I should've told you..

Hoofdstuk 30

{Daniël}

Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer vastberaden mijn stappen werden.
De angst in Luna's ogen werd zichtbaar, het ging gepaard met verwarring. Haar gezicht speelde een scene, maar haar lichaam stond vastgeketend aan de stations tegels. Nog een paar stappen en ik had haar.. In ieder geval.. Dat dacht ik.. Net vóór ik haar kon bereiken zette ze zich af op de tegels en glipte ze weg door de mensen massa heen. Zo snel als ze kon vluchtte ze zigzaggend door de mensen heen naar de uitgang. Het verbaasde me nog altijd hoe adrenaline een impact op haar uitoefende, er zat zoveel meer pit en kracht in haar als ze een 'shot' adrenaline kreeg. Ze was snel, tevergeefs té snel..
"LUNA STOP". Maar dat deed Luna niet. Ik wel, hijgend legde ik mijn handen op mijn knieën. Even liet ik mijn hoofd hangen, daarna gaf ik mijn roeping nog een laatste poging..
"LUNA, PLEASE STOP."

Even keek ze achterom, heel even. Ondanks de afstand tussen ons, zag ik hoe er verwarring in haar ogen speelde. Ze vroeg zich wat af.. En ik wist precies wat.. Ze vroeg zich af waarom ik hier stond te staan als een loser. Autsj. Ik deed mezelf pijn met m'n harde realisering, maar ze had gelijk.. Ik was een loser.. Correctie: bén een loser. Ze had gelijk.. Ik hoorde hier niet te staan, ik hoorde haar in te halen.
Maar ik kon het niet. Het was duidelijk dat ze het niet wilde en dat ze er alles aan deed om zo ver mogelijk weg te zijn van mij. Maar ik gaf het toe, ik ben een sukkel, een mietje, een lul en een klootzak en na 2 jaar heeft Luna dat eindelijk in gezien.

WORDT VERVOLGT....!
HET HELE VERHAAL ONDERGAAT EEN AANPASSING 😈