I should've told you..

Hoofdstuk 5

{Luna}

Wanneer ik voor zijn deur sta kijk ik nog één keer hoe laat het is..: 11:54. Oké, lekker optijd dus.
Zonder dat ik het door heb verlies ik mijn gedachtes in een flashback..

Flashback
Theo en ik staan tegenover elkaar, hij staat niet ver van me af, om precies te zijn staat hij eigenlijk maar enkele centimeters verwijderd van mij.
Hij fluistert wat in mijn oor en ik begin te blozen met een grote glimlach op m'n gezicht.
Voor ik het doorheb tilt hij me op en onbewust sla ik m'n armen en benen om hem heen, ik geniet.
Hij loopt met mij in zijn armen naar de parkeerplaats. Hij zet me neer op de grond en opeens brand er een hevig verlangen in mij, verlangen om hem lief te hebben. Ik kan me niet inhouden en hij blijkbaar ook niet..
Voor ik het door heb en er überhaupt erg in heb, zijn onze lippen samengesmolten in een tedere zoen...
Het duurt niet lang want na 3 seconden verwijder ik mijn lippen van de zijne.
Met een klap kom ik terug in de realiteit, hij blijkbaar ook want hij kijkt me verward met een beetje spijt aan. Voor ik het weet zak ik in elkaar en val op de grond. Mijn wereld stort in.
Einde flashback

Ik schrik wakker uit mijn gedachtes wanneer ik een appje krijg... Ik vloek wat in mezelf omdat ik hier helemaal niet aan wou denken. Het liefst wil ik alles vergeten wat er gister is gebeurd, maar helaas kan dat niet.

Voorzichtig druk ik met mijn vinger op de bel, al snel staat Daniël voor mij. Mijn hart versnelt z'n tempo en ik kan niets anders dan glimlachen.
Hij daarin tegen kijkt me twijfelachtig aan, zijn gezicht staat in tweestrijd en hij heeft het er moeilijk mee. Uiteindelijk weet hij er toch een deels-gemeende glimlach van te maken.
Het liefst omhels ik hem nu en geef ik hem een kus, maar inplaats daarvan geef ik hem een begroetende knik en daarna laat hij me binnen.

Ik neem plaats op de bank maar al gauw wenkt hij me om mee naar boven te gaan, onbewust maakt mijn hart een sprongetje, maar ik laat niets merken en zwijgend lopen we naar boven. We nemen plaats op zijn bed en kijken elkaar aan, voor ik er erg in heb begin ik te huilen, ik loop van hem weg en staar uit hem raam, mijn gedachtes verdwijnen met de wind mee.

Na een paar lange seconden hoor ik gekuch, ik schrik op en kijk daarna beschaamt naar Daniël ik loop terug naar het bed en neem weer plaats naast hem. Hij kijkt me even aan vol medelijden, maar daarna staat zijn gezicht strak.
Er lopen tranen over mijn wangen, hij veegt een paar tranen weg maar, daarna trekt hij zijn arm weer terug en creëert een wachtende blik in zijn ogen.

Ik weet dat ik het nu moet gaan vertellen..
Langzaam begin ik te praten..;

"Daniël.. Voordat ik je alles precies ga uitleggen wil ik je vragen me niet te onderbreken en totdat ik alles heb verteld geen conclusies te trekken..."

Hij knikt zacht en twijfelend en daarna vertel ik hem alles..