{Daniël}
"Het gaat wel Zo.."
Shit, zei ik dat nou echt?
Angstig keek ik naar Luna, het stomste wat ik ooit kon zeggen, heb ik net zojuist gezegd, ik heb Zoë's naam laten vallen in een gesprek met Luna. Maar eigenlijk heb ik het nog veel bonter gemaakt, ik heb Luna, Zoë genoemd.
Ik heb het met Luna nooit over Zoë gehad en eigenlijk was ik dat ook nog lang niet van plan om eerlijk te zijn.
Vol afgunst herhaalde Luna de afkorting van Zoë, Zo.
Haar gezicht sprak boekdelen, spottend en verwaand keek ze me aan, of nou ja eigenlijk keek ze meer op me neer.
"Nou? Zeg verdomme wat Daniël Hills."
Shit, wanneer mijn achternaam ergens bij betrokken werd dan betekende dat niets goeds, nooit, en dat zal het waarschijnlijk ook nooit betekenen. Het deed pijn dat ze zo serieus was, ik bedoel.. Ja, het was nogal logisch dat ze zo deed. Het was logisch dat ze me bespottelijk aan keek, het was logisch dat ze mijn achternaam noemde, alles leek zo logisch.. Maar behalve de benoemde dingen, was niks logisch.. Alles behalve logisch zelfs.
Wat ook zeer onlogisch was, was mijn domme actie, ik dacht te kunnen vluchten, weg van Luna, weg van deze situatie.. Maar voor zover ik wist was het niemand ooit gelukt om kruipend te ontkomen in zo'n situatie, ook mij lukte het niet.
Het stond vast, ik was totally fucked.
Ik kon mezelf wel voor m'n hoofd slaan, maar dat zou zeer pijnlijk worden en aan pijn kwam ik zeker niet te kort.
Ze blokkeerde m'n weg zodat ik er op geen enkele manier meer langs kon.
Ze keek me verwilderd, grijnzend, maar vooral spottend aan.
Hoofdschuddend zei ze half lachend, maar duidelijk sarcastisch;
"Ohnee, nee nee nee.
Jij gaat nergens heen voordat jij hebt uitgelegd wie Zo is."
Nogmaals probeerde ik op een of andere domme manier te ontkomen, maar tevergeefs, het mislukte alweer.
Met een arm duwde ze me terug en ik kwam pijnlijk terug op de plek waar ik 15 seconden geleden ook zat.
Ik voelde me zwak en machteloos, ik zat.. Zij stond.
Ze keek me woest aan en zuchtte kort daarna, vreselijk geïrriteerd. Het was duidelijk dat er nóg iets niet naar haar zin was.
Ik dacht na wat het kon zijn, maar ik was te ver heen om nog helder na te kunnen denken. De pijn die ik voelde eiste veel aandacht op en het zorgde er voor dat ik me niet kon focussen op het denkvermogen wat ik normaal wel bezit.
"Moet ik het soms uit je trekken? Want ik ben niet te beroerd om je een handje te helpen hoor."
De woorden kwamen er geïrriteerd en boos uit, maar het zorgde wel voor een verklaring voor haar gedrag.
Ze viste naar een uitleg en die moest ik haar gaan geven.
Ik zuchtte even en schudde daarna m'n hoofd. Eigenlijk wist ik niet goed wat ik moest zeggen, maar ik moest toch wat.
"Nee luna dat hoeft niet, ik... Ik had alleen gehoopt dat ik het biechtten nog wat langer kon uitstellen.. Maar ik gok dat dat geen mogelijkheid meer is..?"
Ze begon te lachen, dat ging eerst zachtjes, maar dat liep al gauw uit tot hard en hatelijk gebrul. Hoe langer ze lachte, hoe harder het ging.
Bijdehand keek ze me aan en begon toen half proestend te praten..;
"Tjee Daan, sinds wanneer ben jij zo goed in gokken? Misschien kun je je leven gaan verspillen in het casino? Doe je tenminste nog wat nuttigs.. Én dan daarbij, zo'n spel machine kan je niet kwetsen... Bingo, dubbel geluk voor jou hè?"
Autsj, die woorden kwamen hard aan. Ik was echt gek op Luna, maar haar hatelijke kant deed toch altijd wat met me, en nee dan bedoel ik niet dat het me kriebels gaf, nee eerder rillingen. Maar ik wist dat ik het haar eigenlijk niet kwalijk mocht nemen, Luna had echt veel meegemaakt.. En door sommige dingen had ze deze attitude ontwikkeld. Maar ondanks haar gedeeltelijke onschuld was het duidelijk dat ze elk woordje en elke toon meende.
Het brak me, het brak me door de manier waarop ze met me omging, ik weet dat ik haar uiteindelijk zou breken.. Maar op dit moment brak ze míj.
Het was een paar seconden stil, maar uiteindelijk begon ik toch te praten;
"Luna.. Ik weet niet hoe ik moet beginnen.. Het is.. Laat ik het zo zeggen.. Niet zomaar iets."
Bij het moment van spreken deed ik iets wat Luna nog bozer maakte, uitstellen.
Het was allemaal waar wat ik zei, maar ik draaide eromheen, ik probeerde het gesprek nogmaals uit te stellen.
"Daan wat loop je nou sloom te wezen, zeg het gewoon.. Ik kan ook zonder begrip weg gaan hoor, maar dan hoef je mij hier niet meer terug te verwachten."
Het was iets wat ik verwachtte, haar woorden kwamen goed aan.
Met veel gezucht en gesteun stond ik op van de grond en pakte haar hand. Het voelde goed om haar weer eventjes zonder gedoe aan te kunnen raken, haar hand tintelde lichtjes in die van mij en ze liet zich zonder tegenstribbelen meevoeren naar mijn bed.
Met veel tegenzin liet ik me op mijn bed zakken, ik moest het nu echt gaan opbiechtten, er was no returning back.
Dwingend keek ik haar aan, ik moest zorgen dat haar blik geen moment weg zou draaien van de mijne.
Voor een paar seconde hield ik haar blik vast en al gauw had ik door dat ze niet van plan was om weg te kijken.
Haar blik zat vast aan de mijne, haar ogen staarde me strak en vasthoudend aan.
Ik wist dat ik nu moest spreken anders zou ik haar aandacht verliezen..;
"Luna.. Voor ik vertel wat er gebeurd is.. Ik wil even zeggen dat ik je nooit pijn heb willen doen, maar dat in een zwakke periode toch heb gedaan.. Oké?"
Langzaam knikte ze, ik kon merken dat ze nieuwsgierig was naar wat ik haar te vertellen had. Ze wenkte opgewekt dat ik moest beginnen.
Er ontstond een grote brok in mijn keel en het zorgde ervoor dat het praten stukken moeilijker werd, hoe opgewekt zij was, hoe vreselijk zenuwachtig ik was.
"In de periode dat mijn vader heel ziek was, zat ik vaak nachtenlang in het ziekenhuis.. Een nacht was anders dan de anderen, er kwam een verward meisje de kantibe binnen lopen.. Zoë.."
Ik sprak de woorden langzaam en onzeker uit. Welke woorden kon ik gebruiken om het zo makkelijk mogelijk voor ons beide te maken?
Terwijl ik me druk maakte over m'n woordkeuze, merkte ik op dat Luna haar gedachtes helemaal niet meer op mij had gericht.
Ik bedacht me dat ik iets duidelijks moest zeggen om een tweede keer te voorkomen..;
"Luna, alsjeblieft, het is al moeilijk zat om het op te biechten, maar alles herhalen is pas echt vreselijk.."
Ik wist dat ik nog niks op had gebiecht, maar toch sprak ik de waarheid, ik was niet van plan om alles te herhalen, als ze deze keer haar aandacht in me zou verliezen.. Dan zou dat haar probleem zijn niet het mijne.
"Daan sorry, alsjeblieft vertel het me.. Ik moest denken aan onze ontmoeting.."
Langzaam ontstond er een brok in m'n keel, onze ontmoeting.. Heel even dacht ik zelf ook terug aan de eerste keer dat ik haar zag, ze was het mooiste wat ik ooit had gezien.. Ik schudde figuurlijk even mijn hoofd en ging daarna verder met m'n verhaal.
"Het was de zwaarste tijd die ik ooit heb meegemaakt, ik weet dat ik mijn familie en jou had voor steun en een schouder om op te huilen, maar het was vooral woede wat ik die periode voelde. Dit kon ik niet afreageren op jou of mijn familie.."
Ik moest even pauzeren, ik moest nadenken hoe ik de rest ging brengen. Het leek me al een vreselijk moeilijke opgave om het op te biechten, maar nu het moment er was, eerder dan gepland, was het nog veel moeilijker dan ik me ooit voor ogen had kunnen halen.
Het was niet zomaar vreselijk, het was verschrikkelijk en bijna onverdraagzaam.
Langzaam liep er een traan over m'n wang, ik wist echt niet wat ik moest.
Ik had al snel door waar ik aan begonnen was, ik was beland in een doolhof, ik had éen missie en dat was de juiste woorden zoeken.
Het was een kwestie van, makkelijker gezegd dan gedaan.
Met m'n laatste hoopje hoop, raapte ik al m'n moed bij elkaar en begon verder te praten.
