat ik niet goed weet hoe ik moet reageren. Ik bedoel.. Já je bent vreemdgegaan maar dat neemt niet weg dat ik super veel van je hou."
Langzaam vormde er een brok in mijn keel. Ik snapte het niet..
Hoe kon hij nou niet boos zijn?
Ik zou zo woedend zijn als hij vreemdging.
Als antwoord op zijn woorden knikte ik langzaam.
En toen begon ook ík weer te praten.
"Ja ik ben vreemdgegaan.. Dus hoe kun je niet boos zijn? We weten allebei, denk ik, dat ik het niet met opzet deed.. Maar toch Daan.. Hoe..?"
Verder kwam ik niet. De woorden die ik uit wou spreken zaten vastgeketend aan mijn tong.
Alles was zo verwarrend. Maar vooral Daniël.
Ik dacht dat ik hem kende..
Blijkbaar niet dus.
Een diepe zucht verliet mijn lichaam en verbrak de ijzige stilte in zijn kamer.
We keken elkaar aan. We waren doodstil maar ondertussen voerden onze ogen een verbluffend gesprek. Zijn blik veranderde, van angstig en beschamend naar uitdagend en verlangend.
Het deed wat met me.. Heel veel zelfs.
Opeens verlangde ook ik naar hem, de liefde nam mijn geest over en daarna ook mijn lichaam.
Voor ik het wist had ik mijn lippen al op de zijne geplant. Hij ging mee in mijn zoen en tilde me op.
We stonden niet langer tegen over elkaar in stilte, in zijn kamer. Nee. We beantwoordde elkaars verlangen en het voelde goed, té goed.
Verboden zelfs.
