I should've told you..

Hoofdstuk 15

{Luna}

Ohnee..

"Luna..? Waar denk je mee bezig te zijn?"

Moeizaam kijk ik omhoog, recht in de ogen van Theo. Hij kijkt me boos en verward aan, maar toch vooral erg boos. Snel kijk ik weer naar mijn voeten. Ik weet niet wat ik moet zeggen dus ik kies er voor om niks te zeggen.
Ik bedoel wat wil Theo me nou maken?

"Luun.. Praat met me kom op.."
Zijn stem klinkt weer zacht, perfect moment voor mij om het te verpesten.

"Wat wil je dat ik zeg dan..?"
Begin ik boos..
"Dat ik het leuk vind om je weer te zien? Haha nee, godverdomme Theo, ik ben met je vreemd gegaan, ik ben gewoon fucking vreemd gegaan. Wat wil je dat ik daarop zeg?
Bedankt voor het verpesten van m'n leven? Bedankt voor de leuke, maar o zo slechte tijd?"
Ik schrik van mijn eigen woorden, maar ik laat het niet merken. Ik voel me dronken in de buurt bij Theo, Theo laat me dingen doen die ik zelf nooit zou doen, net als alcohol.

Ik kijk weer omhoog, ik bestudeer Theo's gezicht en zie dat ook hij is geschrokken van mijn woorden. Ik kijk snel om me heen en zie dat niet alleen Theo's blik op me gericht is, de rest van de coupe lijkt het drama niet gemist te hebben.
Oeps Luna, oeps.

"Uhm.. Luna ik weet niet wat ik moet zeggen sorry."

Geïrriteerd rol ik met m'n ogen en sta ik op, ondanks het feit dat ik een kop kleiner ben dan Theo, sta ik nu tegen over hem alsof ik 2 koppen groter ben.
Shit just got real.

"Nee tuurlijk weet je niet wat je moet zeggen, jullie jongens weten dat nooit. Maar ik weet wel wat ik te zeggen heb.."
Ik ben bang om de woorden uit te spreken, maar ik doe het toch.
"Als je niet weet wat je moet zeggen.. Dan weet ik niet wat je nog in mijn leven doet.. Als het enigste wat je kunt mijn leven verpesten is en daarna doen alsof er niks is gebeurd.. Dan kun je beter verdwijnen uit mijn leven."

Ik sprak de woorden uit alsof dit een of andere dagelijkse preek was. Nog steeds voelde ik me 2 koppen groter, Theo daarin tegen leek wel 4 koppen te zijn gekrompen. Beter zo.

Nog steeds stond Theo versteend tegen over me in de trein en nog stééds leken de andere passagiers van het drama stuk te genieten. Ik werd boos van binnen, woest zelfs, er knapte iets in me en dat zorgde voor gevolgen.
Ik gaf Theo een duw en hij belandde bij een man, rond de 50 jaar, op schoot.

"Jij bent echt niet te geloven hè? Je laat 5 jaar niks van je horen en dan kom je opeens mijn leven binnen wandelen alsof er niets is gebeurd. En wat doe je? Je kust me, terwijl ik een vriend heb.."

Het punt van ontploffen was daar, ik zag het aankomen. Ik nam de benen en had het geluk dat de trein net aankwam op een of ander station. Zo snel als ik kon rende ik de trein uit, hijgend bleef ik staan bij het stationsbord, gehaast keek ik achterom maar er was geen Theo te bekennen. Snel keek ik op het bord hoe laat de volgende trein richting huis vertrekt.. 47 minuten.. Kutzooi.
Huilend zakte ik op een van de stationsbankjes.. Daniël.. Ik had Daan nodig..

Met trillende handen tikte ik Daan's nummer in en hoorde hoe mijn telefoon overging. Opeens realiseerde ik me dat ik Daan helemaal niet kon bellen, hoe kon ik bij Daan nou uithuilen over Theo en Daan zelf..
"Luna?"

Shit. Gehaast hing ik op. Dát was dus niét de bedoeling. Sorry Daan. Ik mis Daan nu al, er gaat veel door me heen en al gauw neemt het mijn geest over, ik val in een diepgaande gedachtengang.
Ik denk na over de leuke dingen die Daan en ik hebben mee gemaakt en alle gedachtes brengen me terug naar het moment met een flashback..

Flashback;
"Daa-haaan stop"
Giechelend probeer ik Daniël van me af te duwen, hij geeft me de zogenaamde kieteldood. Ik hou het niet meer en begin te huilen van het lachen, het doet pijn, maar het is wel een goede pijn.
Voor de laatste keer smeek ik Daniël om te stoppen en uiteindelijk gaat hij naast me liggen op zijn bed.
Opgelucht haal ik schokkend adem.
"Daan wil je dat alsjeblieft niet meer doen."
Mijn poging om serieus te klinken mislukt verschrikkelijk. Maar het boeit niet. Een diepe, diepe zucht verlaat mijn lichaam.. Het put me altijd heel erg uit om zo hard te lachen, maar het geeft niet, lachen is gezond.
Voorzichtig sluit ik me ogen en luister naar de ademhaling van Daan en mij, het is rustgevend.
Langzaam val ik in een lichte slaap.
Alleen de slaap duurt niet lang, zachtjes voel ik Daniël's lippen op de mijne.
Hij geeft me korte, zachte kusjes.
Soms is hij echt té lief.
Voorzichtig glimlach ik onder de aanraking van zijn lippen, nu voel ik ook zijn lippen langzaam optrekken. Ik open mijn ogen en kijk recht in die van Daniël, hij kijkt me lief en zorgzaam aan. Ik duw mijn hoofd in zijn borstkas en snuif zijn geur op. Kriebels trekken door mijn hele lichaam en ik voel mezelf opfleuren.
Ik glimlach en geniet van Daan's kusjes.
Einde flashback.

Ik schrik wakker uit m'n flashback door de trein die me naar huis brengt.
Snel check ik in en stap daarna de trein in, op naar huis.