{Luna}
Ik was er klaar mee.
Als hij het niet op de makkelijke manier los wil laten, moet het op de moeilijke.
"Je krijgt nog een kans om het te vertellen of ik vertrek linea recta."
Het waren sterke, dreigende woorden.
Het voelde goed. Ik had macht, op dit moment had ik macht over Daan.
Er speelde een klein beetje schuldgevoel op..
Ik maakte misbruik van Daan z'n zwakke punten.
Hij kon echt slecht tegen ultimatums.
Maar snel verwaterde dit gevoel.
Ik was boos, Daan zit fout, en dat weet hij heel goed.
"Luna het hoeft niet op deze manier."
Verward keek ik hem aan..
"Wat bedoel je daar nou weer mee?"
De irritatie was duidelijk hoorbaar. Mooi.
"Ik bedoel, waarom word je zo boos? Jíj bent ten slotte vreemd gegaan."
Pardon? Verbaasd keek ik hem aan, nu had hij het voor elkaar. Nu kon hij het krijgen ook.
"Pardon? Ja ík ben vreemd gegaan maar ik ben niet degene die iets voor iemand verzwijgt. Als Nina jou niks had verteld dan had ík het je wel verteld.. En dat weet je."
Van alle kennis die ik dacht te hebben over Daniël, was niets over. Ik snapte niks meer van hem op het moment. Zijn woorden maakte me woedend en de neiging om hem te slaan nam toe.
"Luna, ik heb geen geheim."
Waarom geeft hij het niet toe?
Het maakt me boos dat hij me niet verteld wat er écht aan de hand is.
"Oké, nou als je het niet wilt vertellen prima.
Ik ben weg hier."
Boos storm ik de kamer uit.
Lul.
Ik hoor nog een aantal keer mijn naam maar ik negeer het. Snel gooi ik de voordeur achter me dicht en loop met snel tempo richting de trein. Onoplettend steek ik de straat over en loop keihard tegen iets aan. Ik kijk op en zie dat het niet iets is, het is iemand.
"Sorry.."
Zachtjes biedt ik mijn oprechte excuses aan en wacht geduldig af op een antwoord. In de tussen tijd bestudeerde ik de jongen van top teen. Hij heeft bruin krullend haar. Het ziet er zacht en fluweel uit. Zijn haar zit wild, alsof hij net uit bed komt, het is sexy. Zijn ogen zijn diepblauw, even verdrink ik in zijn ogen, maar snel herpak ik me. Hij is vrij lang, zo'n anderhalve kop groter schat ik. Zijn kledingstijl is vrij simpel maar toch hip... Hip, bestaat dat woord überhaupt nog?
Even lach ik om mijn eigen gedachtes, maar zijn stem haalt me daar weer gauw uit.
"Zit er niet over in, ik lette ook niet op."
De woorden die hij uitsprak klonken zuiver en scherp. Hij kijkt me lief aan en schenkt me een zachte glimlach. Het bezorgt me een warm gevoel en net op het moment wanneer ik op zijn woorden wil reageren word ik bij mijn schouder gegrepen.
Geschrokken draai ik me om...Daniël.
"Wat moet je?"
Het kwam er hard uit, misschien iets té hard. Onze blikken vinden elkaar snel. Ik schrik van wat ik te zien krijg.. Heeft hij nou gehuild?
Zachtjes vraag ik het hem.
"Uh.. Nee ik heb last van het weer."
Ik geloof hem niet, maar ik zwijg erover.
"Luna.. Kun je alsjeblieft weer met me mee gaan?"
"Nee Daan, dat kan niet, je verzwijgt dingen voor me.. Zorg er eerst maar voor dat je me verteld wat er écht aan de hand is, dan kan ik met je mee gaan."
Ik moet sterk blijven, alhoewel Daan het me nu wel erg moeilijk maakt. Het is duidelijk dat hij wél heeft gehuild en dat doet me pijn. Ik hou van hem en zie hem dan ook echt niet graag zo.
"Oke.. Dan spreek ik je straks wel op whatsapp ofzo.."
Met een bedroefd gezicht draait hij zich om en loopt weg.
"Ja we spreken elkaar straks nog wel."
Het zijn de laatste woorden die hij ontvangt vlak voordat hij de straat uit is.
Ook ik loop weer verder, alleen tot mijn verbazing merk ik op dat de jongen, waar ik zo straks tegen op gebotst was, nog steeds vlak bij me staat. Ik kijk hem even kort aan en loop dan weg.
Alleen... een hand houd me tegen.
Ik kijk de jongen nu weer aan, alleen dit keer vragend..
"Gaat het wel?"
Zijn heldere stem bezorgd me kippenvel dat nu over heel m'n lichaam is getrokken, gevolgd door een rilling.
"Uh, jawel, het gaat wel denk ik."
Ik weet niet echt goed wat ik moet antwoorden. Een onbekende die me vraagt of het wel gaat met me.. Dat overkomt me niet vaak.
"Dat was je vriendje of niet? Je hoeft trouwens niet te antwoorden als je dat niet wilt, het gaat me eigenlijk ook niks aan, sorry."
Ik schud mijn hoofd en reageer daarna op zijn nieuwsgierigheid.
"Ja, dat was mijn vriendje. Maar het gaat je inderdaad niks aan, ik moet gaan, het spijt me, doei."
Snel loop ik weg, zonder nog om te kijken verdwijn ik de hoek om.
Tijdens mijn wandeling naar het station laat ik mijn ouders weten dat ik op weg ben naar het station en de eerste beste trein naar huis pak.
Ik kijk even op m'n mobiel voor de tijd en zie dat het al 20:45 uur is.. Als het goed is komt de trein over 7 minuten.
Nadat ik heb ingecheckt neem ik plaats op een van de station bankjes, doe daarna mijn oortjes in en zet m'n playlist op spotify aan.
Hij shuffled hem op Time is on your side.
Ik sluit m'n ogen en laat me, voor de overige 5 minuten, weg voeren door de muziek en gedachtes.
In de trein is het erg rustig en ik neem plaats naast een jongen met zwart haar, hij draagt een zonnebril en een capuchon, dus ik kan niet zien wie het is. Maar blijkbaar heeft hij mij wel opgemerkt..
"Luna.. Hoi."
Shit.. Niet te geloven dit, het is Theo.
Ik glimlach naar hem, maar zeg niks. Ik sta op en stap in de andere coupé. Zwijgend neem ik plaats op een 2-stoelen plek en leg mijn jas op de stoel naast me, zodat niemand plaats kan nemen op de stoel naast me. Langzaam verlies ik mezelf in mijn gedachtes en val ik in een lichte slaap. Opeens word mijn slaap woest verstoord...
Ohnee...
