Κορίτσι για..το σπίτι!

Part 2

Έπρεπε να σκεφτεί κάτι γρήγορα. Πίεζε τον εαυτό της στα άκρα. "Είμαι η καθαρίστρια του σπιτιού."απάντησε γρήγορα εκείνη. Η κοπέλα ανασήκωσε το ένα της φρύδι. "Σοβαρά;"την ρώτησε ειρωνικά και εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. "Και αυτή η βαλίτσα τι είναι τότε;"την ρώτησε δείχνοντάς την με τα μάτια της καθώς κατέβαινε τα σκαλιά λες και ήταν καμιά πριγκίπισσα. "Απλώς επειδή τώρα πια είχα μετακομίσει και..μένω μακριά και δεν μπορώ να έρχομαι κάθε μέρα, μιας και πιστεύω πως γνωρίζεται την οικονομική κρίση που υπάρχει, δεν θα μπορώ να το κάνω αυτό. Οπότε εδώ με τον κ. Ιάσονα.."είπε δείχνοντάς τον με την παλάμη της. "..είπαμε αν γίνεται να μετακομίσω εδώ."τελείωσε και πήρε μια βαθιά ανάσα. Η κοπέλα τον κοίταξε. "Αλήθεια;"τον ρώτησε. "Ναι, Ναταλία μου."της απάντησε. Η Ναταλία την κοίταξε με μισό μάτι. "Και τότε εγώ πως δεν σε έχω ξαναδεί;"την ρώτησε στα ξαφνικά. "Απλώς την έφερνα κάθε φορά που εσύ έφευγες για να καθαρίζει μωρό μου."πρόλαβε να απαντήσει ο Ιάσονας. Άλλωστε, της το χρωστούσε.

Η Ναταλία δεν πτοήθηκε όμως. Δεν τους πίστευε. Ήξερε ότι κάτι συνέβαινε..και αν όχι ακόμη, τότε πολύ σύντομα. Ήταν μυαλό διαβολικό που θα έκανε κάτι, ο κόσμος να χαλάσει, για να τον απομακρύνει από κοντά του. Αλλά πρώτα έπρεπε να μάθει περισσότερα πράγματα για εκείνη. Όμως όχι σήμερα, ούτε αύριο..αλλά όταν θα ήταν η κατάλληλη στιγμή. Τους χαμογέλασε ψεύτικα. "Τότε εγώ μωρό μου να πηγαίνω."είπε και του έκλεισε το μάτι. Προχώρησε προς την πόρτα και την άνοιξε. Γύρισε να τους κοιτάξει και έπειτα την έκλεισε πίσω της φεύγοντας.

Ο Ιάσονας ξεφύσηξε ανακουφισμένος και πέρασε το χέρι του νευρικά, μέσα από τα καφέ μαλλιά του. Τα γκρίζα του ματιά έπεσαν απάνω της και εκείνη ένιωσε έναν ηλεκτρισμό σε ολόκληρο το κορμί της. 'Μα τι μου συμβαίνει;' αναρωτήθηκε. "Με συγχωρείς για αυτό."της είπε και έτριψε τον σβέρκο του αμήχανα. Ανασήκωσε το φρύδι της. "Για ποιο;"τον ρώτησε μπερδεμένη. "Για την Ναταλία."της απάντησε. "Δεν υπάρχει πρόβλημα."τον καθησύχασε. Πήρε την βαλίτσα της και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά, όμως στα μισά κοντοστάθηκε. "Εμ..μήπως μπορείς να μου δείξεις το δωμάτιό μου;"τον ρώτησε ευγενικά και έδειχνε να τον βγάζει από τις σκέψεις του. "Τι..; Αα ναι..φυσικά."της αποκρίθηκε και άρχισε να την πλησιάζει. Της άρπαξε την βαλίτσα από τα χέρια. "Δεν μου είναι κόπος."την πρόλαβε πριν ανοίξει το στόμα της και της χαμογέλασε. 'Μάλλον δεν είναι τόσο κακός' σκέφτηκε και συνέχισαν να ανεβαίνουν προς τα πάνω.