Destiny or case // thomas sangster ✔

Rozdział 10

~ * ~

Wpadłam przez drzwi wejściowe na hol akademii. Z trudem zamknęłam ciężkie drzwi, strasznie wiało. Wszędzie panowała cisza, zajęcia trwały już od dziesięciu minut. Znowu zaspałam, bo telefon mi się rozładował. Budzik nie zadzwonił i teraz leciałam jak na złamanie karku na zajęcia.

Wczoraj po powrocie do mieszkania przejrzałam notatki. Nie miałam ochoty się uczyć. Pooglądałam jakiś film i poszłam spać. Dzwoniłam też do mamy, by poinformować ją o tym, że jestem cała i zdrowa. Widziałam, że mam słabą baterię w telefonie, ale go nie podłączyłam. Zapomniałam.

Miałam nadzieję, że pani Evans nie będzie na mnie zła. Ona nie tolerowała spóźnień. Poprawiłam włosy oraz torbę i ruszyłam schodami na górę.

Już miałam złapać za klamkę od drzwi klatki schodowej kiedy one się otworzyły. Odsunęłam się szybko. Weszła przez nie pani Evans, po jej policzkach płynęły łzy.

— Dzień dobry pani Evans. Coś się stało? — zapytałam zaniepokojona. Kobieta podniosła gwałtownie głowę do góry i wytarła policzki.

— Holly, dzień dobry. Wszystko w porządku.

Pokręciła głowa.

— Pani profesor, na pewno? Widziałam, że pani płakała.

— Nic się nie stało, Holly. Jest w porządku.

Minęła mnie i ruszyła korytarzem. Pobiegłam za nią.

— Pani Evans na pewno wszystko w porządku? Mamy zajęcia.

— Tak wiem, ale macie zastępstwo. Teraz będziecie mieli zajęcia z aktorstwa z panem Smithem. A dopiero później ze mną.

— Och, w porządku. Pani Evans...

Kobieta przerwała mi.

— Nie martw się, Holly. Wszystko jest w porządku. Idź na zajęcia i powiedź, że to ja cię zatrzymałam. Do zobaczenia.

Odwróciła się na pięcie i odeszła. Wróciłam pod salę i weszłam do środka. Zajęcia już trwały.

— Dzień dobry, panie profesorze. Przepraszam za spóźnienie, ale pani Evans mnie zatrzymała.

Ruszyłam na tył grupy.

— Dzień dobry, Holly. Nic się nie stało. Siadaj na miejsce. 

 Usiadłam z tyłu, wśród studentów nie zauważyłam Adama. Zazwyczaj pierwszy monolog mieliśmy razem. Ale przecież Adam nie miał ze mną zajęć z aktorstwa. Pewnie poszedł na coś innego.  Schowałam telefon i wtedy drzwi się otworzyły. Do pomieszczenia wszedł Thomas.

— Witaj, Thomasie. Widzę, że otrzymałeś informacje.

— Witaj, Cameronie. Tak, tak, tak.

— Mam nadzieję, że nie pokrzyżowałem ci planów? To nagła sprawa.

— Nie, jest w porządku. Zaczynajmy.

Tym razem, gdy Thomas na mnie zerknął uśmiechnęłam się lekko, co odwzajemnił. W trakcie zajęć odgrywaliśmy krótkie scenki w parach. Dotyczyły one banalnych rzeczy. Pranie, gotowanie, sprzątanie. Jednak nie było tak prosto, jak mogłoby się komuś wydawać. Mieliśmy zagrać na przykład prawdziwą kurę domową, która kłóci się z mężem o zakupy lub babcię, która krzyczy na wnuka podjadającego krem do ciasta. Byłam w parze z Kayą, dziewczyną, która jako pierwsza przedstawiała się na pierwszych zajęciach. Ja grałam męża, a ona żonę. Miałam mieć do niej pretensje o to, że obiad jest zimny i o to, że jest bezużyteczna. Profesor dał nam dziesięć minut na ćwiczenia i mieliśmy przedstawić scenkę przed całą grupą. Gdy nadeszła nasza kolej usiadłam za biurkiem, które odstąpił na pan Smith i czekałam na 'obiad'.