Κορίτσι για..το σπίτι!

Part 1

Το φερμουάρ της βαλίτσας της έκλεινε. Είχε πάρει τα απαραίτητα για να μπορέσει να μείνει με εκείνον τον άνθρωπο. Δεν τον ήξερε. Ήταν κολλητοί με την φίλη της. Δεν ήξερε το όνομά του. Δεν ήξερε πως ήταν. Δεν ήξερε τίποτα.

"Είσαι έτοιμη;" την ρώτησε η φίλη της καθώς μπήκε μέσα στο δωμάτιό της.

Την κοίταξε και ξεφύσηξε. "Πρέπει αναγκαστικά να πάω;"ρώτησε με στεναχώρια.

Εκείνη κατσούφιασε. "Βρε Ειρηνάκι, μου πρέπει. Εγώ πια δεν θα μένω εδώ, θα μετακομίσω στο αγόρι μου και δεν μου πάει η καρδιά να σε αφήσω μόνη σου, εδώ πέρα μέσα."της είπε με ειλικρίνεια.

"Εντάξει βρε Δήμητρα, καταλαβαίνω. Αλλά τι θα σε κάνει να πιστέψεις πως εγώ, μπορώ να συγκατοικήσω με εκείνον; Δεν τον ξέρω καν."είπε με παράπονο.

"Ειρήνη, θα τα καταφέρεις. Το ξέρω."της απάντησε ακουμπώντας τους ώμους της.

Εκείνη ξεφύσηξε και ακούμπησε την βαλίτσα στο έδαφος. "Πάμε;"την ρώτησε η Δήμητρα και έγνεψε.

Το αυτοκίνητο ξεκίνησε.

"Με την δουλειά τι θα γίνει;"την ρώτησε.

Την κοίταξε στιγμιαία. "Πας καλά; Τώρα που έχω το αγόρι μου δεν πρόκειται να την συνεχίσω."απάντησε.

Μετά από λίγο, χωρίς πολλά πολλά, έφτασαν στον προορισμό τους. "Πως σου φαίνεται εξωτερικά;"την ρώτησε.

"Μια χαρά είναι."απάντησε και άνοιξε την πόρτα της. Προχώρησε στην αυλή και στάθηκε στην έξω πόρτα. Από πίσω της βρισκόταν και η Δήμητρα με την βαλίτσα.

Χτύπησε την πόρτα και περίμενε για λίγα λεπτά. Όταν άνοιξε, βρέθηκε μπροστά της ένας άντρας γύρω στα 25 χρονών. Φορούσε μόνο μια γκρι φόρμα. Της χαμογέλασε και την εξέτασε από πάνω μέχρι κάτω. 'Δεν είμαι κανένα δόλωμα ηλίθιε.' Τον έβρισε από μέσα της και του ανταπέδωσε το χαμόγελο με ένα ψεύτικο.

"Περάστε μέσα."τις είπε και εκείνες το έκαναν.

Η Δήμητρα ακούμπησε την βαλίτσα κάτω. "Που είσαι βρε αγόρι μου; Καιρό έχουμε να τα πούμε."τον φίλησε σταυρωτά.

"Εε ξέρεις τώρα βρε Δήμητρα. Είναι και η σχολή."της απάντησε.

"Μάλιστα. Μάλιστα. Με την Ναταλία πως τα πας;"τον ρώτησε.

Εκείνος έτριψε τον σβέρκο του. "Όχι και τόσο καλά."Είπε.

Κούνησε το κεφάλι της δίχνοντας έτσι, πως τον καταλαβαίνει. Τον πλησίασε. "Αυτή είναι η Ειρήνη. Εσείς οι δύο φρόνιμα."του ψιθύρισε. Στο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε ένα πονηρό χαμόγελο. Τον χτύπησε στο κεφάλι. "Κάτσε καλά."τον προ ειδοποίησε σιγανά αλλά η ένταση φαίνονταν στις λέξεις της. "Ειρήνη εγώ φεύγω."της είπε και εκείνη απλώς έγνεψε.

Η Δήμητρα έφυγε και έτσι έμειναν μόνο εκείνοι οι δύο. Εκείνος την κοίταξε ξανά και παρατηρούσε κάτι το διαφορετικό απάνω της από ότι στις άλλες. Την έβλεπε να προσπαθεί να απομνημεύσει κάθε γωνία του σπιτιού. Το παρατηρούσε και θα μπορούσε να διακρίνει κάνεις, ότι της άρεσε.

"Δεν συστηθήκαμε."την διέκοψε.

"Σωστά. Ειρήνη."απάντησε και έτεινε το χέρι της προς το μέρος του χαμογελώντας.

"Ιάσονας."της είπε και της φίλησε την αναστροφή του χεριού της.

Το τράβηξε απότομα. "Συγνώμη αλλά δεν το έχω συνηθίσει."δικαιολογήθηκε.

"Είναι Εντάξει."την καθησύχασε.

Του χαμογέλασε. Παράξενο. Πως μπορεί να χαμογελάει συνέχεια;

Την κοίταξε μέσα στα μάτια και εκείνη έκανε το ίδιο. Για κάποια λεπτά έμειναν έτσι ακίνητοι.

"Ποια είναι αυτή;"ακούστηκε μια ψιλή φωνή.

Τα κεφάλια τους γύρισαν προς το μέρος της άγνωστης-για εκείνη-φωνής.

Είδε στην κορυφή της σκάλας μια ψιλή κοπέλα με καφέ ίσια μακριά μαλλιά και μαύρα, σαν την νύχτα, μάτια με σταυρωμένα τα χέρια της στο στήθος.

Ξεροκατάπιε άβολα. 'Αυτή είναι η Ναταλία που έλεγαν;' αναρωτήθηκε από μέσα της.

--------
ΧΕΥΥΥΥΥΥ.ΚΟΤΣΙΑ. ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΝΕΤΕ; ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ; ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΑΑ;)

ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ, ΝΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΣΕ Γ' ΠΡΟΣΩΠΟ. ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΡΉΝΗ ΚΑΙ Ο ΙΆΣΟΝΑΣ.

ΛΟΙΠΟΟΝ. ΓΙΑ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΓΝΩΜΕΣΣ.
ΕΞΩΦΥΛΛΟ: @EiriniDi κουμπαρα μου θενκ γιουυυ^^

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣΣ.:*

ΑΥΤΑΑΑ. ΜΠΑΙΙΙΙ♡
#ΝΤΟΝΑΤΣΑΚΙΑ #ΛΟΒΕΕ♥
-Ροδ:3'